Lepisma saccharina, oftewel het ‘zilvervisje’. Ze houden van de duisternis en je ziet ze dan opeens als je het licht in de wc of badkamer aandoet. Kleine insecten met schubben die een zilverachtige glans hebben. Hun verwanten, de ‘papiervisjes’ houden er van om aan je bankafschriften te knagen, of niet geplastificeerde posters. Veel last hebben we er niet van, maar fijn is anders…
Tricia ververst de posters op de lantaarnpalen, bomen en andere plekken. De verpieterde versie haalt ze weg, een fris exemplaar niet ze vast. ‘Missing’ staat er in grote letters te lezen. ‘Daniel Riley’ in iets kleinere letters naast de foto. Het is zeven jaar geleden dat haar echtgenote is verdwenen. Het is lang genoeg om eindelijk een verklaring van de stad Los Angeles te verkrijgen waarin staat dat hij officieel dood is. ‘Death in absentia’. Vanaf het moment dat ze de verklaring heeft aangevraagd, de beslissing heeft genomen om verder te gaan met haar leven, wordt ze geteisterd door spookbeelden van haar man, die dreigend en zelfs agressief zijn. Haar psycholoog zegt dat dit normaal is. Het zijn beelden die ze zichzelf oplegt door het schuldgevoel dat aan haar knaagt. Inner demons. Callie, haar zus (sprankelend gespeeld door Katie Parker), steunt Tricia waar ze kan, maar heeft zelf ook een vreemde confrontatie met iemand en als het ongrijpbare opeens wel tastbaar wordt, schakelen ze de politie in. De twist die volgt is een verrassing, geeft je koude rillingen en maakt het raadsel alleen nog maar groter.
De subtiel griezelige sfeer wordt feilloos op- en uitgebouwd. Er wordt slim gebruik gemaakt van verwachtingen die juist niet uitkomen om conventies uit de weg te gaan en de dreiging constant te houden. Rustige cameravoering is daarbij een belangrijke factor. Net als de minimalistische muziek die de (droomachtige) sfeer versterkt. Daarbij zijn de (re)acties van de zussen logisch en komen reëel over. Zoals het inschakelen van de politie als bewijzen tastbaar worden en het ontwijken van de voetgangerstunnel, waar het niet pluis lijkt te zijn.
Het deels door ‘crowdfunding’ gefinancierde Absentia is een intelligente, verrassende film die verdriet, angst, verlies en (wan)hoop zeer dichtbij brengt. Het laat zien wat de onzekerheid van het niet weten wat er met iemand is gebeurd met iemands gesteldheid kan doen. Want hoewel er een horror aspect in zit, gaat het toch voornamelijk over het persoonlijke leed dat aan iemand knaagt. Het knappe is dat de film daardoor werkt, hoe idioot de clou ook eigenlijk is.
Dus pas op voor zilvervisjes…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten