The Interview

Allereerst: gelukkig nieuwjaar!

Nog twee recensies en dan kan ik overgaan tot top zoveel lijstjes betreffende 2014.

De enorme commotie rond de film The Interview zal je niet zijn ontgaan. Het feit dat de hoge baas van Sony al vroeg ingreep om het einde minder heftig te maken, dat Sony Pictures gehackt werd al dan niet door Noord Korea, dat er verscheidene nieuwe films op straat kwamen te liggen plus een hoop persoonlijke (salaris)gegevens en e-mails die het daglicht niet konden verdragen, dat de promotionele activiteiten en de bioscooprelease werden afgeblazen wegens stevige dreigementen, dat de film toch een gelimiteerde bioscooprelease kreeg en via internet (YouTube, Xbox Video en Google Play) te verkrijgen is en dat alle ophef de film geen windeieren heeft gelegd en zelfs Sony’s meest winstgevende online release ooit is met (nu al) 15 miljoen dollar, wat nog niet in de buurt komt van het budget van 44 miljoen. Nu ja, als je er meer over wilt lezen vind je hier een mooi overzicht.

De film zelf dan.

Dave Skylark (James Franco) is de gastheer van een populaire talkshow die zich voornamelijk bezig houdt met onthullende openbaringen van grote sterren. Producer van de show en persoonlijke vriend van Skylark is Aaron Rapaport (Seth Rogen), die zo langzamerhand wel eens wat serieuzer nieuws wil brengen. Hij weet dat de leider van Noord Korea (Kim Jong-un) fan is van de show en weet een interview voor elkaar te krijgen dat plaats moet gaan vinden in de Democratische Volksrepubliek Korea. Voordat Skylark en Raraport aan hun reis kunnen beginnen krijgen ze bezoek van Agent Lacey (Lizzy Caplan) van de CIA die hen duidelijk maakt dat ze ‘de Geweldige Leider’ om moeten brengen. Een avontuurlijke missie volgt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze film waarschijnlijk niet had bekeken zonder alle ophef er omheen. De laatste film die ik met het duo Franco/Rogen zag (This Is The End) viel me zwaar tegen. Maar goed, met enigszins gekleurde blik ben ik aan The Interview begonnen en het was minder erg dan ik had verwacht. Er zit een duidelijk verhaal in met hier en daar een wending en natuurlijk vooral veel humor. Die humor is flauw (Lord Of The Rings verwijzingen), (super)melig (vaak met woordgrappen) en soms grof (‘stink dick’). Het leukste is echter de wisselwerking tussen Franco en Rogen. Skylark wordt door Franco neergezet als een lawaaiige, ietwat domme, ‘bigger than life’ opportunist tegenover de serieuzere Rapaport, die graag de regels wil volgen, maar meestal wordt overtroeft door de flamboyance van zijn drukke vriend. Rogen vertolkt Rapaport op zijn bekende droogkloterige, maar in dit geval niet geheel onverdienstelijke manier. Natuurlijk wordt Kim Jong-un in de maling genomen, maar ook Amerika krijgt er van langs. “Kim must die, it's the American way”, merkt Skylark op. En geheel volgens die goede Amerikaanse traditie komt de oplossing met een hoop kogels, bommen en granaten en blijken Skylark’s op hol geslagen ontsnappingsfantasieën zo gek nog niet.

The USA saves the day in a mildly amusing way.

Wijze les? Vooral veel naar Katy Perry luisteren!