The End

Meer dan 1100 posts heb ik gedaan (die niet allemaal op deze weblog staan, maar wel op deze). Het overgrote deel daarvan zijn filmrecensies. Ik ben er ooit mee begonnen in september 2006. Toen was een vriend van me met een site gestart en ik mocht die opleuken met recensies. Al snel ben ik mijn eigen blog begonnen en ik had mezelf de volgende eisen opgelegd: van elk live concert en elke film die ik in de bioscoop zie schrijf ik een recensie, aangevuld met recensies over films die mijn interesse hebben gewekt, vaak in de horror hoek, want daar liggen toch de wortels van de liefde. In eerste instantie voor mezelf, als een soort dagboek, maar iedere lezer is natuurlijk meegenomen en welkom. Hier en daar probeerde ik er een persoonlijke noot in te verwerken, om het net even anders te maken. Schrijven kost tijd, zeker als je dingen uit wilt zoeken over de film in kwestie, maar schrijven vond ik leuk en ook al ging het af en toe met enige tegenzin, als het resultaat eenmaal online staat en je ziet de verzameling artikelen zich langzaam maar zeker uitbreiden, kwam er toch iets van een gevoel van trots naar boven.

Twee weken geleden gebeurde er echter iets in mijn persoonlijke leven dat een enorme impact had. Ik ga er verder niet op in wat dat was, maar het is zo’n moment dat je denkt ‘waar ben ik in hemelsnaam mee bezig’. In brede zin overigens. De grote vragen des levens, de meestal pijnlijke antwoorden daarop. Het zijn ook momenten waarop dingen helder worden, die complete zinloosheid van het bestaan, het totaal geen invloed hebben op dat bestaan, hoe graag je dat ook zou willen. Maar aangezien ik besta, moet ik me misschien toch wat meer focussen op waar het om moet gaan, derhalve zoveel mogelijk overbodige ballast laten vallen, hoe moeilijk dat ook is.

Dus stop ik met schrijven. Ook al had ik nog heel wat in de stijgers (notitieblok) staan, zoals The Crimson Petal And The White, het laatste seizoen van Parenthood of The Possession Of Michael King. Ik had me zelfs al door verschillende verzamelboxen met Nazisploitation heen geworsteld om daar eens een mooi overzicht met opvallende dwarsverbanden van te maken. SS Experiment Love Camp, The Beast In Heat, SS Lager 5 Women’s Hell, The Gestapo’s Last Orgy, Salon Kitty, Elsa Fraulein SS, Bordel SS, Helga Shewolf Of Stilberg, Special Train For Hitler, Jailhouse Wardress, Convoy Of Girls, Nathalie Rescued From Hell, Love Camp 7, plus nog wat aanvullende titels die ik nog voor de boeg had. Er stond nog meer in rasse krassen op papier, vooral op het gebied van tv series, want dat duurt even voordat je daar me klaar bent. Marco Polo en het tweede seizoen van Helix (beide na twee afleveringen mee gestopt), nieuwe seizoenen van Comic Book Men, Broadchurch, Girls, Modern Family, The Walking Dead. Geheel nieuwe series als Gotham, Missie Aarde, Better Call Saul, plus wat er nog allemaal aan zit te komen. Je zult er hier niets meer over lezen. Noch over Still Alice, Selma, Wild, Foxcatcher, Turist en Honeymoon die ik ondertussen al weer heb gezien.

Hoewel ik dat jammer vind, is het ook wel bevrijdend. De liefde voor film is namelijk onverminderd aanwezig en ik kan nu eigenlijk nog veel meer genieten van wat ik zie, omdat ik er niets mee hoef. Die liefde, die dan ook nog eens een enorme boost krijgt door Birdman - een briljant kunstwerk dat diep wezenlijke zaken aanstipt waar ik toch al mee bezig was -, verzacht de fantoompijn van het niet meer schrijven. En dan te bedenken dat het in het leven helemaal niet om film draait…

The End

The Seasoning House

De jaren ’90. De Balkan is een oorlogsgebied en één van de verschrikkingen daarvan is dat er jonge meisjes worden ontvoerd en te werk worden gezet in een vervallen pand, alwaar soldaten hen op vaak ruige wijze misbruiken. Onder leiding van Viktor wordt de meisjes op barbaarse wijze duidelijk gemaakt dat ze geen hulp hoeven te verwachten, dat dit hun wereld is. Ze worden afhankelijk gemaakt door de toediening van drugs. In deze hel loopt de doofstomme Angel rond, die in het huis dienst doet als hulpje en lijdzaam uitvoert wat haar wordt opgedragen, zoals het verzorgen van de meisjes (zowel oplappen als het injecteren van drugs), schoonmaken en koken. In het begin is er weinig conversatie, weinig verhaal. Het gaat om de beleving van wat zich daar afspeelt en dat voelen we door hoe Angel het doormaakt. De beelden, veelal in slow motion, benadrukken deze wereld waarin een leven niet voor te stellen is. Ze beweegt zich door de gangen en kamers alsof het een hallucinerende droom is, waarin ze haar handicap optimaal benut om afstand te kunnen bewaren. Pas als er een meisje via gebarentaal met haar gaat communiceren, laat ze haar schild zakken en is er voor het eerst sprake van wat menselijkheid en een sprankje hoop. Het blijkt een keerpunt in haar leven.

Het op onvrijwillige wijze terecht komen in de seksindustrie en te vrezen daar nooit meer uit weg te komen doet me denken aan het zeer indrukwekkende boek Slave Girl . Een wereld waarin alles van je wordt afgenomen, je niemand meer kunt vertrouwen, je afhankelijk wordt gemaakt van drugs waarbij de leverancier je gevangenisbewaarder is, je constant wordt verkracht en mishandeld... Het is een plek waar je alle hoop laat varen. The Seasoning House is ook zo’n plek. Heftige beelden worden niet geschuwd. Sterker nog, er komen momenten van extreme horror voorbij, die de toch al beladen sfeer nog heftiger en intenser maken. Dat juist Angel (een haar door Viktor gegeven naam) de hoofdrol heeft is een sterk uitgangspunt. Ze kan overleven door zich te distantiëren, maar wordt strijdbaar door het sprankje menselijkheid dat ze van één van de meisjes krijgt.

Een loodzware film die je zelfs naar het einde toe niet echt een vorm van verlossing geeft.

The Taking Of Deborah Logan

Drie studenten maken een documentaire over een vrouw waarbij onlangs de ziekte van Alzheimer is ontdekt. We maken kennis met Deborah Logan, haar dochter, het huis waar ze verblijven, we krijgen inzicht in de ontwikkeling van de ziekte (medische informatie), maar ook in wat geschiedenis van de familie. Een serieus en goed opgezet kader dus, waarin we getuige zijn van de aftakeling van Deborah die dingen vergeet, spullen misplaatst, zichzelf verwond en episodes heeft waarin ze zichzelf niet meer is. De connecties in het brein beginnen los te laten, zoals dat bij deze ellendige ziekte het geval is. Maar er is meer aan de hand. Ze krijgt een vreemde infectie, er gebeuren onverklaarbare dingen met haar en ze wordt steeds agressiever. Langzaam maar zeker wordt het verwarde oude lieve vrouwtje een doodenge heks en het medelijden dat je voor haar voelde verandert in pure horror. Wat is er in hemelsnaam met haar aan de hand?

Deze zoveelste found footage film heeft me op positieve wijze verrast. Er wordt dit keer uitgegaan van een bestaande ziekte waarbij je jezelf eigenlijk niet meer bent. Dat dit proces wordt vastgelegd is aannemelijk genoeg en het feit dat er meer aan de hand is dan het ziektebeeld in eerste instantie laat zien wordt nog aardig realistisch in beeld gebracht, dankzij dat eerder genoemde, degelijk opzette kader en het indrukwekkende spel van Jill Larson in de rol van Deborah Logan. Ook de verdere uitdieping van wat er nu precies aan de hand is heeft een positieve uitwerking op de waardering van de film. De film doet soms wat denken aan The Exorcist, vanwege het langzame afglijden naar de oncontroleerbaarheid van lichaam en geest, de medische onderzoeken en de realistische maatregelen die worden genomen. Daarnaast zijn er invloeden van Paranomal Activity (opgehangen camera’s) en The Blair Witch Project, maar met alle invloeden is goed omgesprongen. Dit alles maakt de film best spannend en eng, dus effectief, met nog een extreem WTF-momentje aan het einde.

Opvallend dat Bryan Singer (X-Men) zijn naam aan de film heeft verbonden als producer. De naam Logan deed al een belletje rinkelen…

Hellfjord

(1e seizoen, 7 afleveringen, 30 min, IMDb 7,4)

Oslo, Noorwegen. Tijdens de viering van een nationale feestdag maakt politieman Salmander zijn geblesseerde paard af op niet al te fijnzinnige wijze ten overstaan van een massa mensen die het gebeuren met afgrijzen aanschouwen. Vanwege een opzegtermijn van drie maanden wordt Salmander naar het onherbergzame en zeer afgelegen Hellfjord gestuurd om daar zijn tijd uit te dienen als district sheriff. Laat nu juist in deze uithoek bij een door een Zweed gerund visbedrijf iets niet in de haak zijn. Salmander krijgt hulp van een plaatselijke agent en journaliste om er achter te komen wat.

Ik kwam deze serie op het spoor doordat de eerste aflevering (geschreven en geproduceerd door Tommy Wirkola) op Dead Snow - Red vs. Dead (Steelbook, Blu-ray, Limited Edition) staat. De serie zit vol met absurde, totaal idiote humor. Af en toe gaat het er zeer bloederig aan toe en het is soms zelfs flink ranzig. Het verhaal op zich is niet zo belangrijk, alhoewel ook daar leuke vondsten in zitten. Het gaat vooral om de ongemakkelijke situaties, onsmakelijke momenten waarin de hoofdpersonen verzeilt raken vol super droogkloterige humor. Die hoofrolspelers zijn ieder op zich unieke personages waar de serie enorm op leunt. Salmander zelf is een allochtoon die bij de politie is aangenomen om te voldoen aan de immigratie quota. Plaatselijk agent Kobba, waar hij mee samen moet werken is een oerlelijk, viezig, bijziend mannetje die getrouwd is met een bloedmooie gedienstige postorderbruid uit Finland. Journaliste Johanne is eigenlijk de slimste van allemaal, maar ziet er wat vreemd uit met haar permanentje en wordt door Kobba steevast aangezien als dat kleine knaapje met die krulletjes. Verder heb je nog de Zweedse directeur van het visbedrijf die Bosse Nova heet en komt Salmander te logeren bij een hitsige oude oma die constant roze keukenhandschoenen draagt. Als kers op de taart zijn daar een hoop ‘running gags’, zoals het feit dat Kobba steeds vanuit het niets opduikt, de nicotine kauwgum van Salmander, de lippenbalsem van Bosse Nova en een telefonische verkoper die een wildlife magazine aan de man wil brengen.

Ik vermoed dat het soort humor je aan moet spreken, maar bij mij werkte het, zeker door de krankzinnige situaties en rare typetjes. Het feit dat grappen of situaties vaak wat langer worden uitgerekt, waardoor een wat ongemakkelijk gevoel ontstaat, zowel in de film zelf als voor de kijker, maakte het voor mij juist apart en uniek.

De zeven afleveringen vormen een afgerond geheel en vooralsnog is er geen sprake van een volgend seizoen, helaas.

The Kik - Paradiso Amsterdam, 3 januari 2015

Simone was het eerste nummer dat ik van The Kik hoorde. En ja, dat was bij De Wereld Draait Door. Zowel het nummer als het programma worden aangestipt in de show van vanavond door de eigenzinnige en grappige frontman van de band, Dave Von Raven. Het betekende voor hen de doorbraak naar een groter publiek. Het is een nummer waar je vrolijk van wordt. Sowieso is dit wel een bandje waar je vrolijk van wordt. Door die (vaak) uptempo Nederbeat liedjes, gezongen met Rotterdams accent, gespeeld door goede muzikanten, die op hun manier een melancholieke knipoog geven naar een tijd waarin het leven misschien wat onbezorgder leek. Wat mij betreft wel een reden om daar eens een concertje van mee te pikken.

Als we binnen komen is de aftrap al verricht door het voorprogramma dat The Black Marble Selection heet. Ook die hebben hun wortels in de jaren ’60 geplant, maar dit is een iets steviger sound, wat gruiziger, met een zanger met een rauwe stem die Engelstalige nummers zingt. Met z’n zessen spelen ze een fijne set van een nummer of tien, waarbij de tijd voorbijvliegt. Een beetje jammer alleen dat de zes geen centimeter van hun denkbeeldig gemerkte plekken komen. Een licht schuivend voetje is al wat beweegt.

Aangezien we dus iets later dan normaal waren zit de eerste rij van het eerste balkon al vol. Op de tweede rij gaan zitten heeft totaal geen zin, want dan zie je bijna niets. We zijn dus maar eens een verdieping hoger gaan zitten, alwaar het eigenlijk ook goed toeven is. Als ik een verdieping lager kijk zie ik vier grijze, al kalende koppies naast elkaar zitten. Een stoel verder zit een moeder met een kind van een jaar of zes. Het geeft het bereik van het publiek aan dat wordt aangesproken door de muziek van The Kik. Hun no-nonsense, of beter gezegd, geen onzin aanpak zorgt er in ieder geval voor dat ze precies op tijd beginnen en dat oordoppen in de broekzak kunnen blijven. Heerlijk!

Met Zwanenzang begint de band het concert. Het mid-tempo nummer dat hun laatste album opent krijgt extra cachet door de drie blazers, waarvan er eentje de niet onbekende naam Benjamin Herman draagt! Die blazerssectie zal verderop in de show nog een paar keer aan komen treden. Er volgen nog twee nieuwe(re) nummers, waaronder De Zomer En Jij, waarin “Op het terrasje loopt het zweet in mijn naad” een voorbeeld van die fijne directe teksten van Dave is, die nu helaas niet zo goed te volgen zijn. Een heerlijk kort en krachtig instrumentaal stuk volgt, waaruit duidelijk wordt dat The Kik ook wat steviger kan klinken. Een blik op de setlist verklapt dat ze dit De Dave Andriese Stomp hebben genoemd. Later deze avond zal op soortgelijke wijze De Frans Hagenaars Boogie voorbij komen. Prima intervalletjes. Met Zeg Dat je Van Me Houdt komt het zonnige gevoel van de vroege Beatles om de hoek kijken, net zoals het gelukkig onvermijdelijke Simone.

Voor de eerste keer in Paradiso, opnames door 3voor12, en natuurlijk gaat het dan fout zegt Dave, als het inzetten van Spiegel, Spiegel niet goed gaat. Als na de herstart het publiek dan ook nog verkeerd begint in te vallen met meeklappen stoppen ze opnieuw en krijgen we tijdens de derde poging in gebarentaal de juiste aanwijzingen van Dave en Arjan Spies, in dit aparte nummer, dat de Wals met de Beat laat paren. Een hoogtepunt in de show is de uitvoering van het nummer  Kejje nagaan (Als ik jou niet had, dan had ik pech gehad), dat lang wordt uitgesponnen om op vooral niet al te serieuze wijze een gitaarsolo te geven door Arjan, die het instrument op Jimi Hendrix-achtige wijze achter zijn hoofd bespeeld, waarna Paul Zoontjens met de hulp van Dave op zijn rug op het podium liggend een pianosolo ten beste geeft. Ter vervolmaking van deze circusact volgt nog een grap met het onderstel van de piano. Olé!

De sfeer is prima, net als het vermaak en de muziek. Het loopt richting het einde van de show. Met Want Er Is Niemand komen we nog even in Armand-sferen, waarna Dave Erik als het laatste nummer aankondigt en na ons ‘aahhhh’ toevoegt dat dit deel van de show is en dat ze nog terug zullen komen, natuurlijk.

Dat doen ze allereerst met Schuilen Bij Jou, hun prachtige versie van het bekende nummer In Your Arms van Chef’Special. Daarna volgt Verliefd Op Een Plaatje en er worden eindelijk wat voorzichtige dansbewegingen gemaakt in het publiek. Om het geheel af te ronden zet The Kik nog even zijn ruige pet op en wordt onder aanvoering van Arjan (die de zang voor rekening neemt) Blitzkrieg Bop van The Ramones gespeeld, waarna we met een prima gevoel huiswaarts kunnen gaan.

Gooische Vrouwen 2

De eerste film van het nieuwe jaar is min of meer een opvullertje. We hebben tussen een high tea met vrienden en een concert van The Kik wat tijd te doden en de enige film die in dat tijdslot valt is Gooische Vrouwen 2. De serie hebben we altijd met veel plezier gekeken, maar de 1^e film viel toch wat tegen. In dit tweede deel lopen de vier dames van middelbare leeftijd op verschillende manieren tegen hetzelfde probleem aan, namelijk die van een wederhelft, waarmee het nooit loopt zoals je zou willen dat het loopt. De verhaallijnen doen minder geforceerd aan dan in de vorige film en gaan richting een bestemming die al in de soort van proloog wordt vastgelegd, namelijk dat de vriendschap tussen de dames onomstotelijk vast staat en ze door alle ups en downs van het leven trekken. Een rode draad die soms dicht bij de werkelijkheid van de actrices in kwestie staat (scheidingen, overlijdens), het geheel naast de nodige humor ook wat diepgang geeft en in al haar buitenissigheid vooral toch herkenbaar is. Zodanig is dit tweede (en laatste) deel een prima te genieten variant op de serie die nog altijd gemist wordt.

Top 10 van 2014

Als ik de statistieken er bij pak zie ik dat ik minder bioscoopfilms heb gezien dan vorig jaar. Toen waren dat er 99 van de 375 uitgekomen films, nu zijn dat er 74 van de 378. Dat scheelt flink. Dat kan te maken hebben dat ik meer TV-series dan ooit heb gevolgd en dat kost tijd die ik niet kan besteden in de bioscoop. Het zij zo. Wat me ook opvalt is dat ik in 2014 wel veel mooie films heb gezien. Vandaar dat ik er gewoon een top 15 van heb gemaakt. Ik bedoel, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. En de volgorde? Ach, de volgorde…

Daarnaast waren de titels voor mijn jaarlijkse horror top 10 moeilijker te vinden. Grote films lieten het een beetje afweten, geen Maniac, Evil Dead of The Conjuring dit jaar, maar er zitten nog altijd mooie titels bij gelukkig. Dan een nieuw overzicht genaamd ‘best of the rest’, met films die tussen wal en schip vielen, of te oud waren om in de reguliere top 15 terecht te kunnen komen. Het TV overzicht tenslotte is wederom aangepast, nu in een OUD en NIEUW deel. Kortom, genoeg tips uit de oude doos, terwijl de ogen alweer gericht zijn op de toekomst, zoals het – na het enkele keren te hebben overgeslagen – PAC-festival in februari en natuurlijk Imagine in april.

Algemene top 15 van 2014

• 1. Under The Skin

Under The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. (…)Bereid je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel huiswaarts te keren.

• 2. Whiplash

Er ontstaat een soort strijd tussen leerling en leraar, die beide niet van opgeven willen weten. De film neemt daarbij een interessante wending die zorgt voor een verrassing, maar het blijkt een interlude te zijn voor een meer dan fantastische finale, met een weergaloos kippenvel moment tot slot.

• 3. Enemy

Dit verhaaltje dat ik nu neerpen geeft niet weer hoe ongelooflijk mysterieus, ongemakkelijk, beangstigend, subtiel en raadselachtig de film is. De film is een spinnenweb, bestaande uit draden,  die allen verbonden zijn en waarbij het effect op de een, gevolgen heeft voor de ander. Het speelt zich af in een grauwe wereld, waar alle kleur uit is gezogen. De ontwikkeling van het verhaal gaat traag, maar is enorm boeiend. Je hunkert naar informatie, maar die wordt schaars gegeven. Vragen en antwoorden vliegen razendsnel door je hoofd, om grip te krijgen. En hoewel je verstand er soms niet bij kan voel je toch precies wat er wordt bedoeld. Het gevoel dat het helemaal niet in orde is en toch ook weer wel. Dat het moet gaan zoals het behoort te zijn, ook al ben je de vlieg in het web. Zet je schrap voor een mindfuck met een bizar eng eindbeeld.

• 4. 12 Years A Slave

Boeiend is het begin, waarin we zien hoe Northup in de val loopt. Adembenemend als je voelt hoe het moet zijn als er zo’n onrecht aangedaan wordt waar je niets tegen kan doen. Tragisch dat niemand te vertrouwen is en dienstbaar zijn de enige mogelijkheid tot overleven blijkt. Afschuwelijk hoe een mens een ander mens zo kan behandelen, zowel geestelijk als lichamelijk.

• 5. Boyhood

Als ik Eye achter me laat, het pontje pak, de bus, en napraat en denk over de film krijg ik eigenlijk het mooiste cadeau. Terugdenken aan je eigen leven, het ophalen van herinneringen, het zien van overeenkomsten met de film (…), nadenken over hoe het was, voelen waar het om gaat. Verder denkend en pratend kom je er achter dat alles in de film eigenlijk heel goed in elkaar zit, zorgvuldig is gedaan, reëel en geloofwaardig overkomt. En je snapt dat het laatste shot al twaalf jaar geleden vast stond in het hoofd van Linklater, het shot dat antwoord geeft op de vraag die Mason op een gegeven moment stelt: “what’s the point of all this”.

• 6.  The Wolf Of Wall Street

Gebaseerd op het levensverhaal (en de boeken) van Jordan Belfort weten Martin Scorsese en Leonardo diCaprio er een waar feest van te maken. Een feest om naar te kijken en van te genieten. Een feest dat maar liefst drie uur duurt en geen seconde verveelt. Op zich al een knappe prestatie, want het laat een best eenzijdig verhaal zien, waarin we kunnen smullen van de uitspattingen van Belfort die op het obscene af zijn, maar de andere kant van de medaille, de vele gedupeerden die het vaak toch al niet zo breed hadden, komt totaal niet aan bod. Een keuze die voor deze film toch goed uitpakt. De combinatie van komedie en misdaad vloeit mooi samen en maakt het tot een licht verteerbaar geheel, waarin diCaprio van het doek spat.

• 7. Deux Jours, Une Nuit

Het is een helletocht op micro niveau, die echter een boodschap op macro niveau uitdraagt. Het wordt op indringende en emotionele wijze voelbaar gemaakt door de formidabel spelende Cotillard.

• 8. Starred Up

Starred Up is één bal spanning die je als kijker constant voelt en je op het puntje van je stoel houdt. Maar er is veel meer. Het geeft een kijkje in hoe het er in de gevangenis aan toe kan gaan, maar dan drie tandjes heftiger dan wat je gewend bent. Het laat je kennis maken met personages voor wie je een oordeel klaar hebt, maar waarvan je dat oordeel aan het einde van de film toch wat bij moet stellen, in positieve of negatieve zin, want alles blijkt grijzer dan verwacht. (…)Een uiterst rauwe en intense ervaring. Het is een tijd geleden dat ik zo onder de indruk de bioscoop weer verliet.

• 9. I Origins

Ian maakt een soort reis. Als wetenschapper wordt hij verliefd op een spiritueel ingestelde vrouw, die hem via een mooie, maar niet staafbare redenatie kennis wil laten maken met die andere zijde. Hij sluit zich er echter voor af, ook al kan hij bepaalde zaken niet verklaren, en richt zich geheel op zijn studie, als zijn geliefde door een bizar ongeluk om het leven komt. Maar hoe kun je loslaten als je steeds weer wordt vastgegrepen? Een ‘toevallige’ uitzondering in zijn alledaagse leven brengt hem uiteindelijk dichterbij iets wat hij zo graag wetenschappelijk wil onderbouwen om zekerheid te hebben. Kan geloof dan zekerheid zijn? Het komt allemaal samen in een einde dat – ook al zie je het aankomen – een brok in de keel en een traan in het oog opwekt.

• 10. Metalhead (Málmhaus)

Metalhead is een prachtige zwarte parel die een Arthouse roulatie zou moeten krijgen. De poster die mij juist aansprak kan mensen afschrikken, wat niet de bedoeling moet zijn. “Don’t judge a book by it’s cover” is een kernwaarde van de film.

• 11. The One I Love

Creepy, grappig, leerzaam, vreemd, geloofwaardig; vol leuke en ‘fucked up’ ideeën. Een film waarover je nog heel lang na kunt praten...

• 12. Her

Je moet er in mee kunnen gaan dat een computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons laten bedonderen? Hoe erg is dat? De film biedt geen antwoorden, maar een hoop stof tot nadenken.

• 13. Guardians Of The Galaxy

Guardians Of The Galaxy neemt zichzelf verre van serieus. Ook daar had ik op voorhand mijn bedenkingen bij, want humor is een moeilijk iets. Gelukkig weten ze in deze film de juiste toon te vinden die zorgt voor heel wat vrolijke momenten, zonder dat de balans met de overige elementen (actie, drama, avontuur, science fiction) er door wordt verstoord. Zelfs de 3D effecten maakten sinds lange tijd weer eens indruk op me. Een diepere boodschap of gedachtengang hoef je hier echter niet te verwachten, maar voor een heerlijk ruimtespektakel ben je aan het goede adres.

• 14. Interstellar

De bijna drie uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd laat.

• 15. Ida

Wat de invloed van de (wereldse) beproevingen op beide vrouwen is wordt op markante wijze duidelijk, net als het feit dat de gruwelen van de oorlog nog heel lang voelbaar zullen zijn. Een erg mooie film die je in zijn greep houdt met een droef stemmend einde dat de meeste van ons ook nog even een spiegel voor houdt.

Horror top 10 van 2014

• 1. Thanatomorphose

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. (…) Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

• 2. Cheap Thrills

Wat begint als heerlijk puberale lol, met hilarische vondsten, wordt na verloop van tijd vernederend, onsmakelijk, pervers, ziek, extreem en goor.

• 3. What We Do In The Shadows

Horror en komedie zijn moeilijk succesvol te combineren. De Nieuw-Zeelandse makers van What We Do In The Shadows vonden Interview With The Vampire een prachtige film, maar ze wilden zo graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De (niet letterlijke) verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.

• 4. I Am A Ghost

Dat we een haunted house nu eens vanuit het perspectief van de geest mee maken is een zeer originele insteek. Dat deze geest niet kwaadwillend en ook nog eens bijna de hele film als enige in beeld is, is een gedurfde zet, die zeer geslaagd is te noemen. De herhaling die zeker in het begin zit is een noodzakelijk kwaad, om de sfeer van gevangen zitten in een soort loop weer te geven. De conversaties met het medium zijn zeer interessant. Het is alsof de geest in therapie zit, om dingen te verwerken en daarna verder te komen. Dit proces is fascinerend gedaan. Dan blijkt ook waarom ze vast zit, waarbij die bewustwording iets in werking zet die de film ook nog eens verdomd onrustbarend en simpelweg eng maakt. Uitermate goed gedaan.

• 5. The Babadook

De film kent een mooie, rustige opbouw, waarin goed duidelijk wordt hoe alle pijn, verdriet, zorgen, wanhoop, angst en gebrek aan liefde je teveel kunnen worden. Het trauma van het verlies van haar man komt tot leven in de vorm van een ouderwetse boeman die de moeder zelfs tegen haar zoontje opzet. Als dit eenmaal gebeurt, wordt de film echt knap griezelig, maar tegelijkertijd ook hartverscheurend en grappig.

• 6. Contracted

Stukje bij beetje krijgen we een beter inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs als de toon verandert heeft dat een reden. Contracted is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.

• 7. Random Acts Of Violence (a.k.a. Malcolm a.k.a. Charm)

“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.

• 8. The Purge: Anarchy

Het belooft een enerverende nacht te worden en die belofte wordt nog ingelost ook. Het morele dilemma dat een nacht als deze oplevert wordt dit keer wat meer over de lengte van de film verspreid en is wat minder prangend dan in deel 1. Dat komt omdat de hoofdpersoon een missie heeft, zich dus al heeft vereenzelvigd met het idee van The Purge, maar onderweg toch tegen zijn eigen gevoel van goed en kwaad aanloopt. De nadruk ligt op de actie en interessante wendingen in het verhaal, waarbij het op-het-laatste-moment-gered-worden-syndroom gelukkig niet telkens wordt toegepast.

• 9. Wolf Creek 2

De extreme bloody gore die volgt geeft de humor een ongemakkelijke en wrange bijsmaak. Zeker gezien het feit dat het op waarheid is gebaseerd. Dan neemt het verhaal alsnog een interessante wending waardoor alles weer mogelijk is. Het is een goede zet waarbij open deuren worden vermeden en de film je tot het einde toe in de greep heeft vanwege de brute moorden, kat- en muisspelletjes en martelpraktijken van Taylor.

• 10. Dark Circles

Dark Circles (de donkere plekken rond je ogen) speelt daarbij op slinkse wijze met het verwachtingspatroon. Waar je een schrikeffect verwacht komt het niet altijd, of toch net even anders. De spanning zit er goed in, met de unheimische verschijningen en de bijna ongelukken met de baby. Ook aan de opbouw is gedacht. Slaapgebrek, uitputting, draaien op de automatische piloot, irritatie, verwijten, ruzie, woede uitbarstingen, doordraaien… Is het echt wat ze zien? Draaien ze door? Dit is heel lang onduidelijk, waardoor het interessant blijft ondanks dat het zich op een gegeven moment een beetje voortsleept. En hoewel het top niveau van het begin nergens meer wordt gehaald kent de film een uitkomst die het geheel misschien toch in een ander genre plaatst dan verwacht.

Best of the Rest

• The Brain Man

De lange film is een intelligente psychologische thriller die je op fascinerende en spannende wijze in de greep neemt. Eerst in het rustige deel van het onderzoek, waar ontdekken centraal staat en later in een sadistisch kat en muis spel, waar de gevolgen gestalte krijgen. Als de cirkel op fraaie wijze rond wordt gemaakt is pas duidelijk of de gestelde vragen zijn beantwoord.

• The Conspiracy

The Conspiracy zit heel goed in elkaar. De aannemelijkheid van wat je krijgt voorgeschoteld is groot. Het zou best kunnen dat er geheime groeperingen zijn die de touwtjes wereldwijd in handen hebben en er voor zorgen dat de dingen lopen zoals zij dat willen. Naarmate de film vordert komt deze in een ander vaarwater en krijgt het geheel een zeer onbehaaglijk, claustrofobisch karakter dat uitmondt in pure horror.

• The East

Van veel dingen weten we dat het gebeurt, en dat dat niet goed is. Maar meestal kiezen we er voor om onze kop in het zand te steken. The East drukt ons weer eens met de neus op de feiten, op een spannende en verantwoorde manier.

• Filth

Het lijkt alsof een we inzoemen op een verborgen karakter uit het meesterwerk van Danny Boyle, die ons alle hoeken en gaten van ontaarding en perversiteit laat zien. Daar zit hem dan ook meteen de beperking in. Maar ach wat zeur ik eigenlijk, elk bezwaar wordt door de opwindende en overrompelende aanpak eigenlijk te niet gedaan. Daarbij zorgt het omslagpunt voor nieuwe inzichten en wat diepte en is het knap dat je ondanks alles toch sympathie krijgt voor de ontaarde antiheld. Kortom: its a helluva ride!

• Magic Magic

Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. (…) Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze nachtmerrie te verwerken.

• Moebius

Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk, wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat.

• Polytechnique

De film is gebaseerd op de École Polytechnique Massacre, ook wel de Montreal Massacre genoemd, die zich voordeed op 6 december 1989 in Montreal, Quebec, Canada. Het is misschien wel de meest indrukwekkende film over een onderwerp als dit die ik ooit heb gezien. Meedogenloos en zeer confronterend.

• The Raid 2: Berendal

Hoofden splijten, benen breken, botten kraken, messen verdwijnen in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen worden verbogen in hoeken die anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn de vechtscènes in de traditionele Indonesische martial art pencak silat stijl zowel sierlijk als snel, agressief, bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon van hoofdrolspeler Iko Uwais is een nieuwe martial arts superster opgestaan. Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de Indonesische vechtkunst in het spotlicht gezet en met de twee Raid-films een nieuwe hedendaagse standaard, waar nauwelijks aan valt te tippen.

• Sennentuntschi

Een legende verhaalt over eenzame mannen die in de bergen behoefte kregen aan de ideale vrouw en deze zelf maakten uit een bezem, wat stro en kleren. Ze kwam tot leven en nadat de mannen zich tegoed hadden gedaan aan haar, nam de vrouw op gruwelijke wijze wraak. (…) Uiteindelijk zit de film doordachter in elkaar dan verwacht en heeft ze een uiterst macaber tintje.

• Thou Wast Mild And Lovely

Er is weinig conversatie, veel kijken en fantaseren. Er heerst een dromerige, sensuele sfeer, soms speels, soms broeierig, maar altijd blijft je aandacht er bij. Ergens wringt er iets, iets dat verwarring opwekt en een gevoel van ontij. In de voice over spreekt een vrouw over haar liefde. Dit is een film over liefde, maar met alle lelijkheid die daarbij kan horen. De gewelddadige uitbarsting aan het einde laat daar geen misverstand over bestaan.

De TV draait overuren: OUD

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die al meerdere seizoenen lopen)

• A’dam – E.V.A

Vanuit alle hoeken en gaten, daken en stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten, buurtplein en crèche… Amsterdam!

• Boardwalk Empire

De serie komt ten einde, net als menig hoofdpersoon, als gevolg van bloederige afrekeningen. Een cirkel wordt rond gemaakt, op indringende en verrassende wijze.

• Braquo

Het is (alweer) een verdomd goed seizoen van deze zware jongens versie van Engrenages, die het gebrek aan subtiliteit goed maakt door de intense actie.

• Downton Abbey

“You have to take control of your feelings, before they take control of you”.

• The Fall

Een zeer knappe, realistische en uiterst spannende serie die ook nu nog niet ten einde is.

• Game Of Thrones

(…) het zijn heerlijke werelden en verhalen om in te duiken, vol fascinerende, goed uitgeschreven karakters en memorabele scènes, wat dan meestal toch de gevechten zijn.

• Girls

Girls blijft boeien door de enigszins excentrieke weergave van een normale wereld met alledaagse mensen en hun angsten, dromen, verantwoordelijkheden, waarbij de vaak hele scherpe teksten absolute hoogstandjes zijn.

• Hannibal

Elk woord wordt even zorgvuldig uitgekozen als uitgesproken, wat trouwens voor alles en iedereen in deze serie geldt. Het uiterst geraffineerde schaakspel tussen Graham en Lector neemt zijn loop.

• House Of Cards

Wat me na twee seizoenen in ieder geval duidelijk is, is dat Frank Underwood de duivel is (…) en de manchetknopen die Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles zeggen: F U. Fenomenaal.

• Masters Of Sex

“It’s hard to tell where you stop and I begin”.

• Orange Is The New Black

Het is een heerlijke serie met een zeer uitgebreide cast vol alledaagse mensen die hier en daar een beetje vreemd of gek zijn, maar altijd een achtergrondverhaal hebben waardoor ze allemaal van vlees en bloed zijn, waardoor je er zelf meestal niet zwart-wit tegenover staat.

• Parenthood

Het is een zeer aangename serie die voor veel kijkers wel momenten van herkenning op zal leveren, of dat nu als ouder of kind is, losbol of zakelijk ingesteld, hoog opgeleid of werkend in een kroeg, gelukkig getrouwd of gescheiden.

• Sherlock

Dit blijft een zeer enerverende, intelligente, fascinerende en aparte serie.

• Utopia

Dit alles maakt deze serie (en ik quote mezelf): ‘interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en heftig’ en ik voeg daar nog aan toe dat het origineel, uitdagend, doordacht is en stof geeft tot nadenken. “The world is full of love. Billions of people loving billions of others. All that love will turn to dust when our resources die”.

• Vikings

Familiebloed komt weer bijeen, verraad wordt niet vergeten, wraak wordt genomen, verbonden worden gesloten, bruiloften volgen uit liefde of de zucht naar macht, verbonden worden verbroken. Het zijn voornamelijk de acteurs en de rol die ze spelen die deze serie interessant houdt.

• The Walking Dead

De verandering van omgeving, het uit elkaar vallen van de groep, het zijn weer goede zetten om deze fantastische serie nog altijd zeer boeiend en aan de top de houden. Het omleggen van een zombie mag dan zowat gesneden koek worden, als het levende mensen betreft gaat het nog altijd niet in de koude kleren zitten.

De TV draait overuren: NIEUW

(waarin ik op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die hun première seizoen hadden)

•  The Affair

Deze serie is fantastisch, om meerdere redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat verschillen.

• Broadchurch

Wat de serie prachtig laat zien is de onwetendheid, de angst, het rouw- en verwerkingsproces van de familie van het vermoorde jongetje. Daarbij zien we hoe oppervlakkig de uiterlijke schijn van perfectie binnen die gemeenschap was. Maar bovenal is daar de wrijving en wisselwerking tussen de twee detectives.

• Fargo

Zeer geraffineerde verhaallijn, uitgediepte personages, spanning, gevoel, verrassing en voorzien van die typische gortdroge, unieke humor die zo goed bij deze setting past. De perfecte mix van komedie en drama vol schokkende gebeurtenissen. (…)Misschien wel de beste serie sinds Breaking Bad.

• Helix

Hoewel dit eerste seizoen (volgend jaar vervolg) zijn beperkingen kent, blijft het toch wel leuk om naar te kijken, omdat je af en toe flink op het verkeerde been wordt gezet.

• Hollands Hoop

De gitzwarte humor en mooie vertolkingen pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.

• Olive Kitteridge

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van.

• Penny Dreadful

De serie neemt zichzelf en het materiaal serieus en dat betaalt zich uit. Je wordt als kijker als het ware de duisternis ingezogen. De zoektocht naar Mina uit zich in gevechten tegen eigen en andere demonen, met een overkoepelend, groter kwaad dat zich steeds meer laat gelden. Zoals de poster aangeeft en Sir Malcolm in de serie verwoordt: “There are things within us all that can never be unleashed”

• The Strain

Kinderen noch hoofdrolspelers worden gespaard. Alhoewel je het zelf kan gebeuren, wordt er geen verhaallijn vergeten. Het is alleen wel een beetje jammer dat de oppervampier er uit ziet als een mislukte clown… Al met al een aardige serie die als spin-off van Blade II kan worden gezien.

• Top Of The Lake

De titel geeft al aan dat de ijzige kalmte van het oppervlak heel wat te verbergen heeft. Als echter het allerlaatste muntje valt openbaart zich wat er diep verscholen op de bodem lag. Dat is afgrijselijk en om stil van te worden. Een uitermate goede serie, die je even de tijd moet geven, maar die aan het einde al je opmerkzame gedachten samenvoegt en begrijpelijk maakt op gruwelijke wijze.

• True Detective

Het zijn vooral de algehele triestige sfeer en  de gemankeerde personages die toch de aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.

Black Mirror White Christmas

(3e seizoen, 1 special, 74 min, IMDb 9,0)

Na twee formidabele seizoenen van drie afleveringen elk is er nu een kerst special van deze serie die opnieuw een verre van rooskleurige blik op de (nabije) toekomst geeft, waarin mens en machine onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar het gemak van de digitale mogelijkheden voor immense problemen kan zorgen.

Matt en Joe zitten op een afgelegen en door eindeloze sneeuw omgeven locatie waar ze op elkaar zijn aangewezen en hun werk verrichten. Voor het eerst raken ze serieus met elkaar aan de praat en vertellen ze elkaar over hun leven en waarom ze op deze plek terecht zijn gekomen. Daar komen drie verhalen uit voort. Matt vertelt over zijn bijbaantje als hulp voor mannen die niet zo gemakkelijk een vrouw kunnen versieren, waarbij Matt via een streaming live verbinding door de ogen van zijn cliënt mee kan kijken en de klant direct kan voorzien van de nodige tips. Het begrip ‘stemmen in je hoofd’ krijgt meerdere betekenissen die niet voor iedereen goed uitpakken. Daarna heeft Matt het over zijn echte baan bij Smartelligence, waarbij een cookie uit het hoofd van een opdrachtgever kan worden gehaald. De code is een gesimuleerde kopie van het brein en kan de klant als zodanig hulp bieden bij het regelen van alledaagse zaken. Grootste probleem is echter dat dit cookie een bewustzijn heeft. Als laatste vertelt Joe zijn verhaal. Over zijn relatie met een prachtvrouw en het probleem binnen die relatie waardoor ze hem blokt (alsof je iemand op Social Media blokt, maar in dit geval betekent het dat de personen in kwestie elkaar alleen nog maar als een wazig omhulsel zien en niet meer kunnen horen), wat communicatie onmogelijk maakt. De blok op zich is al erg genoeg, maar er zijn grotere gevolgen die tot wanhoop stemmen.

Wederom slaagt Black Mirror er in met originele en interessante verhalen te komen, die tot nadenken stemmen over een digitale toekomst die mogelijkheden biedt die we misschien maar niet moeten accepteren. Het knappe daarbij is dat het overkoepelende verhaal (i.t.t. bijvoorbeeld in V/H/S: Viral) geen los zand is, maar de verhalen niet alleen op geniale wijze met elkaar verbindt, maar een overstijgende, extra pijnlijke en wrange boodschap brengt.

Het is te hopen dat deze serie nog vele sterke vervolgen krijgt.

The Interview

Allereerst: gelukkig nieuwjaar!

Nog twee recensies en dan kan ik overgaan tot top zoveel lijstjes betreffende 2014.

De enorme commotie rond de film The Interview zal je niet zijn ontgaan. Het feit dat de hoge baas van Sony al vroeg ingreep om het einde minder heftig te maken, dat Sony Pictures gehackt werd al dan niet door Noord Korea, dat er verscheidene nieuwe films op straat kwamen te liggen plus een hoop persoonlijke (salaris)gegevens en e-mails die het daglicht niet konden verdragen, dat de promotionele activiteiten en de bioscooprelease werden afgeblazen wegens stevige dreigementen, dat de film toch een gelimiteerde bioscooprelease kreeg en via internet (YouTube, Xbox Video en Google Play) te verkrijgen is en dat alle ophef de film geen windeieren heeft gelegd en zelfs Sony’s meest winstgevende online release ooit is met (nu al) 15 miljoen dollar, wat nog niet in de buurt komt van het budget van 44 miljoen. Nu ja, als je er meer over wilt lezen vind je hier een mooi overzicht.

De film zelf dan.

Dave Skylark (James Franco) is de gastheer van een populaire talkshow die zich voornamelijk bezig houdt met onthullende openbaringen van grote sterren. Producer van de show en persoonlijke vriend van Skylark is Aaron Rapaport (Seth Rogen), die zo langzamerhand wel eens wat serieuzer nieuws wil brengen. Hij weet dat de leider van Noord Korea (Kim Jong-un) fan is van de show en weet een interview voor elkaar te krijgen dat plaats moet gaan vinden in de Democratische Volksrepubliek Korea. Voordat Skylark en Raraport aan hun reis kunnen beginnen krijgen ze bezoek van Agent Lacey (Lizzy Caplan) van de CIA die hen duidelijk maakt dat ze ‘de Geweldige Leider’ om moeten brengen. Een avontuurlijke missie volgt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze film waarschijnlijk niet had bekeken zonder alle ophef er omheen. De laatste film die ik met het duo Franco/Rogen zag (This Is The End) viel me zwaar tegen. Maar goed, met enigszins gekleurde blik ben ik aan The Interview begonnen en het was minder erg dan ik had verwacht. Er zit een duidelijk verhaal in met hier en daar een wending en natuurlijk vooral veel humor. Die humor is flauw (Lord Of The Rings verwijzingen), (super)melig (vaak met woordgrappen) en soms grof (‘stink dick’). Het leukste is echter de wisselwerking tussen Franco en Rogen. Skylark wordt door Franco neergezet als een lawaaiige, ietwat domme, ‘bigger than life’ opportunist tegenover de serieuzere Rapaport, die graag de regels wil volgen, maar meestal wordt overtroeft door de flamboyance van zijn drukke vriend. Rogen vertolkt Rapaport op zijn bekende droogkloterige, maar in dit geval niet geheel onverdienstelijke manier. Natuurlijk wordt Kim Jong-un in de maling genomen, maar ook Amerika krijgt er van langs. “Kim must die, it's the American way”, merkt Skylark op. En geheel volgens die goede Amerikaanse traditie komt de oplossing met een hoop kogels, bommen en granaten en blijken Skylark’s op hol geslagen ontsnappingsfantasieën zo gek nog niet.

The USA saves the day in a mildly amusing way.

Wijze les? Vooral veel naar Katy Perry luisteren!