Chernobyl Diaries

Producer en schrijver Oren Peli toonde aan dat je met een minimaal gegeven maximaal resultaat kon behalen in zijn angstaanjagende debuut Paranormal Activity. Die titel is ondertussen nog steeds niet uitgemolken, want nummer 4 moet dit jaar nog uitkomen. Toch heeft hij zijn vizier ook op andere zaken gericht, zoals het redelijk gelukte Insidious en nu is daar Chernobyl Diaries.

Deze dagboeken (???) gaan ook weer uit van een beperkt maar tot de verbeelding sprekend gegeven. De verlaten stad Pripyat waar vroeger de mensen woonden die in de kernreactors van Chernobyl werkten. In 1986 is reactor 4 ontploft met desastreuze gevolgen voor de bevolking. Deze verlaten stad is nu een plek voor (ramp)toerisme. Zes jongeren onder leiding van gids Uri wagen zich in dit door radioactieve straling besmette gebied om de lege gebouwen met eigen ogen te aanschouwen.

Natuurlijk gaat het mis.

De gebouwen zijn minder leeg dan verwacht, de terugkeer naar veilige gronden wordt onmogelijk gemaakt en het is rennen voor je leven als er ‘wezens’ achter je aan komen.

Een beladen onderwerp voor een film, omdat het  aan de haal gaat met persoonlijk leed van mensen;  maar niet geheel nieuw. Wes Craven maakte de door een nucleaire test locatie gedeformeerde holbewoners het onderwerp van zijn The Hills Have Eyes uit 1977. Peli heeft in ieder geval in zoverre zijn huiswerk gedaan, dat er inderdaad trips mogelijk zijn naar dit gebied, de bewoners al hun bezittingen achter moesten laten omdat alles besmet was (inclusief huisdieren!) en dat je spontane brandwonden kunt krijgen als de straling te hoog is. Een interessant verslag over een daadwerkelijke reis kun je hier lezen.

En toch gaat het mis.

Waar het mis gaat, is waar het vaak mis gaat met dit soort dingen: karakters. De zes jongelui worden totaal niet uitgediept. Het zijn platte figuren (op de zeer rondborstige blondine na, wat dan op zich weer voor een afleiding zorgt waardoor je de draad van het verhaal nog uit het oog zou verliezen) die eindeloos door de nacht of donkere gebouwen rennen, achterna gezeten door gezichtsloze wezens, waarbij zich meteen het volgende probleem aandient. Gezichtsloos maakt in dit geval minder eng, zoals in de film Them (Ils) ook al het geval was en in Paranormal Activity dus juist niet. Hoewel de keuze om de ‘monsters’ gezichtsloos te houden ook kan worden geprezen als een kleine geste om het onderwerp niet totaal te exploiteren, staat het in de weg om de film angstaanjagender te maken.

Daarbij is er iets gewoon erg storend. Juist gezien het feit dat Peli zijn huiswerk had gedaan is het erg hinderlijk dat er niet beter is stil gestaan bij het onklaar gemaakte busje. Met de hoop op het vinden van een onderdeel om weg te komen, dat dan toch niet meer zou kunnen omdat de accu leeg is door het licht de hele tijd aan te houden. En daar in de film nog bewust van zijn ook (!), maar dan verder geen link leggen.

De film had nog een oppepper kunnen krijgen omdat het lijkt alsof er op een soort van Night Of The Living Dead-achtig einde wordt afgestevend, maar helaas is de clou een opzichtige dooddoener.