In 1993 worden drie jongetjes van acht jaar op brute wijze mishandeld en vermoord gevonden in Robin Hood Hills, West Memphis, Arkansas. Na een maand onderzoek wordt een jongen door de politie ondervraagt. Het is Jessie Miskelley jr. (17). Jessie heeft een IQ van 72 en geeft na uren van ondervraging toe dat hij samen met Damien Echols (18) en Jason Baldwin meegewerkt heeft aan de moorden. Jessie wordt het eerst berecht en krijgt levenslang plus 2 maal 20 jaar. Daarna volgen Damien en Jason, die achtereenvolgens de doodstraf en levenslang krijgen. De hele zaak wordt gefilmd door twee documentaire makers die hun film Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills in 1996 op de Amerikaanse tv-zender HBO tonen. Het heeft grote gevolgen.
Paradise Lost: The Child Murders At Robin Hood Hills is een zowel fascinerende als weerzinwekkende blik in een strafzaak die een grote gerechtelijke dwaling blijkt te zijn, waar de aanklagers zich hebben blind gestaard op een resultaat dat in hun ogen te maken moest hebben met een Satanisch ritueel, waarin de buitenbeentjes Damien, Jason en Jessie een hoofdrol kregen toebedeeld. De film laat zien dat de drie op basis van bijna niets voor altijd achter de tralies komen, met uitzicht op een fatale injectie voor Damien. Jason weet het mooi samen te vaten als hij zegt dat de term ‘innocent until proven guilty’ voor hen omgekeerd leek te zijn gebruikt: ‘guilty until proven innocent’. De documentaire laat zeer schokkende beelden (foto’s) zien van de omgebrachte kinderen en de vreselijke details van de misdaad. Je huivert als kijker van deze feiten, maar ook van de manier waarop deze rechtszaak is gelopen, waarbij men van ‘proof beyond reasonable doubt’ kennelijk nog nooit heeft gehoord.
De gevolgen van de uitzending van de documentaire was dat een flink aantal mensen zich ging inzetten voor de ‘West Memphis Three’ (WM3), zoals de drie jongens werden genoemd. Dit krijg je te zien in de tweede documentaire genaamd Paradise Lost 2: Revelations (2000). Ze zorgen er voor dat de zaak niet wordt vergeten, steunen de jongens en zetten al hun bevindingen (bewijzen) op een website om het publiek te informeren over de gerechtelijke dwaling. De advocaat graaft samen met (echte) deskundigen dieper in de materie en vindt nieuwe bewijzen die in de eerste rechtszaak over het hoofd zijn gezien. Maar de grootste rol is weggelegd voor de stiefvader van één van de vermoorde kinderen, John Mark Byers, die met zijn idiote gedrag de aandacht op zich vestigt. Hij lijkt steeds meer een verdachte in de zaak te worden, zeker als zijn vrouw komt te overlijden zonder dat ze vast kunnen stellen waaraan ze is overleden. De man is een griezel in woord en daad en lijkt vooral in het middelpunt van de belangstelling te willen staan. Ondanks alle aandacht worden alle verzoeken tot een nieuwe rechtszaak afgewezen.
In 2011 wordt de laatste documentaire gemaakt: Paradise Lost: Purgatory. Naast een verkorte weergave van wat er zoal is gebeurd de afgelopen 18 jaar (!) wordt de nadruk nu gelegd op het verzamelen van bewijs waaruit moet blijken dat de ‘West Memphis Three’ het niet gedaan kunnen hebben. Gerenommeerde deskundigen doen hun zegje in een persconferentie waarin de nieuwe bewijzen (DNA) worden gepresenteerd. Het maakt deze derde film wat droger en taaier, maar het blijft boeiend te zien hoe velen zich hard maken om een fout met grote gevolgen voor de drie mannen (ondertussen) die in de gevangenis zitten te herstellen. John Mark Byers laat zich ondertussen van een geheel andere kant zien (met hetzelfde doel) en de grootste woede van de ouders van de vermoorde jongetjes jegens de veroordeelden is getemperd. Een nieuw proces lijkt onvermijdelijk. Het wordt echter een soort schikking, waarin de veroordeelden gebruik maken van het zogenaamde ‘Alford Plea’, waarbij ze zeggen dat ze onschuldig zijn, maar toch schuld bekennen om een nieuwe lange rechtszaak te voorkomen, waarna ze na 18 jaar en 78 dagen eindelijk weer vrij zijn.
Je bent wel een uur of zeven kwijt als je de drie films hebt bekeken, maar het is meer dan de moeite waard. De eerste film is het meest indrukwekkend. Schokkend op vele manieren. De tweede film wordt een beetje een ‘circus sideshow’, door alle publieke aandacht in het algemeen en de geschifte hoofdrol van John Byers in het bijzonder. De laatste film is een wat droger strafrecht gebeuren, waarin elk miniem nieuw bewijs een strohalm kan zijn (en wordt!) voor de WM3, met een verlossende apotheose.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten