Wound

Een man met een foute stropdas belt aan bij een huis. Een vrouw doet open. Het is zijn dochter. Ze laat hem binnen en slaat hem neer met een honkbalknuppel. Ze zet een masker op, wurgt hem met een koord en knipt zijn penis af. Na deze daad gaat ze tussen haar poppen zitten en zingt zachtjes een liedje.

W.T.F. zal je denken, zoals ook ik dacht. Met deze openingsscène hebben we wel meteen het meest heftige in deze wat vreemd artistieke film uit Nieuw Zeeland gehad en duiken we dieper in het leven van Susan door middel van BDSM rollenspel, drollen in aluminiumfolie, obsessie met spoorweggeluiden en een verloren dochter.

W.T.F. zal je denken, zoals ook ik dacht. Maat laat je rustig meevoeren en de meeste zaken zullen duidelijk worden (op die spoorwegobsessie na dan). Als je de gedachte vast wilt houden en verder niets wilt weten, dan moet je niet verder lezen.

Susan is in therapie en krijgt medicijnen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat alles wat je ziet in haar gemankeerde hoofd afspeelt, waarvan delen waar zijn en andere delen niet. De medicijnen die ze krijgt werken niet goed. Susan is een getormenteerde ziel die alle ellende uit haar verleden maar niet te boven kan komen. Het is een niet te helen ‘wound’.

Helaas is de film iets te bizar om er emotioneel echt betrokken bij te raken. Dat is jammer, want er worden heftige zaken behandeld die beter verdienen.