Contagion

Contagion is een zeer knap gemaakte film die gaat over het ontstaan van een virus en de gevolgen die het kan hebben als het in contact komt met mensen. Beginnende op dag 2 (natuurlijk krijgen we dag 1 aan het einde te zien, hoewel dit verder geen verrassingen met zich mee brengt) wordt er uit de doeken gedaan hoe een virus zich razendsnel kan verspreiden omdat we met z’n allen overal sporen na laten die weer worden opgepikt door een volgende argeloze voorbijganger. Een handdruk, deurknop, pinautomaat, waterkraan, casino fiche…

Als er doden vallen komen de belangrijke instanties in actie. Mensen in het veld, die geïnfecteerden moeten opsporen en veilig stellen (quarantaine); mensen achter de microscopen die proeven moeten doen om het virus te doorgronden en een medicijn te maken; het leger dat ondertussen de levenden tot orde moet roepen en de vele doden in naamloze graven moet gooien; een blogger die het eerste geval onderkent en zijn lezers zijn waarheid voorhoudt; een man, die zijn vrouw en stiefkind verliest en vecht voor alles wat hij heeft om zijn dochter te redden. Het is een mengelmoes van mensen en acties, een race tegen de klok, want het vinden, maken en verspreiden van een medicijn kost veel tijd. Tijd die er niet is, want als het virus toeslaat, heb je nog maar 48 uur te leven.

Alles is ondergeschikt aan het verhaal, dat van begin tot einde boeit. Misschien wel meer op geestelijk niveau dan op een emotionele manier. Alsof het een docudrama is op National Geographic Channel. Is dat erg? Nee, niet echt, want de materie is op zich al fascinerend genoeg. De emotionele zijde wordt wel degelijk belicht. Niet voor niets is de tagline “nothing spreads like fear”. Angst die mensen terug kan brengen tot hun meest primitieve en egoïstische zelf. Of mensen die desondanks de angst uitgroeien tot helden. Alleen lijkt het alsof er een veilige glazen wand tussen jou en wat je bekijkt instaat, alsof je de onderzoeker bent in dat laboratorium, waar je door de microscoop alle gevolgen ziet, begrijpt wat de impact is, maar beseft dat je niet in gevaar bent. Zoiets.

Een film vol grote namen (Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Laurence Fishburne, Jude Law, Marion Cotillard, Kate Winslet, Elliot Gould); namen die verder geen garantie geven over het feit of ze blijven leven of niet. Zo zit er een zeer schokkende scène aan het begin, de autopsie die plaats vindt op het personage dat Paltrow speelt. Omdat je al niet verwachtte dat ze zo snel zou sterven, haar doodsblik doodeng is en de autopsie verdomd plastisch wordt weergegeven. Schokkend is ook het idee - waar niet echt bij wordt stil gestaan, maar dat wel in mijn hoofd opdoemde – van het omslagpunt. Wanneer zul je als gewone burger echt beseffen dat het menens is? Pas als een geliefde er aan is gestorven? Doe je dan een masker op en was je je handen met zeep die de overheid je voorschrijft? En voor hoeveel is het dan al te laat?

Als ik de film uitloop, de trap af richting het toilet, herken ik een bezoeker die de film ook heeft gezien. Hij doet de wc-deur open met zijn mouw. Een onbewuste (re)actie?