The aftermath. Picking up where we left off. Tijdens een korte opfriscursus krijgen we nog even te zien hoe de vork in de steel zat en wie nog van belang is. De man met het chromen masker is dood. NOT! Met een genrefilm als deze heb je de klok horen luiden, weet je hoe laat het is en heb je verdomd goed door waar de klepel hangt. Dus ook nu gaat deze kale moordenaar doen waar hij goed in is: mensen aan zijn kartelige messen rijgen, zo veel en fantasievol mogelijk.
Een boogieman met een masker. Het zwijgzame type dat nooit zal rennen om de bus te halen. Er bestaan er velen van, in diverse soorten en maten, van iconen tot slechte rip-offs (gesundheit). Chrome Skull mag met zijn originele en extreem grafische moorden best een plekje innemen dat iets boven de middenmaat uitstijgt. Het op een doodskop gebaseerde, chroomkleurige masker is daarbij een erg sterke beeltenis, die gemakkelijk de blikvanger van een franchise zou kunnen worden. Met dit tweede deel zijn ze in ieder geval goed op weg.
Helaas zijn de personages uit de film erg vlak en niet uitgewerkt. Als hier meer aandacht aan wordt besteed kan de serie ook boven zichzelf uitstijgen. Helaas is dat nog niet het geval. Over het verhaal is dan wel wat dieper nagedacht. Het hoofd van het team dat ten dienste van Chrome Skull staat gaat op eigen houtje aan de slag, wat natuurlijk niet de bedoeling kan zijn. Dit gegeven, een half blind meisje, een los eindje uit deel 1 en de politie die achter de seriemoordenaar aan zit werken zich naar een bloederige ontknoping toe, die, zoals het een goede franchise betaamt, de weg open laat voor een volgend deel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten