Mijn laatste concert dit jaar. Een singer-songwriter. De
jongen die mee deed aan het programma met de naam uit de vorige zin met ‘de
beste’ er voor, maar dat niet werd. Dezelfde die ik bij mijn vorige concert (Tim
Christensen) rond zag lopen en nu zijn eigen optreden gaat geven. Ook solo.
Hij geeft aan dat hij een rotdag heeft gehad, dat hij best wel zenuwachtig was
(voor de opkomst). Hij vertelt over een afspraak waarvoor hij zo vroeg op moest
om toch te laat te komen, over Demira en dat hij nog
steeds voor haar moet koken, over de Arctic Monkeys en het wachten op de
verkeerde plek waardoor hij het door zijn held gesigneerde shirt uit handen van
zijn broer kreeg. Het zijn onbedoeld gemiste kansen van dit warhoofd dat naar
eigen zeggen aan ADHD lijdt, waardoor hij tijdens het vertellen van alle
verhalen last heeft van zoveel gedachten die alle kanten uitgaan, waardoor het
allemaal wat stuntelig, hakkelig en vol pauzes uit zijn mond komt. Het geeft
allemaal niets. Want als deze 20-jarige jongen gaat zingen en spelen raakt hij
zielen.
Green Eyed Man was
het eerste nummer dat Lucas Hamming liet horen tijdens het bekende tv-programma en het was alsof
de geest van Jeff Buckley in hem was neergedaald. Zijn stem is heel eigen, maar
de manier van zingen, de klank van zijn gitaar, de compositie van het nummer, zelfs
zijn uitstraling, het ademde Jeff. Nu moet je natuurlijk van Jeff Buckley
afblijven, want daar is er maar één van en dat is de
muzikale afgod waarvoor we thuis nog net geen altaar hebben. En hoewel ook
Lucas hem ziet als zijn held, weet hij het gevoel op uitermate authentieke
manier te verwoorden, zonder een simpele
kloon te worden. Kortom, mijn interesse was gewekt en mijn aanwezigheid hier
geen opvallende gebeurtenis.
Vanaf de eerste noten is het raak en word ik gegrepen en
meegenomen, om een dik uur later, zeer onder de indruk, Paradiso weer te
verlaten. Een reeks van nummers kwam voorbij. Soms gelinkt aan één van zijn
verhalen, zoals Falling Apart (hij vertelt over twee
meisjes die hij ontmoette deze avond tijdens zijn diner in een restaurant en aan
wie hij vroeg om langs te komen, waarna hij in de maling wordt genomen door
zijn vrienden in het publiek die doen alsof ze er echt zijn) en Leather
Jackets Rock ‘n’ Roll (over zijn idool Alex Turner op wie hij wil
lijken, maar zijn krullen zitten in de weg); nummers bekend van het
tv-programma, zoals Secretly Faking My Death; zijn
single Green Eyed Man dat voor de
gelegenheid zo mooi over gaat in het delicate Morning Song (waarbij hij
weer in de maling wordt genomen maar nu wel de grap – snurkgeluid uit publiek -
doorheeft en ook moet lachen), Scratching
The Surface, Charlotte (voor zijn moeder) en een aantal nummers dat ik nog niet eerder heb gehoord. Ter
afsluiting haalt hij Flemming Viguurs het podium op. Een jongen die een nummer
van hem heeft gecovered. Een eer voor Lucas, die nu zelf een voorbeeld is. Ze
spelen samen Free Of Mind.
Lucas Hamming. Wat een talent. En het is nog niet eens tot
volle wasdom gekomen. Zo zou hij nog iets meer dynamiek kunnen toepassen, songs
kunnen perfectioneren. Hij moet veel gaan componeren en optreden, zodat we
hopelijk zeer binnenkort van een volwaardig album kunnen gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten