Soof

De komende dagen ga ik mijn bezoek aan Nederlandse films opschroeven. Sinds Alles Is Liefde lijkt de Nederlandse filmindustrie er steeds meer een traditie van te maken om rond de feestdagen met een film te komen die in min of meer datzelfde vaarwater zit. Dit jaar begon het vroeg met Smoorverliefd. Een film met de diepgang van een Merci reclame (de tekst “bedankt dat jij er bent” zit letterlijk in de film) en het moraal van een site als Second Love (waarin vreemdgaan de gewoonste zaak van de wereld is en iedereen het wel erg gemakkelijk met iedereen doet). Afgezaagd, tenenkrommend, uitermate voorspelbaar, irritant theatraal, onnozel, oversimplistisch, ongeloofwaardig en gewoon onleuk.

Mijn tweede poging is nu Soof van Antoinette Beumer met o.a. Lies Visschedijk (Soof), Fedja van Huêt (Kasper) en Dan Karaty (Jim). Soof is ‘married with kids’ en als haar catering kookkunsten worden opgemerkt door een beroemd persoon (Dan Karaty in een Dan Karaty rol) gaat het balletje rollen en wordt haar business zo succesvol dat haar man (die zijn werk niet zo leuk vindt) een sabbatical neemt om de zaken thuis te gaan regelen. Probleem is dat Soof haar werkzaamheden vanuit huis voorbereidt en dat huis daardoor grotendeels opeist, moeders goed bedoeld maar continue over de vloer komt, manlief nog niet zo handig is als huisman, Jim steeds meer aandacht voor Soof krijgt en Kasper Bob (Chantal Janzen) tegen het bevallige lijf loopt. Een lach en een traan liggen in het verschiet.

De film doet denken aan het huishouden van Jan Steen, een prettige chaos die leuk is om naar te kijken, maar waar ik zelf in ieder geval nooit in terecht zou willen komen. De lach en de traan zetten nooit echt door en alle clichés van de problemen binnen een huwelijk komen weer voorbij, hoewel de rommelige vorm het wel een apart karakter geeft. Die rommeligheid wordt nog vergroot door een flink aantal gastrolletjes van bekende Nederlanders waarvan sommige als zichzelf (Joop Braakhekke, Martin Koolhoven, Femke Halsema) en sommige in een rol (Sanne Wallis de Vries) voorbij komen. Ook Sylvia Witteman (op wiens columns de film is gebaseerd) loopt door het beeld. En natuurlijk moeten ze aan het einde van de film allemaal even een paar danspasjes doen om de samenhang en de leut nog verder te vergroten. Een knipoog naar andere films waar dit op soortgelijke wijze is toegepast. Net als de filmposter trouwens.

Dit is typisch zo’n film die je best een goed gevoel geeft (voornamelijk door de leuke rol van Lies Visschedijk), maar waarvan je het verhaal naderhand nauwelijks kunt navertellen. Op zich nog niet zo’n probleem als er dan wat opvallende scènes in zitten die beklijven. Ook dat is helaas nauwelijks het geval. Wat wel blijft hangen is de gedachte aan het gezellige rommeltje dat het was.