Na Stoker heb ik Spring Breakers op mijn programma staan.
Er zit iets van 20 minuten tussen de films en ze spelen allebei in City. Dus ik
loop uit de zaal naar beneden, haal mijn bestelde kaartje uit de automaat en ga
zitten aan een tafeltje, met een bakje nootjes er op met een lepeltje er in.
Even wachten. Ik staar wat naar mijn kaartje en zie dat er geen rij en
stoelnummer op staat. Dat is vreemd. Ik loop naar een medewerkster van Pathé en
laat het kaartje zien. “Die film draait hier niet”, zegt ze, “die draait in de
Munt”. Omdat het kaartje in een andere bioscoop wordt uitgedraaid dan de
bioscoop waar de film draait staat het er niet op (mocht er ooit een zaalwissel
komen hoor ik later, wat dus nooit gebeurd). Dus moet ik snel naar de Munt
lopen, aan iemand vragen of ze willen zien welke rij en stoel het nu precies is
en naar boven rennen om tijdens de al gedoofde lichten mijn plek in te nemen.
“Spring
break (also known as March break, spring vacation, Mid-Term Break, study week,
reading week, reading period, or Easter holidays in the United States and some
parts of Canada) is a recess in early spring at universities and schools in
various countries around the world.”
Maar van ‘reading’ is vaak geen sprake en vele duizenden
jongeren zien het als een excuus om er op uit te gaan en te feesten.
“Panama
City Beach, Florida became the spring break mecca in the early 1990s after Ft.
Lauderdale and Daytona Beach enacted restrictive measures in order to
discourage college students from visiting during spring break. The tiny city
remains the most popular spring break destination in the country, due to its
relative proximity to many Southern colleges, driving distances and permissive
behavior toward spring breakers. The locals in Panama City Beach welcome over
500,000 Spring Breakers every year, and Spring Break is a major factor in the
city's economy.”
En dan krijg je zon, zee, drank, drugs en seks. “I don’t care, I love it”.
Het is die instelling vol zorgeloze en onbezonnen pret waarmee Harmony
Korine zijn film begint. Een grote geile videoclip. Of toch niet? De clip
blijft bewust steeds hangen, als een grammofoonplaat met een tik. De tik die de
zeepbel van de ontsnapping naar een ideaal dat als zodanig wordt gepresenteerd
op irritante wijze doorprikt. De ontsnapping uit de grijze, maar veilige wereld
van eeuwige herhaling wordt een trip naar een fluoriserende leegte die net zo
eindeloos repetitief is, maar een hoge prijs kan inhouden. Het lijkt de ultieme
gangsta clip te worden voor diegenen die Tony Montana als held zien en hun
leven imiteren naar de kunst. Maar net zo goed ook weer niet, want het
doorprikken gebeurt op meerdere fronten en niets gaat volgens de verwachting,
van wie dan ook. En het kijkend publiek, dat bestaat uit jongeren die constant
praten, mobieltjes checken en popcorn happen, begrijpt niets van die hikken die
ze op de kop blijven hameren terwijl ze net als de vier meisjes uit de film
alleen maar wilden genieten van (het kijken naar) zon, zee, drank, drugs en
seks. Want zo simpel zou het moeten zijn. Toch?
“Wat een kutfilm” hoor ik een jongen tegen zijn vrienden
zeggen als ze de bioscoop verlaten. “Harmony Korine! Nooit van gehoord zeker?”
zegt mijn innerlijke stem. Dan is het toch dat irritante rotjoch dat het laatst
lacht en waarschijnlijk zijn (financieel) best scorende film tot nu toe heeft
gemaakt, door al die toegestroomde mensen met verkeerde verwachtingen.
(ps. Quotes van Wikipedia)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten