Films met bovenstaande gebiedende wijs in de titel zijn er legio. Don’t Go In The Woods, Don’t Talk To Strange Men, Don’t Look Now, Don’t Sleep Alone, Don’t Fall Asleep, Don’t Say A Word, Don’t Tell Mom The Babysitter Is Dead, Don’t Answer The Phone, Don’t Tell The Cripples About Sex (!)… De nep grindhouse trailer van Edgar Wright en Simon Pegg vat het mooi compact samen: Don’t! Het zijn meestal goed bedoelde adviezen die in de wind worden geslagen omdat er anders geen leuke film zou zijn. Het is in de film van Troy Nixey (mij beter bekend als comic book artiest, nu debuterend als regisseur) niet anders.
De proloog begint met de engste scène uit de hele film. Het betreft een waanzinnige man, een hamer, een vrouw en een gebit. Er wordt ons in ieder geval duidelijk gemaakt dat er monsters in de kelder leven die op kindertandjes uit zijn.
Een flinke stap in de tijd verder en een wat vreemd, zevenjarig meisje, haar vader en stiefmoeder betrekken het immens grote, mooie en oude huis, alwaar het meisje Sally zich niet echt thuis voelt. Op zichzelf aangewezen gaat ze op onderzoek in de verwilderde tuin en komt ze er achter dat er een kelder onder het huis moet zitten. Een dichtgemetselde muur en een verborgen deur verder geeft inderdaad een stoffige en geheimzinnige kelder prijs, die niet veilig is, vooral niet voor kinderen, oppert de huisbewaarder nog. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, maar voor een zevenjarig kind met issues is dit de kat op het spek binden. Als er uit de dichtgeschroefde kachel enge stemmetjes klinken is dit aanleiding voor Sally om de donkere schacht te openen. Huh?! Elk ander normaal wezen zou allang gillend de benen hebben genomen; dus er wordt hier wel wat clementie gevraagd van de kijker. Maar goed. Langzaam ontvouwt zich een spookhuisverhaal, waarin de spoken een soort creepy crawlers zijn. Een variatie op de tandenfee, de toothcritter! (Voor diegene die de film Critters niet kent, laat dit zo).
Langzaamaan is geen aanbeveling. Het gaat namelijk allemaal te langzaam, er gebeurt niet echt veel, de spanningsopbouw is nihil, de kleine monstertjes zijn niet angstaanjagend en het gegeven uit de zeer korte proloog wordt geenszins uitgebouwd. Het is weer eens zo’n griezelfilm die maar niet eng wil worden. Het gegeven dat een kind niet wordt geloofd door haar vader is niet nieuw, maar kan best goed werken. Het plaveit de weg naar anderen, die misschien wèl een gewillig oor lijken te hebben. Als echter die anderen het kwaad vertegenwoordigen en dit kwaad door de dochter als ultiem bewijs kan worden aangeleverd aan de vader, negeert de film dit gewoonweg.
Guillermo del Toro is de schrijver van het script. Zijn liefde voor de fantastische wereld komt dit keer nauwelijks tot leven en hij levert de kijker over aan de klauwen van Klaas Vaak. Wat ook niet helpt is dat Sally, gespeeld door Bailee Madison, er uit ziet als een kwaadaardige versie van Heather O’ Rourke, het meisje dat Carrie-Anne speelde in Poltergeist en in Don’t Be Afraid Of The Dark het tegenovergestelde van een innemend en aandoenlijk meisje neerzet. Halverwege de film kreeg ik de neiging om haar zelf de kachel in te duwen en het rooster er weer op te schroeven. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten