De Cummeragunja Songbirds noemen de meisjes zich. En zingen
kunnen ze. Al vanaf hun prille jeugd laten ze hun stemmen samensmelten voor de
mensen van hun dorp, ergens op het platteland van Australië. De Aboriginal
meisjes hebben een droom en doen mee aan een plaatselijke talentenjacht waar
racisme nog hoogtij viert, ze natuurlijk niet winnen, maar wel worden opgemerkt
door Dave Lovelace (prachtige rol van Chris O’Dowd), die zich aan ze verbindt
als manager als het jongste zusje het buitengewone idee heeft om te gaan zingen
voor de soldaten in Vietnam. Dan moeten ze wel wat anders gaan zingen dan de ‘shite’
die ze nu zingen, aldus soulman Dave. “Country & Western is about loss.
Soul music is also about loss. But
the difference is in Country & Western music they’ve lost, they’ve given up
and they’re just at home whining about it. In soul music, they’re struggling to
get it back and they haven’t given up. So every note that passes through your
lips should have the tone of a woman who’s grasping and fighting and desperate
to retrieve what is taken from her”. Een mooi betoog en het succesvolle begin
van een krankzinnige reis vol nieuwe ervaringen, emoties en moeilijkheden die
de band onder de naam The Sapphires meemaakt.
Het verhaal is losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het
is een feelgood film, waarin de voorspoed om van te genieten is en de tegenspoed
nooit van lange duur is of een te zware domper voor het verhaal zal zijn. Het
is wat dat betreft best knap dat er zo luchtig over de gruwelen van de oorlog
in Vietnam wordt heengestapt - terwijl ze sporadisch wel in beeld komen (doden
in de straat, bombardementen, zwaar gewonden) – zonder dat dit tegen de film
gaat werken. Dat is geheel te danken aan de fantastische dynamiek tussen de
personages. Zowel tussen de meiden onderling als tussen hen en hun manager,
waarin droge humor een grote troef is. Zoals wanneer Cynthia een taxi probeert
aan te houden, die gewoon door rijdt. “What’s his problem”? “It’s because we’re black, stupid” antwoordt haar
oudste zus Gail. “No”, zegt Cynthia, “it’s because you’re ugly. Taxi’s always
stop for me”. Of tussen Gail en Dave, wanneer deze laatste haar
kwaliteiten als leadzangeres onder de loep neemt bijt ze hem toe: “My name is
Gail, I sing lead, Julie and the girls sing backup”. “How do you feel about not singing lead?”,
vraagt Dave voorzichtig, waarop ze snedig antwoordt: “How do you feel getting
knocked out by a woman”!
De film zit vol van dit soort mooie dialogen waardoor het
weinig verrassende en goed te voorspellen verhaal genoeg sjeu krijgt om er toch
een zeer aangename filmervaring van te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten