Iron Man was een wat onverwacht succes, door de fantastische
vertolking van Robert Downing Jr., die de extravagante en arrogante miljardair
Tony Stark via zijn onderkoelde houding en gortdroge humor toch zeer menselijk
wist te houden en door het briljante pak dat Stark ook letterlijk in Iron Man
verandert. Een goede mix aan actie, avontuur en een aardig verhaal deden de
rest. Bij deel 2 werd het al iets minder, hoewel er werd voortborduurt op zijn
gezondheidsproblemen en innerlijke strijd, verschoof de aandacht wat meer naar
grotere actiescènes die minder persoonlijk werden. De trend wordt met deel 3
voortgezet. De eigen gezondheid vormt nauwelijks meer een issue en de boeman slaat
toe met onbeperkte middelen waardoor Tony Stark laat weten terug te zullen slaan
met “good old fashioned revenge”.
Het is allemaal wat simpeler gehouden. Natuurlijk moet de
boef sterker zijn dan de vorige, waardoor deze onmenselijke krachten krijgt
waartegen dan nog meer varianten van de ijzeren man moeten worden ingezet, naast
enkele hulptroepen zoals Iron Patriot (Iron Man’s eigen Robin?), met nog
grotere gevechten tot gevolg. Maar spannender wordt het er niet van. De keuze
voor een grotere rol voor Pepper Potts, het liefje van Stark, is wat mij
betreft nu ook niet direct geslaagd te noemen. De ideeën voor de slechteriken komen
wat tweedehands over (ik denk aan The
Amazing Spider-Man’s Lizard en zijn regeneratieve wondgenezing gecombineerd
met Terminator 2’s onstuitbare T-1000),
maar gelukkig zorgt de interactie met
een bijdehand jongetje voor wat aardse humor, waarbij Stark zijn ‘beste’ kant weer
even laat zien.
Slecht is het niet, maar iemand van het niveau van Tony
Stark verdient toch een wat intelligenter script. Voor simpele ram-acties
kunnen we al bij zoveel andere films terecht.
Blijf ook nu weer even zitten tot het einde van de
aftiteling, waarna er nog een klein grapje volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten