Drie jongens en een meisje zitten in een auto. Er worden wat woorden uitgewisseld, op vriendelijke wijze, edoch elk vierde woord is ‘fuck’, ‘shit’ of ‘motherfucker’. Je begrijpt het niveau hier. Dat gaat nog verder dalen als de auto wordt aangehouden door een gek met een pistool en machete. Na het gedwongen uitstappen worden (woordelijk) de volgende poëtische woorden geuit door de belaagden (en aan de stem te oordelen is er eigenlijk maar eentje die praat): “What the fuck man, this is fucking…, this is bullshit man, fuck off, you know what, fuck off man, you don’t wanna do this, this is fucked, don’t man, this is fucked man, what the fuck, don’t, what the fuck, what the fuck man, don’t do this, this is fucked up, what the fuck, what the fuck man, don’t man, you don’t wanna fucking do this man, this is fucked up man”. Daarna bergt de maniak zijn pistool op, om zijn machete te pakken en de vier (die op hun knieën zitten) af te slachten, zonder dat iemand ook maar iets probeert te doen, behalve de handen omhoog te houden.
Bleading Lady is de film die super low budget filmmaker Ryan Nicholson maakte na Hanger. Hanger is een film waar het alleen maar om de blood, guts, poop and boobs gaat, die zich in een eigenzinnig vreemd wereldje van uiterlijk vervormde hobo’s afspeelt, wat de film nog een extra vreemd en groezelig tintje geeft. Bleading Lady is gewoon een slechte horror film, alleen druipt het amateurisme er ook nog vanaf en krijgt de fan niet waar deze op zit te wachten, namelijk gore. Want juist dat is iets waar Nicholson kaas van heeft gegeten. Kaas op het brood dat hij verdient met werk in de make-up bij film- en televisie producties. Een lange lijst van titels op IMDb zijn daar het bewijs van en dat zijn niet de minste titels. Terug naar zijn verrichtingen als filmmaker.
Don is een chauffeur die acteurs (e.a.) van low budget films tussen hun hotel en de set heen en weer rijdt. Hij is een liefhebber en kenner van horror films en kan zijn geluk dan ook niet op als hij een bekende Scream Queen genaamd Riversa Red van dienst mag zijn. Don weet natuurlijk alles beter, dist de regisseur en zegt tegen Riversa dat ze beter verdient. Ondertussen kijken we naar scènes van de film in de film, waarin de acteurs nòg slechter moeten acteren om hun prestaties in de film zelf enigszins te maskeren. Fat chance…
Na de korte intro van de film duurt het tot halverwege voordat de eerste bloederige daad wordt verricht. Het kan dan al te laat zijn, omdat je in slaap bent gesukkeld tijdens het nodeloze en oeverloze gelul van totaal oninteressante figuren die niet tot leven komen in dit hopeloze verhaal met dito acteurs. Met doorspoelen en doorbijten kom je een eind en kom je tot de clou van het verhaal. Don bombardeert een collega tot zijn eigen cameraman, neemt het heft (van de machete) in handen en wordt de hoofdpersoon in zijn eigen film, om zodoende de ‘real deal’ te kunnen draaien met de onvrijwillige acteurs en regisseur als lijdend voorwerp. Helaas loopt ook dit niet alsnog uit tot het uitzinnige bloedbad waar de hongerige gore-vreter op zit te wachten. “This is my fucking love letter to the horror genre”, roept Don uit. Ik hoop niet dat Nicholson er zelf ook zo over denkt, want dit is een brief die beter niet verstuurd had moeten worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten