Als ik de statistieken er bij pak zie ik dat ik minder
bioscoopfilms heb gezien dan
vorig jaar. Toen waren dat er 99 van de 375 uitgekomen films, nu zijn dat er 74
van de 378. Dat scheelt flink. Dat kan te maken hebben dat ik meer TV-series
dan ooit heb gevolgd en dat kost tijd die ik niet kan besteden in de bioscoop.
Het zij zo. Wat me ook opvalt is dat ik in 2014 wel veel mooie films heb
gezien. Vandaar dat ik er gewoon een top 15 van heb gemaakt. Ik bedoel, waarom
moeilijk doen als het makkelijk kan. En de volgorde? Ach, de volgorde…
Daarnaast waren de titels voor mijn jaarlijkse horror top 10
moeilijker te vinden. Grote films lieten het een beetje afweten, geen
Maniac,
Evil Dead
of
The
Conjuring dit jaar, maar er zitten nog altijd mooie titels bij
gelukkig. Dan een nieuw overzicht genaamd ‘best of the rest’, met films die
tussen wal en schip vielen, of te oud waren om in de reguliere top 15 terecht
te kunnen komen. Het TV overzicht tenslotte is wederom aangepast, nu in een OUD
en NIEUW deel. Kortom, genoeg tips uit de oude doos, terwijl de ogen alweer
gericht zijn op de toekomst, zoals het – na het enkele keren te hebben
overgeslagen –
PAC-festival
in februari en natuurlijk
Imagine
in april.
Algemene top 15 van
2014
Under
The Skin is een aparte film, waarin weinig wordt gepraat, veel herhaling
zit, die traag is, maar nooit verveeld omdat de misschien zelfs banale basis
van het verhaal zo ontzettend boeiend en op aparte wijze wordt weergegeven. (…)Bereid
je voor op een bijzondere ervaring. Bereid je ook voor om met een naar gevoel
huiswaarts te keren.
Er ontstaat een soort strijd tussen
leerling en leraar, die beide niet van opgeven willen weten. De film neemt
daarbij een interessante wending die zorgt voor een verrassing, maar het blijkt
een interlude te zijn voor een meer dan fantastische finale, met een weergaloos
kippenvel moment tot slot.
Dit verhaaltje dat ik nu neerpen geeft niet
weer hoe ongelooflijk mysterieus, ongemakkelijk, beangstigend, subtiel en
raadselachtig de film is. De film is een spinnenweb, bestaande uit draden, die allen verbonden zijn en waarbij het
effect op de een, gevolgen heeft voor de ander. Het speelt zich af in een
grauwe wereld, waar alle kleur uit is gezogen. De ontwikkeling van het verhaal
gaat traag, maar is enorm boeiend. Je hunkert naar informatie, maar die wordt
schaars gegeven. Vragen en antwoorden vliegen razendsnel door je hoofd, om grip
te krijgen. En hoewel je verstand er soms niet bij kan voel je toch precies wat
er wordt bedoeld. Het gevoel dat het helemaal niet in orde is en toch ook weer
wel. Dat het moet gaan zoals het behoort te zijn, ook al ben je de vlieg in het
web. Zet je schrap voor een mindfuck met een bizar eng eindbeeld.
Boeiend is het begin, waarin we zien hoe
Northup in de val loopt. Adembenemend als je voelt hoe het moet zijn als er zo’n
onrecht aangedaan wordt waar je niets tegen kan doen. Tragisch dat niemand te
vertrouwen is en dienstbaar zijn de enige mogelijkheid tot overleven blijkt.
Afschuwelijk hoe een mens een ander mens zo kan behandelen, zowel geestelijk
als lichamelijk.
Als ik Eye achter me laat, het pontje pak,
de bus, en napraat en denk over de film krijg ik eigenlijk het mooiste cadeau.
Terugdenken aan je eigen leven, het ophalen van herinneringen, het zien van
overeenkomsten met de film (…), nadenken over hoe het was, voelen waar het om
gaat. Verder denkend en pratend kom je er achter dat alles in de film eigenlijk
heel goed in elkaar zit, zorgvuldig is gedaan, reëel en geloofwaardig overkomt.
En je snapt dat het laatste shot al twaalf jaar geleden vast stond in het hoofd
van Linklater, het shot dat antwoord geeft op de vraag die Mason op een gegeven
moment stelt: “what’s the point of all this”.
Gebaseerd op het levensverhaal (en de
boeken) van Jordan Belfort weten Martin Scorsese en Leonardo diCaprio er een
waar feest van te maken. Een feest om naar te kijken en van te genieten. Een
feest dat maar liefst drie uur duurt en geen seconde verveelt. Op zich al een
knappe prestatie, want het laat een best eenzijdig verhaal zien, waarin we
kunnen smullen van de uitspattingen van Belfort die op het obscene af zijn,
maar de andere kant van de medaille, de vele gedupeerden die het vaak toch al
niet zo breed hadden, komt totaal niet aan bod. Een keuze die voor deze film
toch goed uitpakt. De combinatie van komedie en misdaad vloeit mooi samen en
maakt het tot een licht verteerbaar geheel, waarin diCaprio van het doek spat.
Het is een helletocht op micro niveau, die
echter een boodschap op macro niveau uitdraagt. Het wordt op indringende en
emotionele wijze voelbaar gemaakt door de formidabel spelende Cotillard.
Starred Up is één bal spanning die je als
kijker constant voelt en je op het puntje van je stoel houdt. Maar er is veel
meer. Het geeft een kijkje in hoe het er in de gevangenis aan toe kan gaan,
maar dan drie tandjes heftiger dan wat je gewend bent. Het laat je kennis maken
met personages voor wie je een oordeel klaar hebt, maar waarvan je dat oordeel
aan het einde van de film toch wat bij moet stellen, in positieve of negatieve
zin, want alles blijkt grijzer dan verwacht. (…)Een uiterst rauwe en intense
ervaring. Het is een tijd geleden dat ik zo onder de indruk de bioscoop weer
verliet.
Ian maakt een soort reis. Als wetenschapper
wordt hij verliefd op een spiritueel ingestelde vrouw, die hem via een mooie,
maar niet staafbare redenatie kennis wil laten maken met die andere zijde. Hij
sluit zich er echter voor af, ook al kan hij bepaalde zaken niet verklaren, en
richt zich geheel op zijn studie, als zijn geliefde door een bizar ongeluk om
het leven komt. Maar hoe kun je loslaten als je steeds weer wordt vastgegrepen?
Een ‘toevallige’ uitzondering in zijn alledaagse leven brengt hem uiteindelijk
dichterbij iets wat hij zo graag wetenschappelijk wil onderbouwen om zekerheid
te hebben. Kan geloof dan zekerheid zijn? Het komt allemaal samen in een einde
dat – ook al zie je het aankomen – een brok in de keel en een traan in het oog
opwekt.
.jpg)
Metalhead is een prachtige zwarte parel die
een Arthouse roulatie zou moeten krijgen. De poster die mij juist aansprak kan
mensen afschrikken, wat niet de bedoeling moet zijn. “Don’t judge a book by it’s
cover” is een kernwaarde van de film.
Creepy, grappig, leerzaam, vreemd,
geloofwaardig; vol leuke en ‘fucked up’ ideeën. Een film waarover je nog heel
lang na kunt praten...
Je moet er in mee kunnen gaan dat een
computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de
vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem
uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat
er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als
kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons
laten bedonderen? Hoe erg is dat? De film biedt geen antwoorden, maar een hoop
stof tot nadenken.
Guardians
Of The Galaxy neemt zichzelf verre van serieus. Ook daar had ik op voorhand
mijn bedenkingen bij, want humor is een moeilijk iets. Gelukkig weten ze in
deze film de juiste toon te vinden die zorgt voor heel wat vrolijke momenten,
zonder dat de balans met de overige elementen (actie, drama, avontuur, science
fiction) er door wordt verstoord. Zelfs de 3D effecten maakten sinds lange tijd
weer eens indruk op me. Een diepere boodschap of gedachtengang hoef je hier
echter niet te verwachten, maar voor een heerlijk ruimtespektakel ben je aan
het goede adres.
De bijna drie uur durende film is enorm
boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd zien, dat in theorie
duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt dat je niet onberoerd
laat.
Wat de invloed van de (wereldse) beproevingen
op beide vrouwen is wordt op markante wijze duidelijk, net als het feit dat de
gruwelen van de oorlog nog heel lang voelbaar zullen zijn. Een erg mooie film
die je in zijn greep houdt met een droef stemmend einde dat de meeste van ons
ook nog even een spiegel voor houdt.
Horror top 10 van 2014
Dit is een zeer extreme art-gore-film. De
camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of
focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is
traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan
Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam
en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen.
(…) Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage
tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture is
getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.
Wat begint als heerlijk puberale lol, met
hilarische vondsten, wordt na verloop van tijd vernederend, onsmakelijk,
pervers, ziek, extreem en goor.
Horror en komedie zijn moeilijk succesvol
te combineren. De Nieuw-Zeelandse makers van What We Do In The Shadows vonden Interview With The Vampire een prachtige film, maar ze wilden zo
graag Brad Pitt eens naar de wc zien gaan. De (niet letterlijke)
verwezenlijking van dat idee is volkomen geslaagd.
Dat we een haunted house nu eens vanuit het
perspectief van de geest mee maken is een zeer originele insteek. Dat deze
geest niet kwaadwillend en ook nog eens bijna de hele film als enige in beeld
is, is een gedurfde zet, die zeer geslaagd is te noemen. De herhaling die zeker
in het begin zit is een noodzakelijk kwaad, om de sfeer van gevangen zitten in
een soort loop weer te geven. De conversaties met het medium zijn zeer interessant.
Het is alsof de geest in therapie zit, om dingen te verwerken en daarna verder
te komen. Dit proces is fascinerend gedaan. Dan blijkt ook waarom ze vast zit,
waarbij die bewustwording iets in werking zet die de film ook nog eens verdomd
onrustbarend en simpelweg eng maakt. Uitermate goed gedaan.
De film kent een mooie, rustige opbouw,
waarin goed duidelijk wordt hoe alle pijn, verdriet, zorgen, wanhoop, angst en
gebrek aan liefde je teveel kunnen worden. Het trauma van het verlies van haar
man komt tot leven in de vorm van een ouderwetse boeman die de moeder zelfs
tegen haar zoontje opzet. Als dit eenmaal gebeurt, wordt de film echt knap griezelig,
maar tegelijkertijd ook hartverscheurend en grappig.
Stukje bij beetje krijgen we een beter
inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze
doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan
voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich
gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs
als de toon verandert heeft dat een reden. Contracted
is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde
ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.
“That’s the problem with serial killers. They’re compulsively driven, so
they got no panache. You need to be more philosophical about murdering people”.
Het belooft een enerverende nacht te worden
en die belofte wordt nog ingelost ook. Het morele dilemma dat een nacht als
deze oplevert wordt dit keer wat meer over de lengte van de film verspreid en
is wat minder prangend dan in deel 1. Dat komt omdat de hoofdpersoon een missie
heeft, zich dus al heeft vereenzelvigd met het idee van The Purge, maar onderweg toch tegen zijn eigen gevoel van goed en
kwaad aanloopt. De nadruk ligt op de actie en interessante wendingen in het
verhaal, waarbij het op-het-laatste-moment-gered-worden-syndroom gelukkig niet
telkens wordt toegepast.
De extreme bloody gore die volgt geeft de
humor een ongemakkelijke en wrange bijsmaak. Zeker gezien het feit dat het op
waarheid is gebaseerd. Dan neemt het verhaal alsnog een interessante wending
waardoor alles weer mogelijk is. Het is een goede zet waarbij open deuren
worden vermeden en de film je tot het einde toe in de greep heeft vanwege de
brute moorden, kat- en muisspelletjes en martelpraktijken van Taylor.
Dark
Circles (de donkere plekken rond je ogen) speelt daarbij op slinkse wijze
met het verwachtingspatroon. Waar je een schrikeffect verwacht komt het niet
altijd, of toch net even anders. De spanning zit er goed in, met de unheimische
verschijningen en de bijna ongelukken met de baby. Ook aan de opbouw is
gedacht. Slaapgebrek, uitputting, draaien op de automatische piloot, irritatie,
verwijten, ruzie, woede uitbarstingen, doordraaien… Is het echt wat ze zien?
Draaien ze door? Dit is heel lang onduidelijk, waardoor het interessant blijft
ondanks dat het zich op een gegeven moment een beetje voortsleept. En hoewel
het top niveau van het begin nergens meer wordt gehaald kent de film een
uitkomst die het geheel misschien toch in een ander genre plaatst dan verwacht.
Best of the Rest
De lange film is een intelligente
psychologische thriller die je op fascinerende en spannende wijze in de greep
neemt. Eerst in het rustige deel van het onderzoek, waar ontdekken centraal
staat en later in een sadistisch kat en muis spel, waar de gevolgen gestalte
krijgen. Als de cirkel op fraaie wijze rond wordt gemaakt is pas duidelijk of
de gestelde vragen zijn beantwoord.
The Conspiracy zit heel goed in elkaar. De
aannemelijkheid van wat je krijgt voorgeschoteld is groot. Het zou best kunnen
dat er geheime groeperingen zijn die de touwtjes wereldwijd in handen hebben en
er voor zorgen dat de dingen lopen zoals zij dat willen. Naarmate de film
vordert komt deze in een ander vaarwater en krijgt het geheel een zeer
onbehaaglijk, claustrofobisch karakter dat uitmondt in pure horror.
Van veel dingen weten we dat het gebeurt,
en dat dat niet goed is. Maar meestal kiezen we er voor om onze kop in het zand
te steken. The East drukt ons weer eens met de neus op de feiten, op een
spannende en verantwoorde manier.
Het lijkt alsof een we inzoemen op een
verborgen karakter uit het meesterwerk van Danny Boyle, die ons alle hoeken en
gaten van ontaarding en perversiteit laat zien. Daar zit hem dan ook meteen de
beperking in. Maar ach wat zeur ik eigenlijk, elk bezwaar wordt door de
opwindende en overrompelende aanpak eigenlijk te niet gedaan. Daarbij zorgt het
omslagpunt voor nieuwe inzichten en wat diepte en is het knap dat je ondanks
alles toch sympathie krijgt voor de ontaarde antiheld. Kortom: its a helluva
ride!
Het gevoel dat je langzaam gek aan het
worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld
gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over
komt. (…) Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht
is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze
nachtmerrie te verwerken.
Er wordt geen woord gesproken in deze
(geluids)film van Kim Ki-duk, wat het geheel iets artificieels, maar ook iets
heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud
als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst,
schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar
in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim
Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel
genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat.
De film is gebaseerd op de École
Polytechnique Massacre, ook wel de Montreal Massacre genoemd, die zich voordeed
op 6 december 1989 in Montreal, Quebec, Canada. Het is misschien wel de meest
indrukwekkende film over een onderwerp als dit die ik ooit heb gezien.
Meedogenloos en zeer confronterend.
Hoofden splijten, benen breken, botten
kraken, messen verdwijnen in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen
worden verbogen in hoeken die anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn
de vechtscènes in de traditionele Indonesische martial art pencak silat stijl
zowel sierlijk als snel, agressief, bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon
van hoofdrolspeler Iko Uwais is een nieuwe martial arts superster opgestaan.
Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de Indonesische vechtkunst in het spotlicht
gezet en met de twee Raid-films een nieuwe hedendaagse standaard, waar
nauwelijks aan valt te tippen.
Een legende verhaalt over eenzame mannen
die in de bergen behoefte kregen aan de ideale vrouw en deze zelf maakten uit
een bezem, wat stro en kleren. Ze kwam tot leven en nadat de mannen zich tegoed
hadden gedaan aan haar, nam de vrouw op gruwelijke wijze wraak. (…) Uiteindelijk
zit de film doordachter in elkaar dan verwacht en heeft ze een uiterst macaber
tintje.
Er is weinig conversatie, veel kijken en
fantaseren. Er heerst een dromerige, sensuele sfeer, soms speels, soms
broeierig, maar altijd blijft je aandacht er bij. Ergens wringt er iets, iets
dat verwarring opwekt en een gevoel van ontij. In de voice over spreekt een
vrouw over haar liefde. Dit is een film over liefde, maar met alle lelijkheid
die daarbij kan horen. De gewelddadige uitbarsting aan het einde laat daar geen
misverstand over bestaan.
De TV draait overuren: OUD
(waarin ik
op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die al meerdere seizoenen
lopen)
Vanuit alle hoeken en gaten, daken en
stegen, kanalen en de hemel, volkstuin en woonboot, kantoren en straten,
buurtplein en crèche… Amsterdam!
De serie komt ten einde, net als menig
hoofdpersoon, als gevolg van bloederige afrekeningen. Een cirkel wordt rond
gemaakt, op indringende en verrassende wijze.
Het is (alweer) een verdomd goed seizoen
van deze zware jongens versie van
Engrenages,
die het gebrek aan subtiliteit goed maakt door de intense actie.
“You have to take control of your feelings, before they take control of
you”.
Een zeer knappe, realistische en uiterst
spannende serie die ook nu nog niet ten einde is.
(…) het zijn heerlijke werelden en verhalen
om in te duiken, vol fascinerende, goed uitgeschreven karakters en memorabele
scènes, wat dan meestal toch de gevechten zijn.
Girls
blijft boeien door de enigszins excentrieke weergave van een normale wereld met
alledaagse mensen en hun angsten, dromen, verantwoordelijkheden, waarbij de
vaak hele scherpe teksten absolute hoogstandjes zijn.
Elk woord wordt even zorgvuldig uitgekozen
als uitgesproken, wat trouwens voor alles en iedereen in deze serie geldt. Het
uiterst geraffineerde schaakspel tussen Graham en Lector neemt zijn loop.
Wat me na twee seizoenen in ieder geval
duidelijk is, is dat Frank Underwood de duivel is (…) en de manchetknopen die
Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles zeggen: F U. Fenomenaal.
“It’s hard to tell where you stop and I begin”.
Het is een heerlijke serie met een zeer
uitgebreide cast vol alledaagse mensen die hier en daar een beetje vreemd of
gek zijn, maar altijd een achtergrondverhaal hebben waardoor ze allemaal van
vlees en bloed zijn, waardoor je er zelf meestal niet zwart-wit tegenover
staat.
Het is een zeer aangename serie die voor
veel kijkers wel momenten van herkenning op zal leveren, of dat nu als ouder of
kind is, losbol of zakelijk ingesteld, hoog opgeleid of werkend in een kroeg,
gelukkig getrouwd of gescheiden.
Dit blijft een zeer enerverende,
intelligente, fascinerende en aparte serie.
Dit alles maakt deze serie (en ik quote
mezelf): ‘interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en
heftig’ en ik voeg daar nog aan toe dat het origineel, uitdagend, doordacht is
en stof geeft tot nadenken.
“The
world is full of love. Billions of people loving billions of others. All that
love will turn to dust when our resources die”.
Familiebloed komt weer bijeen, verraad
wordt niet vergeten, wraak wordt genomen, verbonden worden gesloten, bruiloften
volgen uit liefde of de zucht naar macht, verbonden worden verbroken. Het zijn
voornamelijk de acteurs en de rol die ze spelen die deze serie interessant
houdt.
De verandering van omgeving, het uit elkaar
vallen van de groep, het zijn weer goede zetten om deze fantastische serie nog
altijd zeer boeiend en aan de top de houden. Het omleggen van een zombie mag
dan zowat gesneden koek worden, als het levende mensen betreft gaat het nog
altijd niet in de koude kleren zitten.
De TV draait overuren: NIEUW
(waarin ik
op alfabetische volgorde mijn favoriete series opnoem die hun première seizoen
hadden)
Deze serie is fantastisch, om meerdere
redenen. Allereerst wordt het hele proces van de affaire met al die gevolgen
van dien op zeer volwassen, intelligente en overtuigende manier in beeld
gebracht. Daarnaast zijn alle personages heel goed uitgediept, waardoor er niet
zo snel over goed en fout valt te praten. Speciaal is het feit dat het geheel
van twee kanten wordt belicht. Zijn visie en de hare, die elke keer wat
verschillen.
Wat de serie prachtig laat zien is de
onwetendheid, de angst, het rouw- en verwerkingsproces van de familie van het
vermoorde jongetje. Daarbij zien we hoe oppervlakkig de uiterlijke schijn van
perfectie binnen die gemeenschap was. Maar bovenal is daar de wrijving en
wisselwerking tussen de twee detectives.
Zeer geraffineerde verhaallijn, uitgediepte
personages, spanning, gevoel, verrassing en voorzien van die typische
gortdroge, unieke humor die zo goed bij deze setting past. De perfecte mix van
komedie en drama vol schokkende gebeurtenissen. (…)Misschien wel de beste serie
sinds
Breaking Bad.
Hoewel dit eerste seizoen (volgend jaar
vervolg) zijn beperkingen kent, blijft het toch wel leuk om naar te kijken,
omdat je af en toe flink op het verkeerde been wordt gezet.
De gitzwarte humor en mooie vertolkingen
pakken me direct. Geheimen, leugens, wantrouwen en interessante wendingen maken
het boeiend. Het is leuk om te zien dat Fokke zo graag grip wil krijgen, maar
daarin feilbaar blijft. Het feit dat het niet altijd zo geloofwaardig is, dat
Fokke wel erg gauw over een moord heen stapt, maar ook alle kanten op schiet
qua emoties en dat zijn vrouw Machteld wel heel erg naïef is doet niet af van
het feit dat serie toch leuk genoeg is om naar te kijken. Het geeft de serie
misschien juist dat eigen gezicht, dat niet volmaakt maar wel interessant is.
Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven,
waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje
krijgt. Je wordt er flink verdrietig van.
De serie neemt zichzelf en het materiaal
serieus en dat betaalt zich uit. Je wordt als kijker als het ware de duisternis
ingezogen. De zoektocht naar Mina uit zich in gevechten tegen eigen en andere
demonen, met een overkoepelend, groter kwaad dat zich steeds meer laat gelden.
Zoals de poster aangeeft en Sir
Malcolm in de serie verwoordt: “There are things within us all that can never
be unleashed”
Kinderen noch hoofdrolspelers worden
gespaard. Alhoewel je het zelf kan gebeuren, wordt er geen verhaallijn
vergeten. Het is alleen wel een beetje jammer dat de oppervampier er uit ziet
als een mislukte clown… Al met al een aardige serie die als spin-off van Blade
II kan worden gezien.
De titel geeft al aan dat de ijzige kalmte
van het oppervlak heel wat te verbergen heeft. Als echter het allerlaatste
muntje valt openbaart zich wat er diep verscholen op de bodem lag. Dat is
afgrijselijk en om stil van te worden. Een uitermate goede serie, die je even
de tijd moet geven, maar die aan het einde al je opmerkzame gedachten
samenvoegt en begrijpelijk maakt op gruwelijke wijze.
Het zijn vooral de algehele triestige sfeer
en de gemankeerde personages die toch de
aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige
stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna
net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.
