“He will be on his guard against the arts and subterfuges which the evil spirits are wont to use in deceiving the exorcist”. (The Roman Rite of Exorcism – 1952 A.D.)
Emma is zichtbaar ongelukkig. We zien een beschermde opvoeding (thuis onderwijs), stiekeme feestjes met drugs, zelfmutilatie. Als ze een epileptische aanval krijgt wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. De testresultaten zijn uiteindelijk negatief en men heeft geen idee wat de oorzaak is. Een bezoek aan een psycholoog gaat vreselijk mis en ze krijgt steeds meer last van angstaanjagende visoenen en de drang tot het uitvoeren van vreselijke daden.
Een vreemd soort ‘death-wishful thinking’ maakt zich meester van Emma en de optelsom van aspecten uit haar leven leiden haar naar haar oom, een priester die een slechte naam heeft omdat er een bezeten meisje door zijn toedoen om het leven is gekomen. Een verzoek om hulp, een roep om aandacht. Ze denkt dat ze bezeten is.
Er worden toespelingen gemaakt op de oorzaak van de ‘bezetenheid’ (een vriendenavond met ouja board, onderdrukte seksuele gevoelens, drugs, de beschermde opvoeding), maar die hebben een beetje een grabbelton effect en leggen daardoor geen vaste basis. De worsteling die de ouders doormaken is zichtbaar, maar de hulp die wordt gezocht bij de oom is toch wat onwaarschijnlijk en bij lange na niet de volgende stap die je als verontruste ouder zou zetten. De op zich serieuze toon van de film wordt vervolgens een beetje teniet gedaan door de bovennatuurlijke fenomenen die zich manifesteren (levitatie, telekinese, het spreken in tongen en wit wordende ogen). Goedkoop effectbejag.
Zoals ook de hippie (zenuwachtige, irritante) manier van filmen, waarin de camera geen moment stil staat, maar door de lucht zweeft om de actie heen, in- en uitzoemt, out of focus gaat en vooral snelle beeldwisselingen laat zien om het allemaal interessant te houden. Aan het einde gaat het echt mis. Er wordt een oorzaak aangeboden die vreselijk banaal is en er komt een idiote aap uit de soutane. De film toont zijn ware gezicht en vervalt tot saai cliché.
Ik had beter moeten weten. Ik heb mij laten verleiden door de demon, die alleen maar leugens vertelde, die mij voorhield wat ik graag wilde zien en horen, namelijk een serieuze film over exorcisme, zoals ik dat wel zag in Requiem.
“A vérte mala inimicis meis: et in veritate tua dispérde illos”. (Rituale Romanum – 1614 A.D.)
(“Turn back the evil upon my foes; in your faithfulness destroy them”.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten