A Field In England

Totaal verrast werd ik door Kill List, Ben Wheatley’s tweede film en mijn introductie tot zijn verontrustende universum. De film sloot ik meteen in mijn hart en ik hield mijn ogen open voor toekomstige producties. Zoals Sightseers, dat wat mij betreft wat minder geslaagd was, maar dat ligt voornamelijk aan mij en het feit dat ik een komische film niet zo snel komisch vind. Ook droeg hij zijn zeer geslaagde steentje bij aan de ABC’s Of Death met zijn segment Unearthed, waarin een vampier wordt gedood en we alles zien vanuit het gezichtspunt van deze bloed drinker.

Wheatley zit ondertussen niet stil en is niet gebonden aan genre of format. Dat laat hij zien in zijn laatste film A Field In England dat zich afspeelt in de 17^e eeuw in – je raadt het al – een veld in Engeland. Een man met zwarte cape genaamd Whitehead wordt achtervolgt ten tijde van (waarschijnlijk) de burgeroorlog die er toentertijd woedde. De achtervolger heeft het nakijken en Whitehead komt in contact met uiteindelijk vier andere mannen, een contact “merely formed by the alchemy of circumstance”. Het geheim ligt bij de man met de cape, die thuis is in de wereld van astrologie. “Prediction, prophecy, divination”. Het geheim behelst iets met een schat en een locatie. Iets dat ontfutselt moet het worden, volgens een ander. De manier waarop dit gebeurt krijgt een onverklaarbare, mystieke en welhaast occulte invulling, die de mannen onder invloed van hallucinogene paddenstoelen doormaken, en de kijker ook zonder dit geestverruimende middel evenzogoed laat trippen.

Tijdens het kijken van de film heb je het misschien niet eens zo door, maar achteraf, bij het opmaken van de balans is het duidelijk dat deze film boordevol ideeën zit. Zowel inhoudelijk als visueel. Daarbij geeft Wheatley daar wederom zijn enorm eigenzinnige invulling aan. Om te beginnen met het script, dan hij samen met Amy Jump schreef. De conversaties zitten vol met mooie vondsten. Dat gaat van mooie one-liners als “what this party lacks is the civilising influence of women”, tot een kleine clash tussen standen, als een simpele soldaat de hoogdravende woorden van Whitehead niet begrijpt en zegt: “you’re a wise sort, ain’t ya?”

Dan valt er visueel heel wat te beleven. De film is geheel in zwart/wit, doorspekt met stiltes, staat stil bij de schoonheid van de natuur, kent indrukwekkende close-ups en zo nu en dan afwijkende kadrering, maakt gebruik van verstilde tableaux vivants en heftige stroboscopische effecten (waarvoor de kijker aan het begin van de film wordt gewaarschuwd).   

Als laatste valt onmiddellijk Ben Wheatleys oog voor het alledaagse op. Een trademark. De mannen houden af en toe zeer alledaagse conversaties, zoals waar kom jij vandaan en wat doe je voor werk, ze koken een potje eten, grappen en grollen en poepen in dat veld in Engeland. Het is echter de grote verdienste van de regisseur om met alledaagse beelden een zo vervreemdend effect te creëren, terwijl het bovennatuurlijke er zo alledaags uit kan zien.

Negatieve kant van dit verhaal is dat de film op mij wat gekunsteld over komt en dat ik de afzonderlijke elementen enorm kan waarderen, maar het geheel maakt toch minder indruk en je wordt niet echt meegenomen in het verhaal of met de personages. Het is echter wel een film waar je van alles in kunt lezen en er daardoor heerlijk en eindeloos na afloop over kunt ouwehoeren.