Tim Christensen speelt al een aantal jaar met zijn ‘Damn
Crystals’, maar op het nieuwe album was de invloed van de band groter en werd
hun positie benadrukt in de bandnaam. Die bandnaam is dan ook weer de titel van
de cd waarop flink wordt gerockt. Songs van hoog niveau, vol met interessante
wendingen zonder het liedje uit het oog te verliezen. Na de tour door thuisland
Denemarken doet de band weer een kleine clubtour door Nederland.
Eigenlijk zou ik hier helemaal niet naar toe gaan. Ik heb
kaartjes voor de Melkweg (Amsterdam), waar Tim morgen speelt. Getwijfeld of we
nog een extra dag van de tour mee zouden maken, maar toch niet gedaan. Toen
kwam er een veel te gemakkelijke prijsvraag langs, van Kindamusic . Het antwoord zat in mijn
hoofd, overgezet naar mail @redactie en warempel, ik win. Dus ga ik +1 toch nog
naar Utrecht, waar we de zaal inlopen die wanneer het voorprogramma begint al
bijna gevuld is! Petter Carlsen
staat er in zijn uppie, met gitaar om zijn nek en een strot van goud. Wat kan
die man mooi zingen. Dat heeft Tim – die zelf ook zo’n briljante stem heeft –
goed uitgekozen. De stem van Petter doet me bij vlagen denken aan een jonge
Sting, of John Waite, met specifieke en loepzuivere uithalen in de hogere
regionen. Petter is een schatje. Hij zegt dat het fijn is te spelen voor een
publiek dat zo stil luistert. Je kunt inderdaad een speld horen vallen. Natuurlijk
maakt hij reclame voor zijn nieuwe cd die hij na afloop zal verkopen, maar hij
doet alles op zeer innemende wijze. Dat en het bewijs dat hij zijn ingetogen en
breekbare liedjes op prachtige wijze ten gehore brengt zorgen er voor dat mensen
na de show inderdaad een kijkje komen nemen, een praatje met hem maken en de
beurs trekken voor zijn Clocks Don’t
Count. Hij zegt er eerlijk bij dat de cd minder ingetogen is en een
volledige band laat horen met een vol geluid. Ik ben blij dat ik de uitgeklede
versies nu live mag horen, want die maken misschien nog wel meer indruk.
Luister het verschil maar eens tussen You Go Bird (live) en
hetzelfde nummer
(studio).
We verplaatsen ons van de verhoging aan de zijkant naar vlak
voor het podium. Dichterbij is niet mogelijk. Net als op het album begint Tim
Christensen And The Damn Crystals met het nummer The Damn Crystals. Dat is meteen een binnenkomer, want het is een
lang en imponerend nummer, met een typische Christensen opbouw, waarbij de song
via een rustig middenstuk naar een opwindend hoogtepunt wordt geloodst. Het was
natuurlijk allang bekend, maar wat een solide band is dit en wat kan die man
toch zingen. We rocken lekker door met Jump
The Gun en daarna alweer een nummer vol afwisseling, Far Beyond Driven, dat net als de opener van de laatste cd komt. De
setlist zit goed in elkaar en zorgt voor zowel rust tijdens nummers als Superior en India als dynamisch drama in Wiser, dat met een
geïmproviseerd intro Tim’s liefde voor de Beatles nog eens benadrukt. Het
spelplezier spat van het podium en je ziet ze onderling genieten door de
uitwisseling van betekenisvolle blikken. Op de helft van de set kijkt Tim
grappenderwijs verbaast op als zijn band van het podium afloopt. Met een
akoestische gitaar speelt hij solo twee nummers, Never Be One Until We’re Two en How
Far You Go, waarbij het publiek net zo stil is en aandachtig luistert als
bij het voorprogramma.
Daarna gaat het heerlijk door met de volledige band en de
nieuwe single Happy Ever After en krijgen
oude en nieuwe songs een plekje in de set. Tegen het einde gaat het stevig
rocken nog even in overdrive als Get The
Fuck Out Of My Mind via een jam over gaat in Screaming At The Top Of My Lungs. In het tussenstuk trekt
toetsenist Christoffer Møller even de aandacht naar zich toe met een weirde
spacey geluidensolo, die ook de bandleden even doen staan kijken wat er toch allemaal
gebeurt. Zou dit ingestudeerd zijn? (Daar kom ik de volgende dag achter).
Met (het enige nummer uit de Dizzy Mizz Lizzy periode) 11:07 wordt de boel afgesloten en roepen
we dat we meer willen. Drie nummers volgen als toegift. Het prachtige Surfing The Surface
raakt me zoals altijd weer diep. Om deze mooie avond te voorzien van een
spetterend einde sluit de groep af met Whispering
At The Top Of My Lungs, waarbij de drummer de maat zodanig hard slaat dat
zijn bekken op de grond dondert. Het is een ovatie meer dan waard. Een klein
jongetje dat door zijn ouders was meegenomen en het concert toch wat vermoeid,
half hangend op het podium heeft doorstaan, krijgt van een roadie een cd en een
drumstok. Wat een aardig gebaar!
Volkomen voldaan verlaten we de zaal en rennen we naar de
auto, om niet zeiknat te worden in de stortregen die uit de hemel komt.
Tot morgen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten