‘Nazibraut’ staat te lezen op haar t-shirt. ‘14 Words’ en ‘88’ als eeuwige tekens op haar lichaam. Marisa is een neonazi en met haar vriend(en) intimideert ze de niet Ariërs die op haar pad komen.
Svenja is een meisje dat niets mag van haar vader en daardoor veel meer wil. Een vriendje introduceert haar binnen de vriendenkring der rechts extremisten.
Rasul is een illegale vluchteling. Gevlucht uit Afghanistan, op weg naar familie in Zweden. Afhankelijk van de hulp van anderen.
Marisa is de spil in het verhaal, waar ze zowel met Rasul als Svenja te maken krijgt. Hoe Svenja aansluiting vindt bij de groep is meer (on)geluk) dan wijsheid, toevallig dat het pad haar daarheen leidt. Net als het feit dat Rasul afhankelijk wordt van Marisa, omdat hij verder niemand anders kent en dan is een vijand misschien beter dan niemand.
De film laat zien dat Marisa (zeer overtuigend gespeeld door Alina Levshin) meer is dan een optelling van haar tattoos en racistische uitingen. Wanneer ze echt in aanraking komt met hetgeen ze zo verafschuwt, blijkt menselijkheid de kop op te steken.
Kriegerin geeft me een dubbel gevoel. Aan de ene kant komt het leven van Marisa realistisch over, hoewel het ook wel simplistisch is gedaan. Toevalligheid speelt een (te) grote rol. Diepere motieven waarom iemand zich aansluit bij zo’n groepering worden niet gegeven, drijfveren blijven onduidelijk, beweegredenen duister, waardoor een eventuele (politieke) boodschap niet helder over komt.
Het is een boeiend schouwspel dat je toch wat onbevredigd achter laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten