Kalevet (Rabies)

Net als in Buried begint het beeld op zwart, maar horen we van alles. Twee stemmen dit keer. Ook nu brengt een aansteker uitkomst. Een man en een vrouw. Een probleemsituatie. Er wordt nauwelijks iets duidelijk, maar de spanning en interesse is gewekt, als de filmtitel in beeld verschijnt.

Daarna worden meerdere personages geïntroduceerd. Een groepje jongelui op weg naar de tennisbaan, een (soort) boswachter en zijn vriendin, twee politieagenten, een moordenaar... Je leert ze kennen voordat duidelijk gaat worden wat hun rol is in het verhaal met het stel uit de proloog. Groepen splitsen op, vormen nieuwe groepen en verhaallijnen zetten zich uit. Stukje bij beetje krijg je info, ontwikkelen zich benarde situaties en confrontaties en merk je dat dit laatste eigenlijk de focus van de film is.

Er zijn inventieve vondsten en de verschillende verhaallijnen kennen ieder hun opbouw naar een climax, met zeer verrassende resultaten. Het is fijn dat een aantal clichés wordt vermeden, waardoor de film realistischer en dus spannender wordt. Ook het fantasievolle gebruik van de camera geeft het uitgemolken thema van ellende in een bos extra cachet.

Hoewel ik iets meer vuurwerk (in plaats van een op zich zeer grappige scène) had verwacht aan het einde en er één losse draad blijft hangen, was het genieten geblazen bij deze Israëlische lekkernij.  

Moraal van dit verhaal? Lang leve de GPS.

Absentia

Lepisma saccharina, oftewel het ‘zilvervisje’. Ze houden van de duisternis en je ziet ze dan opeens als je het licht in de wc of badkamer aandoet. Kleine insecten met schubben die een zilverachtige glans hebben. Hun verwanten, de ‘papiervisjes’ houden er van om aan je bankafschriften te knagen, of niet geplastificeerde posters. Veel last hebben we er niet van, maar fijn is anders…

Tricia ververst de posters op de lantaarnpalen, bomen en andere plekken. De verpieterde versie haalt ze weg, een fris exemplaar niet ze vast. ‘Missing’ staat er in grote letters te lezen. ‘Daniel Riley’ in iets kleinere letters naast de foto. Het is zeven jaar geleden dat haar echtgenote is verdwenen. Het is lang genoeg om eindelijk een verklaring van de stad Los Angeles te verkrijgen waarin staat dat hij officieel dood is. ‘Death in absentia’. Vanaf het moment dat ze de verklaring heeft aangevraagd, de beslissing heeft genomen om verder te gaan met haar leven, wordt ze geteisterd door spookbeelden van haar man, die dreigend en zelfs agressief zijn. Haar psycholoog zegt dat dit normaal is. Het zijn beelden die ze zichzelf oplegt door het schuldgevoel dat aan haar knaagt. Inner demons. Callie, haar zus (sprankelend gespeeld door Katie Parker), steunt Tricia waar ze kan, maar heeft zelf ook een vreemde confrontatie met iemand en als het ongrijpbare opeens wel tastbaar wordt, schakelen ze de politie in. De twist die volgt is een verrassing, geeft je koude rillingen en maakt het raadsel alleen nog maar groter.

De subtiel griezelige sfeer wordt feilloos op- en uitgebouwd. Er wordt slim gebruik gemaakt van verwachtingen die juist niet uitkomen om conventies uit de weg te gaan en de dreiging constant te houden. Rustige cameravoering is daarbij een belangrijke factor. Net als de minimalistische muziek die de (droomachtige) sfeer versterkt. Daarbij zijn de (re)acties van de zussen logisch en komen reëel over. Zoals het inschakelen van de politie als bewijzen tastbaar worden en het ontwijken van de voetgangerstunnel, waar het niet pluis lijkt te zijn.

Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde Absentia is een intelligente, verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt. Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook eigenlijk is.

Dus pas op voor zilvervisjes…

The Hunger Games

Een dag voordat ik naar de film The Hunger Games ga met mijn dochter, lees ik nog een recensie over deze film. In tegenstelling tot de vele lovende recensies (vier van de  vijf sterren) die ik al had gelezen wijkt die van Cinema.nl af. Dat is niet zo gek en komt wel eens meer voor, maar dit keer prijkt er boven de woorden  “stuitend, hypocriet, plat, levenloos en saai” slechts één ster. Ik neem de waarschuwing toch op in mijn achterhoofd als ik naar de film ga, maar kan er na afloop totaal niet mee eens zijn. “Een film die 138 van z’n 142 minuten speeltijd irriteert” slaat mijns inziens nergens op. 

Nu gaat het mij niet om te bewijzen dat het wel een boeiende film is. Ieder zijn mening en de mijne geef ik dan hier.

The Hunger Games is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Suzanne Collins dat het verhaal vertelt over een post-apocalyptische maatschappij waarin een land is onderverdeeld in districten. In het centrum van de macht en rijkdom zit de Capitool. Eens per jaar is er een groots televisie spektakel waarin er per district een jongen en een meisje tussen de 12 en 18 jaar worden ingeloot om (verplicht) mee te doen aan een strijd op leven en dood, waarbij er uiteindelijk maar één iemand kan overleven.

We maken kennis met Katniss Everdeen. Ze geeft zich op als vrijwilliger voor de spelen om de plaats in te nemen  van haar kleine zusje die ‘uitverkoren’ blijkt. Zij is de heldin van het verhaal, zo eentje waar niets op is aan te merken, die van nature de juiste beslissingen neemt en zelfs tijdens de spelen niet onnodig levens zal nemen. We leren haar goed kennen, in het district waar ze vandaan komt, waar ze haar jachtvaardigheden in praktijk brengt om voedsel voor haar gezin bijeen te sprokkelen. We volgen haar reis naar de Capitool, ontdekken haar relatie met de jongen van haar district die in hetzelfde schuitje zit, zien haar in opleiding ter voorbereiding van de spelen en krijgen het schouwspel van de spelen zelf natuurlijk in volle glorie te zien.

Ondanks de lange speeltijd, de soms wat platte bijfiguren, de vreselijk uitgedoste Capitool-gangers en het gebrek aan expliciet getoond geweld heb ik me eigenlijk prima vermaakt! Want het is wel degelijk spannend, mede dankzij het feit dat je meeleeft met de heldin, haar bewondert om haar ‘perfectie’. Daarbij is het een simpel en rechtlijnig verhaal dat van begin tot einde een doel heeft, iets waar het in Harry Potter en Twilight nogal eens aan ontbrak en in mijn ogen saaie films zijn. Dat het (expliciete) geweld veelal buiten beeld blijft vind ik in dit kader (de film is geschikt vanaf 12 jaar) geen enkel probleem en totaal niet storend. Het geweld komt namelijk wel degelijk over en hoeft niet ook nog eens in ‘graphic detail’ getoond te worden.

Maar wie ben ik. Ik ben niet eens de doelgroep. Dat is mijn dochter. Twilight fan die ze is beaamde ze dat The Hunger Games toch wel een stuk spannender was. 

Paradise Lost

In 1993 worden drie jongetjes van acht jaar op brute wijze mishandeld en vermoord gevonden in Robin Hood Hills, West Memphis, Arkansas. Na een maand onderzoek wordt een jongen door de politie ondervraagt. Het is  Jessie Miskelley jr. (17). Jessie heeft een IQ van 72 en geeft na uren van ondervraging toe dat hij  samen met Damien Echols (18) en Jason Baldwin meegewerkt heeft aan de moorden. Jessie wordt het eerst berecht en krijgt levenslang plus 2 maal 20 jaar. Daarna volgen Damien en Jason, die achtereenvolgens de doodstraf en levenslang krijgen. De hele zaak wordt gefilmd door twee documentaire makers die hun film Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills in 1996 op de Amerikaanse tv-zender HBO tonen. Het heeft grote gevolgen.

Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills is een zowel fascinerende als weerzinwekkende blik in een strafzaak die een grote gerechtelijke dwaling blijkt te zijn, waar de aanklagers zich hebben blind gestaard op een resultaat dat in hun ogen te maken moest hebben met een Satanisch ritueel, waarin de buitenbeentjes Damien, Jason en Jessie een hoofdrol kregen toebedeeld. De film laat zien dat de drie op basis van bijna niets voor altijd achter de tralies komen, met uitzicht op een fatale injectie voor Damien. Jason weet het mooi samen te vaten als hij zegt dat de term ‘innocent until proven guilty’ voor hen omgekeerd leek te zijn gebruikt: ‘guilty until proven innocent’. De documentaire laat zeer schokkende beelden (foto’s) zien van de omgebrachte kinderen en de vreselijke details van de misdaad. Je huivert als kijker van deze feiten, maar ook van de manier waarop deze rechtszaak is gelopen, waarbij men van ‘proof beyond reasonable doubt’ kennelijk nog nooit heeft gehoord.

De gevolgen van de uitzending van de documentaire was dat een flink aantal mensen zich ging inzetten voor de ‘West Memphis Three’ (WM3), zoals de drie jongens werden genoemd. Dit krijg je te zien in de tweede documentaire genaamd Paradise Lost 2: Revelations (2000). Ze zorgen er voor dat de zaak niet wordt vergeten, steunen de jongens en zetten al hun bevindingen (bewijzen) op een website om het publiek te informeren over de gerechtelijke dwaling. De advocaat graaft samen met (echte) deskundigen dieper in de materie en vindt nieuwe bewijzen die in de eerste rechtszaak over het hoofd zijn gezien. Maar de grootste rol is weggelegd voor de stiefvader van één van de vermoorde kinderen, John Mark Byers, die met zijn idiote gedrag de aandacht op zich vestigt. Hij lijkt steeds meer een verdachte in de zaak te worden, zeker als zijn vrouw komt te overlijden zonder dat ze vast kunnen stellen waaraan ze is overleden. De man is een griezel in woord en daad en lijkt vooral in het middelpunt van de belangstelling te willen staan. Ondanks alle aandacht worden alle verzoeken tot een nieuwe rechtszaak afgewezen.

In 2011 wordt de laatste documentaire gemaakt: Paradise Lost: Purgatory. Naast een verkorte weergave van wat er zoal is gebeurd de afgelopen 18 jaar (!) wordt de nadruk nu gelegd op het verzamelen van bewijs waaruit moet blijken dat de ‘West Memphis Three’ het niet gedaan kunnen hebben. Gerenommeerde deskundigen doen hun zegje in een persconferentie waarin de nieuwe bewijzen (DNA) worden gepresenteerd. Het maakt deze derde film wat droger en taaier, maar het blijft boeiend te zien hoe velen zich hard maken om een fout met grote gevolgen voor de drie mannen (ondertussen) die in de gevangenis zitten te herstellen. John Mark Byers laat zich ondertussen van een geheel andere kant zien (met hetzelfde doel) en de grootste woede van de ouders van de vermoorde jongetjes jegens de veroordeelden is getemperd.  Een nieuw proces lijkt onvermijdelijk. Het wordt echter een soort schikking, waarin de veroordeelden gebruik maken van het zogenaamde ‘Alford Plea’, waarbij ze zeggen dat ze onschuldig zijn, maar toch schuld bekennen om een nieuwe lange rechtszaak te voorkomen, waarna ze na 18 jaar en 78 dagen eindelijk weer vrij zijn.

Je bent wel een uur of zeven kwijt als je de drie films hebt bekeken, maar het is meer dan de moeite waard. De eerste film is het meest indrukwekkend. Schokkend op vele manieren. De tweede film wordt een beetje een ‘circus sideshow’,  door alle publieke aandacht in het algemeen en de geschifte hoofdrol van John Byers in het bijzonder. De laatste film is een wat droger strafrecht gebeuren, waarin elk miniem nieuw bewijs een strohalm kan zijn (en wordt!) voor de WM3, met een verlossende apotheose.

Chronicle

Wat zou je doen als je van de ene op de andere dag ineens superkrachten hebt? Het overkomt drie jongens die in aanraking komen met een lichtgevende steen, die hen telekinetische krachten geeft. Ze houden de gave in eerste instantie geheim, oefenen er mee, halen onschuldige grapjes uit, ontwikkelen zich en onderwijl wordt hun karakter er door uitvergroot, zodat uiteindelijk goed tegenover kwaad komt te staan.

Kwam de steen soms van ‘a long time ago in a galaxy far, far away’? Het is een slimme zet om de basis uit Star Wars te koppelen aan de ‘realiteit’ van de ‘found footage’ van een film als Cloverfield. Ik pik speciaal die laatste er uit omdat die erg geslaagd was en Chronicle zit er niet ver vanaf. Het is erg vermakelijk en aanstekelijk om te zien hoe de scholieren hun krachten op speelse wijze ontwikkelen, waardoor zeker de eerste helft van de film doorspekt is met humor. Maar ‘with great power comes great responsibility’ en dat is iets waar niet iedereen mee overweg kan. De onschuldige grappen worden gevaarlijke acties gevoed door de haat die is opgebouwd in het buitenbeentje dat nu eindelijk zijn gram kan halen. Het escaleert razendsnel…

Cloverfield  was een achtbaan die je tot het einde toe in de greep hield, omdat je meeleefde met de hoofdpersonen en wat hen overkwam. Je zat in het schuitje met hen. Chronicle begint hetzelfde, maar dan op een leuke manier. Het fantaseren over wat je zou doen met zulke krachten krijgt hier via het witte doek een uitvoering. Maar als het de verkeerde kant op gaat, maak je jezelf los van de hoofdpersoon en wordt het toch meer een schouwspel dat je van een afstand via CNN live tot je neemt. Een enerverend schouwspel desalniettemin!

Kriegerin

‘Nazibraut’ staat te lezen op haar t-shirt. ‘14 Words’ en ‘88’ als eeuwige tekens op haar lichaam. Marisa is een neonazi en met haar vriend(en) intimideert ze de niet Ariërs die op haar pad komen.

Svenja is een meisje dat niets mag van haar vader en daardoor veel meer wil. Een vriendje introduceert haar binnen de vriendenkring der rechts extremisten.

Rasul is een illegale vluchteling. Gevlucht uit Afghanistan, op weg naar familie in Zweden. Afhankelijk van de hulp van anderen.

Marisa is de spil in het verhaal, waar ze zowel met Rasul als Svenja te maken krijgt. Hoe Svenja aansluiting vindt bij de groep is meer (on)geluk) dan wijsheid, toevallig dat het pad haar daarheen leidt. Net als het feit dat Rasul afhankelijk wordt van Marisa, omdat hij verder niemand anders kent en dan is een vijand misschien beter dan niemand.

De film laat zien dat Marisa (zeer overtuigend gespeeld door Alina Levshin) meer is dan een optelling van haar tattoos en racistische uitingen. Wanneer ze echt in aanraking komt met hetgeen ze zo verafschuwt, blijkt menselijkheid de kop op te steken.

Kriegerin geeft me een dubbel gevoel. Aan de ene kant komt het leven van Marisa realistisch over, hoewel het ook wel simplistisch is gedaan. Toevalligheid speelt een (te) grote rol. Diepere motieven waarom iemand zich aansluit bij zo’n groepering worden niet gegeven, drijfveren blijven onduidelijk, beweegredenen duister, waardoor een eventuele (politieke) boodschap niet helder over komt.

Het is een boeiend schouwspel dat je toch wat onbevredigd achter laat.

Snowtown

Een beetje rondhangen, tv kijken, roken, drinken, verbrande toast met glibberige eieren eten. Het speelt zich af in een huis, met een wat verlopen, gescheiden vrouw en haar adolescente zoons in een mistroostige buurt van Snowtown, Australië. Het wordt voor de kijker opeens heel ongemakkelijk als de bevriende overbuurman, die wel eens vaker oppast, foto’s neemt van de jongens in hun onderbroek, of zonder. Emotieloos nemen ze de poses aan die hen worden opgedragen. Als de moeder er achter komt wat er is gebeurd onderneemt ze actie.

“You gotta take it into your own hands”, zegt de vriendelijk ogende John, een ‘vriend’ van de familie tijdens een bijeenkomst in het huis met diverse anderen die er net zo over denken. Om die pedofielen eens een les te leren. Oudste zoon Jamie zit er bij, er wordt naar zijn mening gevraagd door John, die hem er bij betrekt, in woorden maar ook daden, als ze pesterige acties gaan ondernemen tegen die overbuurman. John wordt een belangrijk persoon binnen de familie in het algemeen en voor Jamie in het bijzonder. Het vormt Jamie. In dit milieu van slechte voorbeelden en invloeden lijkt John een rots in de branding. Helaas wordt het kwaad alleen maar vervangen door erger. “When are you going to grow some balls mate”, zegt John tegen Jamie, als die weer eens het slachtoffer is geworden.

Jamie’s wereld is vrij klein en eenvormig. Die wereld wordt bevolkt door mensen die het voorbeeld geven met hun gedrag, hun ideeën. Als dat gedrag, die ideeën ongepast zijn, dan ziet hij dat niet, omdat hij geen vergelijk heeft. Dat milieu maakt dan ook dat het normaal is om je zo te gedragen. Zeker als je een leeftijd hebt waarin je zo beïnvloedbaar bent. Hoe ver kan dat gaan? Gaan er op een gegeven moment geen ingebouwde alarmbellen af, als de schreef allang is gepasseerd? Misschien gaan die bellen wel af, maar heb je geen opties meer.

Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat achter het vriendelijke gezicht van John (subliem gespeeld door Daniel Henshall, hou die man in de gaten!) een totaal verknipt persoon schuil gaat, die Jamie meeneemt in een spiraal van geweld waar niet uit te ontsnappen valt. De film is zowel subtiel als meedogenloos. Subtiel zoals in de scène in het begin, waarin de moeder en buurman over straat lopen met twee winkelwagens vol met boodschappen. Als ze bij het huis aankomen zie je een auto staan. Het roept vraagtekens op. Pas veel later in de film blijkt dat de auto stuk was. Beide scènes zijn op zichzelf niet heel veel zeggend. Samen krijgen ze meer betekenis en bovendien laat het de doordachtheid van het script zien. Meedogenloos is het geweld, dat enkele keren extreem en zeer naar wordt getoond (zowel mens als dier moeten het ontgelden), maar het doel heiligt de beelden.

Gebaseerd op ware gebeurtenissen laat Snowtown op fenomenale wijze een gruwelijke wereld zien, waarin een kansarme jongen wordt gecorrumpeerd tot het nemen van acties waar hij in het begin niet achter staat. Door de schijnbare zorg (die in wezen een onophoudende druk is) van een invloedrijk persoon wordt hij als het ware gehersenspoeld. Ik moet denken aan Henry, Portrait Of A Serial Killer. Snowtown laat het traject zien hoe iemand kan verworden tot een Henry. Je blijft met verdomd koude rillingen achter.

Bleading Lady (a.k.a. Star Vehicle)

Drie jongens en een meisje zitten in een auto. Er worden wat woorden uitgewisseld, op vriendelijke wijze, edoch elk vierde woord is ‘fuck’, ‘shit’ of ‘motherfucker’. Je begrijpt het niveau hier. Dat gaat nog verder dalen als de auto wordt aangehouden door een gek met een pistool en machete. Na het gedwongen uitstappen worden (woordelijk) de volgende poëtische woorden geuit door de belaagden (en aan de stem te oordelen is er eigenlijk maar eentje die praat): “What the fuck man, this is fucking…, this is bullshit man, fuck off, you know what, fuck off man, you don’t wanna do this, this is fucked, don’t man, this is fucked man, what the fuck, don’t, what the fuck, what the fuck man, don’t do this, this is fucked up, what the fuck, what the fuck man, don’t man, you don’t wanna fucking do this man, this is fucked up man”. Daarna bergt de maniak zijn pistool op, om zijn machete te pakken en de vier (die op hun knieën zitten) af te slachten, zonder dat iemand ook maar iets probeert te doen, behalve de handen omhoog te houden.

Bleading Lady is de film die super low budget filmmaker Ryan Nicholson maakte na Hanger. Hanger is een film waar het alleen maar om de blood, guts, poop and boobs gaat, die zich in een eigenzinnig vreemd wereldje van uiterlijk vervormde hobo’s  afspeelt, wat de film nog een extra vreemd en groezelig tintje geeft. Bleading Lady is gewoon een slechte horror film, alleen druipt het amateurisme er ook nog vanaf en krijgt de fan niet waar deze op zit te wachten, namelijk gore. Want juist dat is iets waar Nicholson kaas van heeft gegeten. Kaas op het brood dat hij verdient met werk in de make-up bij film- en televisie producties. Een lange lijst van titels op IMDb zijn daar het bewijs van en dat zijn niet de minste titels. Terug naar zijn verrichtingen als filmmaker.

Don is een chauffeur die acteurs (e.a.) van low budget films tussen hun hotel en de set heen en weer rijdt. Hij is een liefhebber en kenner van horror films en kan zijn geluk dan ook niet op als hij een bekende Scream Queen genaamd Riversa Red van dienst mag zijn. Don weet natuurlijk alles beter, dist de regisseur en zegt tegen Riversa dat ze beter verdient. Ondertussen kijken we naar scènes van de film in de film, waarin de acteurs nòg slechter moeten acteren om hun prestaties in de film zelf enigszins te maskeren. Fat chance…

Na de korte intro van de film duurt het tot halverwege voordat de eerste bloederige daad wordt verricht. Het kan dan al te laat zijn, omdat je in slaap bent gesukkeld tijdens het nodeloze en oeverloze gelul van totaal oninteressante figuren die niet tot leven komen in dit hopeloze verhaal met dito acteurs. Met doorspoelen en doorbijten kom je een eind en kom je tot de clou van het verhaal. Don bombardeert een collega tot zijn eigen cameraman, neemt het heft (van de machete) in handen en wordt de hoofdpersoon in zijn eigen  film, om zodoende de ‘real deal’ te kunnen draaien met de onvrijwillige acteurs en regisseur als lijdend voorwerp. Helaas loopt ook dit niet alsnog uit tot het uitzinnige bloedbad waar de hongerige gore-vreter op zit te wachten. “This is my fucking love letter to the horror genre”, roept Don uit. Ik hoop niet dat Nicholson er zelf ook zo over denkt, want dit is een brief die beter niet verstuurd had moeten worden.