Een slaaf wordt verkocht aan een premiejager die hem zijn
vrijheid geeft in ruil voor het jagen op premies, waarna ze uiteindelijk de
vrouw van de slaaf gaan bevrijden uit handen van een gemene plantagehouder.
Even voorbij de helft van de film vraagt ex-slaaf Django
(Jamie Foxx) aan plantagehouder Calvin Candie (Leonardo DiCaprio), die met veel
omhaal van woorden een slaaf terechtwijst, wanneer hij nu eindelijk klaar is
met spelen. Geen idee of Tarantino zichzelf hier bespot, maar het vat goed
samen waar de man goed in is, eindeloos vermakelijk ouwehoeren. In zijn debuut Reservoir Dogs werd deze toen nog vernieuwende
aanpak al direct onder onze neus geschoven in de openingsscène waarin een
aantal zware jongens in een restaurant
zitten te keuvelen over Madonna en het geven van fooi. Onvergetelijk is de
bijbelse speech van Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) alsook het verhaal over
een horloge van Captian Koons (Christopher Walken) in Pulp Fiction. In Christoph Waltz vond Tarantino een Oscar winnaar.
Waltz wist op geheel eigen wijze Tarantino’s idioom naar zijn hand te zetten,
zoals in de ook al weer beroemde beginscène van Inglourious Basterds.
Vernieuwend is het allang niet meer, maar kenmerkend des te
meer. Dus ook zijn nieuwe film hangt van scènes aan elkaar waarin er veel en
uitgebreid wordt gepraat, waarin Waltz zijn typische wijze voortzet en een
geduchte vocale tegenstander treft in DiCaprio, die iets schmierender uit de
hoek komt bij tijd en wijle. Toch heb ik het gevoel dat het trucje een beetje
heeft afgedaan. Misschien ook omdat het niet altijd even scherp wordt
toegepast, zoals in de op zich grappige scène met (het ontstaan van) de Ku Kux
Klan die eigenlijk een stille dood sterft omdat er veel te lang op door wordt
gegaan. Misschien ligt het er ook aan wie de woorden uitspreekt, want als
oudgediende Samuel L. Jackson met Uncle Ben’s-achtig uiterlijk eenmaal zijn
intrede doet, veegt hij eigenlijk met iedereen de vloer aan en moet ik voor het
eerst echt lachen.
En natuurlijk kent de film mooie visuele vondsten, zoals de
wiebelende kies op de huifkar, de neger die op sneeuwschoenen in een winters
landschap op een sneeuwpop zijn schietkunst oefent en katoen dat met bloed
wordt besmeurd. En natuurlijk komt er een reeks aan oude bekenden langs, van
Tom Savini (met honden) tot Zoe Bell (achter zakdoek). En natuurlijk is de
muzikale score weer een potpourri van Ennio Morricone tot 2Pac, van Requiem tot Five-Thousand-Dollar Nigga's and Gummy Mouth Bitches. En natuurlijk
is er een bloedbad…
Het is 165 minuten Tarantino, die weer een vinkje achter een
genre kan zetten, die nog altijd volle zalen trekt, maar die zijn hoogtepunt al
jaren geleden heeft bereikt en zich in een onuitputtelijke wereld van
filminvloeden toch beperkt tot het trucje waar hij goed in is. Eindeloos vermakelijk
ouwehoeren. In welk genre dan ook. En hoe aardig dat ook is, jammer is het ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten