“Niet huilen”, zegt ze tegen zichzelf. Een eenzame traan
kruipt langzaam over haar wang naar beneden. Het blijkt een oneerlijke strijd
en wat later vloeien ze alsnog. Ze krijgt ook wat te verstouwen, die laatste
dag voor het weekend. De uitslag van de stemming op haar werk is binnen en via
de telefoon hoort ze de uitslag. Veertien van haar zestien collega’s hebben voor
het behoud van hun bonus gestemd wat inhoud dat zij haar baan verliest. Want
het bedrijf kan het niet allebei betalen en zodoende hebben ze deze
onmenselijke keuze bedacht en de verantwoordelijkheid bij de werknemers neergelegd.
Het resultaat is voor Sandra (Marion Cotillard) niet alleen het verlies van een
inkomen dat ze nodig hebben om de hypotheek te kunnen betalen. Het is een
misschien wel een fatale klap omdat ze net haar depressie te boven is, daar
niet weer in terug wil zakken en haar werk nodig heeft om dit te voorkomen.
Sandra kan gelukkig rekenen op haar liefhebbende en ondersteunende man (en twee
kindertjes) en een fijne collega die een herstemming voor elkaar krijgt, omdat
een voorman angst heeft gezaaid in het nadeel van Sandra. De stemming is
maandag, dus heeft ze twee dagen om haar collega’s op te zoeken en ervan te
overtuigen dat ze voor haar moeten kiezen en niet voor hun bonus.
Even muggenziften. De titel van de film slaat eigenlijk
nergens op. Je hebt nu de indruk dat ze twee dagen en een nacht bezig is om
haar doel na te streven. Maar die nacht is verder van geen belang in het
verhaal en het zouden dan eigenlijk twee dagen en drie nachten moeten zijn,
maar dat klonk niet zo goed waarschijnlijk.
De film zelf is van hoog niveau, zoals we gewend zijn van de
gebroeders Dardenne. Van tevoren heb je zo je bedenkingen, wat je zelf zou doen
als je in haar schoenen stond en of je wel zo ver zou gaan. Deze bedenkingen
worden geheel weggenomen door de zeer geloofwaardige en realistische
onderbouwing waarom ze dit doet, ondanks dat ze zich een bedelares voelt. Tijdens
haar tocht langs de deuren van collega’s komt dan ook de andere kant van het
verhaal aan bod. Hoe is de situatie voor die collega’s? De meesten hebben het
verre van breed en kiezen vóór hun bonus en niet tegen Sandra, hoewel het één
en het ander onlosmakelijk door het bedrijf aan elkaar verbonden zijn. En ook
voor hen is de keuze er een die grotere gevolgen kan hebben. Deze ontmoetingen
zijn vaak zeer confronterend. Soms pijnlijk, soms hoopgevend, soms
hartverwarmend. Sandra wil geen medelijden, maar dat zal toch een factor zijn
die meespeelt.
Naarmate de bezoekjes vorderen, neemt zowel hoop als wanhoop
toe. Hoop dat er genoeg mensen in haar voordeel zullen stemmen, maar wanhoop
over de gedachte hoe het moet voelen straks te werken tussen collega’s wiens bonus
je hebt ontnomen. Het is een helletocht op micro niveau, die echter een
boodschap op macro niveau uitdraagt. Het wordt op indringende en emotionele
wijze voelbaar gemaakt door de formidabel spelende Cotillard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten