Na
Utrecht is de Melkweg in Amsterdam aan de beurt. Vanochtend hebben Tim en
zijn band nog live bij Giel Beelen gespeeld. De opnames (inclusief verrassende
cover) kun je bekijken en –luisteren op de
site. Ik zie de rode Deense tourbus al weer staan met een enorme rij mensen
vanaf de voordeur van de Melkweg via de brug tot langs die bus. Goh, heeft Tim
al zoveel fans? Zoveel hele jonge ‘dressed to kill’ fans? Natuurlijk niet. Die
rij met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 15 schat ik, staat voor de deur
van de Max, waar Tyga op zal treden. Voor de rechterdeur staan alleen een paar
Fransen (!) en we kunnen dan ook heel snel doorlopen de zaal in. We hadden
gehoopt op een plek op het balkon, om het dit keer van een overzichtsafstand te
zien, maar dat is dicht dus we gaan maar voor de PA staan. Als het 20:00 uur
is, is het nog altijd verdomde stil in de zaal. Een man of dertig, hooguit.
Toch begint de timide Petter Carlsen met zijn optreden. Hoewel de zaal dus bij
lange na niet zo vol is als gisteren, is men des te luidruchtiger. Een iets
ander publiek dus, een ander vibe. Petter speelt wederom indrukwekkend en een
vriend van me, die zelf gitarist is, is onder de indruk van zijn gitaarspel,
waarin solo en begeleiding één worden. Die indruk zal later worden gedeeld met
de vriendelijke Noor, die zijn cd maar al te graag signeert. Een handjevol
nummers komt langs, waaronder Even Dead Things Feel Your Love,
waarna hij zijn schemerlamp weer van het podium kan halen.
Dan is het tijd voor de hoofdschotel. De zaal is ondertussen
toch aardig gevuld. Wederom begint het met The
Damn Crystals, alleen wordt het i.t.t. in Utrecht nu wat losser, wilder en stomender
gespeeld, met heftige solo aan het einde. Wow. De band voelt kennelijk goed die
andere vibe aan die hier heerst en past het spel daar feilloos op aan. De
setlist vanavond is niet veel anders dan die van gisteren (India zit nu na het solo stuk), maar de invulling is dat wel. Tim’s
opmerking dat ze in zijn favoriete stad van Europa spelen ondersteunt hij in
overtuigende daden. Niet dat het gisteren minder was, maar vanavond blijft het
niet beperkt tot de ‘rock’ en is ook de ‘roll’ van de partij. Een goede greep uit het rijke oeuvre: Superior, Never Be One Until We’re Two,
Happy Ever
After en een dampened versie van Get The Fuck Out Of My Head.
Bij dat laatste nummer krijg ik meteen het antwoord op de vraag die ik
me gisteren stelde, of de jam(s) zijn ingestudeerd. Niet dus. Waar gisteren de
toetsenist Christoffer Møller even geheel vrij spel kreeg/nam met een weirde solo,
gaat het nu toch vooral om de gitaren, die na een onderlinge strijd gezamenlijk
de draad oppakken om het nummer richting Screaming
At The Top Of My Lungs te dirigeren. Dat dit spontaan gaat staat buiten
kijf. Dat dit spontaan kan ligt aan het vakmanschap van alle bandleden, hun
ervaring en onderlinge chemie.
Net als
gisteren bestaat de toegift uit Surfing
The Surface, All Them Losers en Whispering
At The Top Of My Lungs. Maar dan krijgen we onverwachts nog een heel
leuk toetje. Een verjaardagsliedje voor Paul McCartney die binnenkort 70 wordt:
Live And Let Die.
Opnieuw zijn we volledig voldaan, maar op een andere manier
dan een dag geleden. Het was mooi om zowel de luisterdag als het rockfeest mee
te maken en het is meer dan knap dat Tim Christensen And The Damn Crystals elke
dag op juiste waarde weten in te schatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten