Dit is alweer het vijfde PAC-Festival en zoals gewoonlijk wordt de introductie verzorgd door programmeur Laurens van Laake, die ons vertelt dat hij afscheid heeft genomen van Pathé, maar ons wel blijft vergasten op deze fijne festivals als gastprogrammeur. Dit keer belooft hij ons een nog beter programma dan de vorige keer, wat hij de vorige keer ook al beweerde, en daar is geen woord van gelogen, want er zal vanavond geen slechte film bijzitten.
Het is altijd weer een leuke happening. Van te voren je plaats kiezen via internet (waarbij de verkoop al was begonnen voordat de festival info mail was verstuurd!) en nu dan in de realiteit in de mooie grote zaal van Tuschinski. Misschien toeval, maar ik wordt omringd door vrouwen die echt in de meerheid lijken dit keer. Links van me twee jonge meiden, studentes misschien, rechts drie dames in de wat oudere categorie, die de eerste film bij voorbaat prijzen en de laatste zeker niet zouden uitkiezen, maar wel volledig uitzitten, voor mij twee gezellige vriendinnen die foto’s van de zaal en zichzelf nemen en tussendoor in de weer zijn met hun tablet; achter mij een hele rij meiden die aan het begin van elke film de Grolsch doppen vol overgave laten knallen.
Opvallend is dat eigenlijk alle films vanavond gebaseerd zijn op boeken (of een toneelstuk, in het geval van The Ides Of March). The Help is gebaseerd op het gelijknamige boek van Kathryn Stockett, waarvan er inmiddels vijf miljoen zijn verkocht. Een bestseller dus. Net als de film, die zijn budget nu al zes keer heeft terug verdiend. Het verhaal speelt zich af in de jaren zestig in Jackson, Mississippi. Hoewel dit de tijden zijn van (de moord op) John F. Kennedy en Martin Luther King, worden negers door vele blanken nog steeds gezien als minderwaardige mensen, die ze graag als hulpje in de huishouding willen, maar die wel op een aparte toilet in de tuin hun behoefte moeten doen, anders zou je er nog een vreemde ziekte aan kunnen overhouden. Deze hulpjes zijn vaak de echte opvoeders van de kinderen van deze rijke blanken, want die laatsten houden zich liever bezig met bridge en andere onnozele bezigheden. Dat ‘A Change Is Gonna Come’is duidelijk, maar de standaard is nog lang niet aangepast. De jonge Skeeter (Emma Stone) is ook opgevoed door een zwarte hulp, waar ze een zeer intense band mee had. Als ze na vier jaar studeren naar het ouderlijk huis terug keert is de hulp verdwenen en de reden wordt voor haar verborgen gehouden. Het zet haar aan het denken. Net als de manier waarop sommige van haar ‘vriendinnen’ omgaan met hun hulpjes. Vooral Hilly Holbrook (een rol waarin Bryce Dallas Howard zich heerlijk uit kan leven) maakt het bont met de manier waarop ze met haar hulp Minny om gaat. Skeeter, die journalist wil worden, besluit een boek te gaan schrijven vanuit het standpunt van de hulp. Maar het is nog niet zo makkelijk om getuigenissen te verzamelen omdat de meeste hulpjes vrezen voor hun baan of erger. Toch weet ze Aibileen Clark (Viola Davis) – in dienst bij haar vriendin Elizabeth - er van te overtuigen dat het tijd is dat ze gehoord wordt en niet veel later sluit de uitbundige Minny (Octavia Spencer) zich bij hun aan om in het geniep alle veelal verschrikkelijke verhalen aan papier toe te vertrouwen.
In dik twee uur en vijfentwintig minuten komen er vele karakters aan bod, die de verschillende kanten van hetzelfde verhaal laten zien. Een verhaal dat daardoor niet alleen meer diepgang krijgt, maar ook blijft boeien. De uitersten, goed en kwaad, in de vorm van Skeeter en Hilly. Maar ook de grijze gebieden waarin bijvoorbeeld Skeeter’s moeder en Elizabeth (vriendin) zich bewegen, die verkeerde beslissingen nemen, niet omdat ze een verkeerde inborst hebben, maar omdat ze toegeven aan de druk van een groep waar ze bij willen horen.
Het verzamelen van getuigenverklaringen gaat niet zonder slag of stoot, waarbij meteen wel mijn kritiek naar voren komt, omdat die slag of stoot nauwelijks ergens echt hard aan komt. De wrede gebeurtenissen spelen zich vaak buiten beeld af, of er wordt alleen over verteld. De pijnlijke momenten die je wel ziet missen een bepaalde intensiteit. Ik heb geen idee hoe dat in het boek wordt gedaan, maar ik kreeg wel een beetje een keukenmeidenroman gevoel. Hee! Laat dat nu net de Nederlandse titel van het boek zijn. Aan de andere kant heb ik me geen minuut verveeld, vooral door de verdienstelijke vertolkingen van Emma Stone, Bryce Dallas Howard, Viola Davis en vooral Octavia Spencer, die met haar excentrieke karakter Minny zorgt voor een hoop vermaak. Vermaak. Llijkt de film dan toch niet een beetje op de geldinzameling die Hilly Holbrook voor de mensen in Afrika doet? Licht verteerbaar engagement met een roze strik er om op een zilveren presenteerblaadje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten