Net als vorig jaar weer drie lijsten. Een algemene lijst
gebaseerd op wat er in 2012 in de bioscoop is verschenen op basis van de Volkskrant lijst (stemmen
kan t/m 7 januari) en wat aanvullende films die niet in de bioscoop te zien
zijn geweest. Een horror lijst die het iets ruimer neemt met het jaartal 2012
omdat de meeste films toch niet in de bioscoop zijn geweest en je sommige
juweeltjes pas later ontdekt. Als laatste een overzicht van een flink aantal
series die ik heb gevolgd en die al dan niet de moeite waard zijn om te gaan
bekijken.
Zelden was de keuze voor de nummer één positie zo duidelijk
als nu…
Algemene top 10 van 2012
1. Amour
Als de film voorbij is moet ik echt even
bijkomen, omdat ik nog vol ontroering zit. Twee mensen naast mij omhelzen
elkaar heel lang, zoeken en vinden troost bij elkaar. Deze absurd mooie film
laat de ultieme daad van liefde zien. Het is in die zin een geheel andere film
dan we gewend zijn van Haneke. Het bevestigt echter dat hij een meester van de
cinema is. Zowel de film zelf als de vertolkingen zijn van ongekende klasse.
Het is (misschien wel) de mooiste film van dit jaar.
2. Jagten
Een intense (geacteerde) film die laat zien
dat we soms goed willen doen, terwijl dit fout kan zijn, dat we aan de
oppervlakte beleefde mensen zijn, maar dat het beest heel gemakkelijk naar die
oppervlakte kan komen als het mis gaat en we dan de vinger heel graag wijzen
naar een ander.
3. Intouchables
De aparte tegenstelling in werelden die op
mooie, maar vooral zeer ludieke manier botsen is subliem weer gegeven in deze
Franse komedie die gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Die tegenstelling zit
hem ook op diverse niveaus. Het heeft natuurlijk te maken met de handicap, maar
ook het milieu, de achtergrond van de personages, hun instelling en hun
karakter. Tegengestelder kun je het niet bedenken. (…) In Intouchables ligt de nadruk op de humor. Dat dit ten koste gaat van
het dramatische element is totaal geen probleem, want het gaat er juist om dat
je de ellende om probeert te buigen naar iets moois, iets hoopvols en daar
slaagt deze film volledig in.
Afgezien van twee irritaties (iemand die de
meest krakende en sterkst ruikende crackers op aarde heeft weten te vinden en
die verorbert rechts van mij en iemand die zijn mobiel niet met rust kan laten
waardoor er steeds weer een schermpje oplicht links van mij) heb ik maar twee
woorden voor deze Indonesische film: F!!cking bruut.
Deze aparte film heeft een prachtige vorm
gevonden om het verhaal op trefzekere wijze te vertellen. Het is een subtiel
drama waarin twee werelden gespiegeld worden weer gegeven. Beiden hebben hun
voors en tegens. In beide werelden kan het slechte gaan overheersen. Als dat
gebeurt moet je zeer sterk zijn om het juiste pad te kiezen en je los te maken
je thuis.
6. The Avengers
Avengers assemble. Avengers dispute. Avengers kick ass. (…) Ik
had van tevoren grote twijfels of deze verzameling van grote persoonlijkheden
wel tot één samenhangend geheel gekneed kon worden. Dat is wonderwel geslaagd.
Juist door het verhaal zeer simpel te houden kan ieders eigen identiteit
aandacht krijgen en zowel behouden worden als ten dienste staan aan een groter
geheel.
7. Argo
De film zit fantastisch in elkaar. Vanaf de
eerste (geschiedenis) beelden zit je terug in de tijd en maakt een zeer
beklemmende sfeer zich van je meester. (…) Na Gone Baby Gone en The Town
zet Ben Affleck een dik uitroepteken achter zijn verdiensten als regisseur. Zo
echt en toch zo bizar is dit verhaal, voortreffelijk verfilmd en vooral
nagelbijtend tot het einde, wat zeer knap is, omdat de uitkomst bekend moge
zijn.
8. Looper
De kijker wordt meegenomen in een
actiefilm, die zorgt voor voldoende karakterontwikkeling om er bij betrokken te
blijven, genoeg afwisseling biedt om het verhaal interessant te houden en alles
op slimme wijze weet op te bouwen tot een spectaculair einde met een aardige
verrassing. (…) Verre van perfect en toch goed geslaagd.
De kern van de film draait om twee
personen, hun verhouding tot en met elkaar, de ontwikkeling daarin, de
verwerking van pijn, het vinden van troost wat een vloek lijkt te worden omdat
er een geheim niet wordt uitgesproken. (…) Deze film heeft een zekere verwantschap
met de film Monsters. Dat was geen
horror film, net zo min als dit een science fiction film is. Het gaat in beide
films over menselijke relaties, met als achtergrond een horror of in dit geval
science fiction element dat de dingen in een ander perspectief zet, de
prioriteiten in het leven duidelijk maakt. Afgezien van het feit dat het een
prachtige, aparte film is, kun je heerlijk verder filosoferen over de talloze
mogelijkheden die het science fiction element te bieden heeft.
10. Margaret
Wat een prachtfilm. Met intelligente
dialogen, levensecht, pijnlijk, vol passie, intellectueel, filosofisch,
zelfbewust. Anna Paquin draagt de tweeënhalf uur durende film met gemak terwijl
grote namen (Matt Damon, Mark Ruffalo, Matthew Broderick, Jean Reno) haar vanaf
de zijlijn ondersteunen. De film laat een zuiver, haast maagdelijk karakter
zien, waarbij je als toeschouwer soms voor, soms tegen haar bent, maar altijd
met haar meevoelt. Door haar ogen zie je een onbevangenheid, waarvan je weet
dat het niet zo werkt, waardoor je zelf ook met een triest gevoel achter
blijft.
Horror top
10 van 2012
1. Snowtown
Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een
gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het
nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare
zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt
hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een
Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.
Het gaat in deze film niet om de zeven
dagen van martelen. Daar zie je niet eens zo veel van, al is wat je ziet meer
dan genoeg. Het gaat om de (schuld)gevoelens, gedachten, de vragen die
ontstaan, het zoeken naar antwoorden, goedkeuring, begrip, bevestiging… Het
gaat om het proces van verandering waar Bruno door heen gaat en de kijker met
hem. De loodzware teloorgang is even koud makend als hartverscheurend. Dit is
zo’n film die nog ver na de geluidloze aftiteling na blijft galmen.
3. Kill List
Maar liefst drie mensen moeten er worden
omgelegd. (…) De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt
voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is
bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan
verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde
moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker
als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een
heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt. Zeer
verontrustend.
In de titel van de film zitten de woorden
‘liefde’ en ‘wraak’. Zijn het de motieven achter de wandaden? Zijn de twee
begrippen enigszins met elkaar te rijmen? Het lijkt schier onmogelijk na het
extreme begin, maar films als die van Chan-wook Park met zijn wraak trilogie (Oldboy, Lady Vengeance en Sympathy
For Mr. Vengeance) laten zien dat niets onmogelijk is, als je de extremen
in de mens maar voldoende uitvergroot. Daar heeft deze film geen problemen mee.
Het is een zeer gewelddadig verhaal geworden waarin de uiteindelijke boodschap
ijzingwekkend wordt weergegeven.
5. Absentia
Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde
Absentia is een intelligente,
verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt.
Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is
gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in
zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand
knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook
eigenlijk is.
Dit is een artistieke horrorfilm. Een
prachtige artistieke horrorfilm. Het meeste wordt gezegd met beelden. Het is
traag, of eerder rustig, maar fascinerend door het spel van Pacal Cervo als de
behulpzame, dienstbare maar ook gekwelde ziel die met zijn uitdrukkingsloze
gezicht vaak lang in beeld is. Je wilt weten wat hem beweegt, waardoor hij zo
is geworden. Dat komt na verloop van tijd, via herinneringen. Ondertussen gaat
het moorden verder. Niet eens zo berekenend, soms uit woede, of
zelfbescherming. (…) We zien het in perfecte kaders, prachtig belicht, met oog
voor details. Het maakt grote indruk.
7. Lovely
Molly
Eduardo Sanchez, bekend van The Blair Witch Project, houdt het
opnieuw dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk! Het simpele gegeven wordt
uiterst goed benut. De angst dat iemand je huis betreedt als je ligt te slapen.
De spanning die je voelt als je de trap af gaat om te zien wat er aan de hand
is. (…) Zeer indrukwekkend gespeeld door Gretchen Lodge (haar eerste
rol!),nogal onaangenaam bloederig (geduld wordt beloond), intrigerend en
uiterst verontrustend.
Na de uitzinnige zombies in [REC] neemt regisseur Jaume Balagueró
een buitenissig uitgangspunt, waarbij het zeer vermakelijk is om te zien hoe
César zijn snode plannen tot uitvoer brengt en bovendien zeer spannend wordt
als die uitvoer mis dreigt te gaan. De film geeft echter niet meteen al zijn
geheimen prijs en vermaak slaat om naar afschuw die des te harder aankomt als
duidelijk wordt wat het ‘pièce de résistance’ nu eigenlijk inhoudt. Over venijn
en staart gesproken!
Ergens midden in de film hangt een poster
van de film Peeping Tom. Een niet te
onderschatten link, een ode. Wat trekt onze aandacht? Wat wekt onze interesse? What turns you on?
“Art is the lie to help us see the truth”, zegt de dame van de peepshow. De
waarheid zal voor iedereen weer anders zijn. House Of Flesh Mannequins is een bizar schouwspel dat even
afstotelijk als intrigerend is. De ideale combi om eens stiekem te begluren.
10. Rabies
(Kalevet)
Er zijn inventieve vondsten en de
verschillende verhaallijnen kennen ieder hun opbouw naar een climax, met zeer
verrassende resultaten. Het is fijn dat een aantal clichés wordt vermeden,
waardoor de film realistischer en dus spannender wordt. Ook het fantasievolle
gebruik van de camera geeft het uitgemolken thema van ellende in een bos extra
cachet.
Een overzicht van enkele tv-series die ik heb gevolgd, waar
ook de tegenvallers aan bod komen. In alfabetische volgorde.
- Boardwalk Empire (3e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,7)
Aan het einde van het tweede seizoen
kwam de onvermijdelijke confrontatie met grote gevolgen. In dit derde seizoen
blijven we de gangster (& bootlegger) uit Atlanta Nucky Thompson volgen en
dienen zich weer nieuwe problemen aan, zijn de vrienden van vandaag de vijanden
van morgen en valt eens te meer op hoe ontzettend mooi deze serie er uit ziet
en hoe goed en scherp de dialogen zijn. In een gesprek tussen Nucky en Arnold
Rothstein (fantastische rol van Michael Stuhlbarg) dienen de mannen elkaar van
repliek door eigenlijk elke vraag met een vraag te beantwoorden, waarna
Rothstein opmerkt dat hij dit soort spitsvondige conversaties tussen hen zo
waardeert. Nou, ik ook! Het verhaal komt in grote lijnen eigenlijk steeds op
hetzelfde neer. Nucky komt in gedrang door anderen die hem naar de kroon
steken, maar via slinkse, politieke wegen en machtige personen die hij aanboden
doet die ze niet kunnen weigeren, weet hij altijd zijn hachje te redden en
blijft hij stevig in het zadel zitten. Top productie.
- Breaking Bad (5e seizoen, 16 afleveringen, 45 min, IMDB 9,4)
Dit is toch wel mijn favoriete
serie, omdat die volkomen uniek, bizar, verrassend, spannend, verslavend,
intelligent, realistisch en meeslepend is. Een leraar die met een oud leerling
crystal meth gaat maken om zijn familie financieel veilig te stellen, omdat hij
niet lang meer heeft te leven vanwege kanker. Het vierde seizoen eindigde
perfect. Toen ik hoorde dat er toch nog een (laatste) vijfde seizoen zou komen
was ik teleurgesteld (beter dan dit afgeronde geheel zou het niet worden) maar
ook blij, want ik was de karakters al ongelooflijk aan het missen. Het worden
twee keer acht afleveringen, waarvan de eerste acht achter de rug zijn. Walt
schrijft dit keer de ‘bad’ met een hoofdletter ‘B’. Einde van deel acht is een
cliffhanger van jewelste. Die vindt in alle rust plaats op de w.c.!! Typisch
voor deze serie. Ik kijk uit naar de zomer van 2013 voor de laatste
afleveringen, waar het naar mijn gevoel tot een onvermijdelijk noodlottig einde
moet gaan komen.
- Comic Book Men (1e en 2e seizoen, 6 afleveringen, 21 min, IMDb 7,2)
Dit is natuurlijk voor ‘fanboys’
(& girls) only. Kevin Smith werd in een klap bekend met de film Clerks. Zij liefde voor comics bracht
hem er toe een eigen comic zaak te openen genaamd Jay And Silent Bob’s Secret Stash. In de winkel werken drie mannen
en hangt er eentje altijd rond. We zien wat er zoal in een comic shop gebeurt.
Er zijn vaak mensen die spullen komen verkopen (en altijd weg gaan met veel
minder dan ze aan opbrengst hadden verwacht), er zijn zo nu en dan grappige
ideeën om de verkoop te stimuleren en verder is er veel geouwehoer over comics,
zoals dat in elke stripwinkel wel gebeurt. En ik kan het weten, want ik heb een
aantal jaren in zo’n winkel gestaan. Eén van de hoogtepunten in de serie is als
er een man in een authentieke ouderwetse Batman auto langs komt en de verkopers
hun bewondering niet onder stoelen en banken steken. Zeer herkenbaar voor de
liefhebber.
- Crimi Clowns (1e seizoen, 10 afleveringen, 30 min, IMDb 7,8)
Een Belgische serie met ‘onze’
Johnny de Mol. Met deze meesterlijke titel kwamen de mannen bij Matthijs van
Nieuwkerk in DWDD aanschuiven en mijn interesse werd meteen gewekt. Criminele
clowns die overvallen doen en meer ongure praktijken uithalen. En dan heb ik
het niet over hun daytime job als vermakers van kinderen. Voor Nederland
uitgezonden bij Veronica, die er vervolgens totaal geen reclame voor maakt,
zelf niet in hun eigen gids. De eerste aflevering ziet er prachtig uit, is met
lef gefilmd en doet me denken aan Carnivale. Probleem is
echter dat ik emotioneel niet betrokken raak bij de personages. Het lijkt of de
prachtige visuele stijl dit in de weg staat. Dus er staan nog diverse
afleveringen te wachten om alsnog door te ploegen, want ik heb het nog niet
opgegeven…
- Dexter (7e seizoen, 12 afleveringen, 55 min, IMDb 9,1)
Het toch wat slappe zesde seizoen
had wel een cliffhanger van jewelste. De bloedspetterexpert en freelance
seriemoordenaar Dexter wordt op heterdaad betrapt door iemand die hem kent. Het
heeft wel grote gevolgen voor dit zevende seizoen, die af en toe wat moeilijk
zijn te verteren. Aan de andere kant is het een dilemma voor beide partijen die
uiterst interessante emoties te weeg brengt. Het werk gaat vervolgens gewoon
door, zowel op het politiebureau als op verlaten plekken, waar de zondaars het
laatste oordeel kunnen verwachten. Ondertussen sluit het net zich rond Dexter,
als meer en meer mensen er achter komen wie hij eigenlijk is. Zijn het meer
losse eindjes dan hij aan kan? Kan hij volgens zijn code blijven werken? Dit is
het voorlaatste seizoen en misschien maar goed ook dat er een einde aan wordt
gebreid. De karakters blijven heerlijk, maar de rek in originele verhalen lijkt
er wel een beetje uit te zijn. Toch hoop ik op een spectaculaire afronding van
het geheel.
- Downton Abbey (3e seizoen, 8 afleveringen, 65 min, IMDb 8,9)
Voor de derde keer stappen we in
het warme bad dat Downton Abbey heet. Het wel en wee van de rijke familie
Crawley en hun bedienden in het wonderschone kasteel. Heel toepasselijk speelt
een geldcrises een belangrijke rol alsook traditie versus vernieuwing. Maar
belangrijker voor de toon van de serie - die tot nu toe altijd een gevoel gaf
dat alles voor iedereen toch wel goed afloopt – is dat er dit keer wel degelijk
zeer ingrijpende plotwendingen zijn die de zaken wat meer op scherp zetten. Na
1½ weddings, a funeral and two births hoor ik mijn vrouw luidkeels ‘neeee’
uitroepen bij de laatste scène. ‘All’s
well that ends well’? Not this time… Een subliem geacteerde kasteelroman.
- Engrenages (1e, 2e en 3e seizoen, 8 c.q. 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)
Ik ben bezig met een inhaalslag
van deze boeiende Franse politieserie, waarin het hele circus van politie,
rechercheurs, advocaten, aanklagers, rechters met en tegen elkaar werken om
diverse zaken op te lossen en één grote zaak die door de serie heen loopt.
Realistisch, grafisch (in het laten zien van wat er met de slachtoffers is
gebeurd) en vooral intrigerend omdat ook de ‘goeien’ zich ook af en toe
schuldig maken aan opportuun gedrag, of het niet zo nauw nemen met de regels.
Ik kwam deze serie op het spoor door de film Intouchables waarin ik net als hoofdpersoon Driss onder de indruk
was van Magalie (oftewel de actrice Audrey Fleurot). Zij speelt in Engrenages een advocaat die voor
zichzelf is begonnen en zich nietsontziend en op overtuigende wijze een weg
werkt naar de top. Maar ook zij heeft geen schone handen… Sterker nog, haar
handen worden steeds vuiler! Het is deprimerend om te zien hoe men in hoge
kringen de touwtjes in handen heeft. Dit heeft tot gevolg dat in de loop van de
reeks beslissingen moeten worden genomen
om het hoofd boven water te houden, wat soms voor verrassende gevolgen zorgt.
Waar in het eerste en tweede seizoen per aflevering een zaak speelt en er één
overkoepelende zaak per serie is, gaan de schrijver in het derde seizoen nog
dieper en krijgen 12 afleveringen om diverse verhaallijnen en zaken
gelijktijdig door elkaar te laten lopen. In Frankrijk is het vierde seizoen nu
bezig…
- Game of Thrones (2e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)
Het tweede seizoen van deze weergaloos
woeste serie, die misschien iets minder verrassend uit de bus komt dan het
eerste, maar wel dieper ingaat op de verschillende karakters. Daarnaast valt er
genoeg te genieten van de diversiteit aan werelden en de eeuwige strijd tussen
de families die uitmondt in een slag van jewelste, waarbij die kleine man toch
weer de grootste rol van betekenis heeft.
- Girls (1e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,4)
Vier jonge vrouwen in New York.
Een poster van Seks And The City
prijkt aan de muur van het appartement van één van hen. De serie wordt er mee
vergeleken. Dit is puurder. Gewoner. Ontdaan van glamour. De vier karakters
zijn boeiend, maar het boeit niet zoals het zou moeten boeien. De meiden zijn
soms opvallend openhartig, maar komen toch gesloten over. Als eilandjes waarmee
geen echte connectie mee mogelijk is, terwijl je die zo graag wilt maken. Aan
de ene kant komen ze zo echt over, met reële problemen en vooral veel
onzekerheden die daar vaak aan ten grondslag liggen. Ze hebben daardoor geen,
vreemde of half geslaagde relaties met mannen. Aan de andere kant voelt het
ingestudeerd, mis ik een flow en hoor ik opgeschreven teksten die worden
uitgesproken. En wat is dat met de kleding van twee van hun? Uit oma’s kast getrokken?
Is dit hip, mis ik iets. Ik denk dat het vooral erg New York is. Een Nederlandse
vriend van me die al jaren in de ‘big apple’ woont vertelde me ooit hoe het kan
gaan als je met iemand contact probeert te maken. Je hebt een leuke avond, je
krijgt haar/zijn nummer waarna ze zeggen ‘text me’ om er vervolgens nooit meer
iets van te horen. Misschien is de serie wel New Yorkser dan goed is voor de
buitenlandse markt? Toch ga ik het verder kijken, al was het maar om er achter
te komen wie ze nu eigenlijk zijn, die vier meiden. Weinig kans dat het me gaat
lukken denk ik…
- Hit & Miss (1e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)
Een serie die eens een andere
insteek heeft dan wat we allemaal al zo vaak hebben gezien. Een vrouwelijke
huurmoordenaar (Mia) die de laatste wens van een ex geliefde zeer serieus
neemt: de zorg voor de achtergebleven kinderen. Vier in totaal, van kleuter tot
bijna volwassene. Maar er zitten enorm veel haken en ogen aan. De kinderen zien
haar in eerste instantie als indringer, hebben hun eigen zorgen, de eigenaar
van het huis waar ze in zitten is een bruut, de contracten die Mia krijgt
moeten uitgevoerd worden zonder dat het gezin of de omgeving weet wat ze doet
en is en… Mia is transseksueel (!) wat op zich al voor heel veel problemen en
(persoonlijke) ellende zorgt. Dit laatste gegeven wordt zorgvuldig en
uitgebreid behandeld i.t.t. het loze gegeven dat dit was in de serie Bellicher. Alles in Hit & Miss wordt met zorg behandeld, met oog voor detail. Het
is van een absolute pracht om het jongste kind (een jaar of vier?) totaal
onschuldig met fleurige kleertjes en elfenvleugeltjes om door het woeste
groen/grijze heuvellandschap te zien fladderen. In dit ruige Engelse platteland
probeert Mia (zeer goed gespeeld door Chloë Sevigny) haar coole zaken en warme
privé gescheiden te houden (“don’t shit on your own doorstep”), wat uiteraard
tot problemen gaat leiden, die tot een dramatisch einde leiden. De
tegenstelling van de keiharde werkelijkheid en de warme goede bedoelingen wordt
goed weergegeven. Een serie met lef en een mooie alternatieve soundtrack,
waarin je o.a. de zeer toepasselijke muziek van PJ Harvey, Anna Calvi en Those Dancing Days
voorbij hoort komen.
- Modern Family (1e, 2e en 3e seizoen, 24 afleveringen, 22 min, IMDb 8,7)
Deze serie werd mij aanbevolen
door een vriendin. Maar ja, als je al zoveel tijd, dan laat je goede adviezen
nog wel eens links liggen. Via een aanbieding kon ik goedkoop de eerste twee
series op de kop tikken en sindsdien verslinden we met het hele gezin bijna
dagelijks diverse afleveringen om de achterstand in te halen. Wat een
ontzettend grappige serie is dit. Lange tijd geleden dat ik hardop moest lachen
tijdens een tv-komedie. We volgen de alledaagse en vaak oh zo herkenbare
beslommeringen van een familie die bestaat uit: oude vader Jay die hertrouwt is
met een super sexy Colombiaanse Gloria die een vroeg wijs zoontje Manny uit haar
eerste huwelijk heeft; homo-zoon Mitchell die samen met zijn partner Cameron een
klein Vietnamees meisje Lily heeft geadopteerd; dochter Claire is getrouwd met
man Phil die zichzelf heel wat vind, met drie kinderen, een domme maar hippe
oudste dochter Haley, een slimme maar nerdige jongste dochter Alex en de
kleinste is een zoon Luke die in een eigen universum leeft. Zoveel uitersten
bij elkaar met een ongelooflijk grappig resultaat tot gevolg. Apart en gedurfd
om het geheel te larderen met ‘interviews’ tussendoor, waarin men tegen de
camera van alles vertelt (zonder dat er ooit een vraag wordt gesteld) en de
blikken die zeker Phil af en toe in de camera werpt zijn onbetaalbaar. Evenals
de running gag van de traptrede die los zit en maar niet wordt gemaakt door
Phil, die de enige is die er steeds over valt. Het vierde seizoen is al weer
van start gegaan in Amerika. Gaat dat zien (al is het maar om te genieten van
Sofia Vergara).
- Parade’s End (1e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 7,4)
Benedict Cumberbatch speelde zich
op fantastische wijze in de kijker met de serie Sherlock. Dus ik was wel benieuwd naar deze nieuwe prestigieuze
serie van de BBC over een driehoekverhouding tussen een aristocraat genaamd
Tietjens (!), zijn (losbandige) vrouw en een suffragette (strijdster
vrouwenkiesrecht) in het Engeland van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Wat
kwam ik van een koude kermis thuis. Het is rommelig, saai, oninteressant en
onbegrijpelijk. Vergelijkbaar met een cricket match… Middenin de tweede
aflevering ben ik afgehaakt.
- Penoza II (2e seizoen, 10 afleveringen, 55 min, IMDb 7,6)
Een Nederlandse variant op de
Italiaanse maffia. Het is wonderlijk, maar het werkt. En hoe. Het verhaal, het
spel en vooral de grimmigheid die deze serie uitstraalt is van hoog niveau. Hoe
een vrouw tegen wil en dank van het goede pad wordt gehouden. Het bloed kruipt,
want ‘alles is familie’!
- Sherlock (2e seizoen, 3 afleveringen, 90 min, IMDb 9,2)
Opnieuw laat het geniale brein
van deze onsympathieke, maar o zo interessante ijdeltuit in drie afleveringen
met speelfilmlengte zien waarom deze serie een 9,2 op IMDb krijgt. Snel,
scherp, sensationeel. Alleen deel twee is wat minder geslaagd.
- The Spiral (1e seizoen, 5 afleveringen, 55 min, IMDb 5,8)
In internationale coproductie die
zich in meerdere landen in Europa afspeelt. Het gaat om een soort Europees
kunstcollectief dat met illegale, maar ludieke acties de aandacht probeert te
vestigen op misstanden in de wereld. De eerste daad (het uitstrooien van
perfect gemaakt nepgeld) is meteen te linken aan de bekende kunstenaar Banksy,
die in de film Exit Through The Gift Shop
laat zien dat hij een gigantische stapel bankbiljetten heeft liggen met de afbeelding
van prinses Diana, maar deze nooit heeft gebruikt omdat er zware straffen
staan op het namaken van geld. Een kwestie van ‘art imitates art’ lijkt me.
Maar goed, het gaat uiteindelijk om de roof van zes beroemde schilderijen die
het collectief verstopt en het publiek wordt uitgedaagd via een site om de
kunstwerken op te sporen. Dat e.e.a. niet volgens plan gaat moge duidelijk zijn
en er vallen al gauw doden. Al met al een redelijke serie, hoewel je je aan het
einde afvraagt waarom er in hemelsnaam zoveel doden zijn gevallen voor een toch
wat onbenullige boodschap. “An elaborate prank with a lame message…”
Deze serie was ook via internet,
interactief te volgen.
- The Walking Dead (2e en 3e seizoen, 13 afleveringen, 45 min, IMDb 8,7)
Na de voorzichtige zes
afleveringen van het eerste seizoen ondertussen uitgegroeid tot een van de
meest populaire tv-series ooit. Over zombies!!! Wie had dat ooit kunnen denken.
Het tweede seizoen speelt zich voornamelijk af in en om een huis waar de groep
zijn toevlucht zoekt. Veel onderlinge spanning, veel discussies, iets te weinig
zombie actie. Dan lijken de dertien afleveringen opeens wat lang te duren en
blijft alles wat hangen in herhaling. Tot in de laatste paar afleveringen de
handrem er af gaat en er opeens heel veel gebeurt dat je niet aan had zien
komen. Mooiste beeld is voor mij toch wel het laatste, waarin Michonne aan komt
lopen. Deze heldin (ik ken haar uit de comics), de aankondiging dat de plek
van handeling zich verplaatst naar de gevangenis en de langverwachte terugkomst
van Merle doet het bloed sneller stromen. Tenzij je een zombie bent natuurlijk
;-). Het derde seizoen is ondertussen begonnen en windt er nu eens geen doekjes
om, maar laat in de eerste paar afleveringen meer doorkliefde zombiehoofden
zien dan in de twee seizoenen daarvoor, zonder overigens het verhaal en de
emotionele diepgang uit het oog te verliezen. Want diep gaat het zeker en
verrassend blijft het.
