Een groep (oude) heksen zweert trouw aan Satan. Lange wilde
haren, blote tieten, dansen rond het kampvuur en vals lachen. Het standaard
beeld dat we kennen uit de tijd van de Renaissance, toen de heksenvervolging
een hoogtepunt kende. Een beeld dat regisseur Rob Zombie kiest om zijn film mee
te beginnen en meteen de kiem is voor de rest.
Heidi (Sheri Moon Zombie) is een radio DJ in Salem. Samen
met twee anderen doet ze een radioshow, waarbij ze zichzelf niet al te serieus
nemen, hoewel ze af en toe aandacht geven aan de duistere kanten van het leven,
via interviews met artiesten en schrijvers. Als er een ouderwetse LP is
afgegeven bij het radiostation voor Heidi en ze deze draait in de uitzending,
gaat niet alleen zij, maar vele vrouwelijke luisteraars met haar van de leg. De
bezwerende muziek schijnt afkomstig te zijn van een band die zich The Lords (Of
Salem) noemt en de schrijver van een boek over de heksenvervolging die in het
stadje heeft plaatsgevonden in de 16e eeuw raakt geïntrigeerd door
de muziek en bijt zich vast in een onderzoek, terwijl arme Heidi steeds meer
gaat flippen. Een link met de zwarte bladzijde uit de geschiedenis is evident.
Het ouderwetse, stereotype en weinig subtiele beeld waar
Zombie in zijn proloog voor kiest zet hij door in de rest van zijn film. De stoere
getatoeëerde rockchick, black metal, een kerkhof, drie esoterische buurvrouwen,
ratten… Daarbij komt het toch wat amateuristisch over om toch weer die oude
horrorfilmsterren van stal te halen (zoals Ken Foree en Dee Wallace) en doet
een man in een apenpak in een duivelse voorstelling ook niet veel goeds. Er
vloeit zeer weinig bloed en de nadruk ligt dan ook voornamelijk op een wat
ouderwets aandoende sfeer (Häxan
meets Rosemary’s Baby) die af en toe
tegen het lachwekkende aanzit. Het wordt nergens angstaanjagend of
ongemakkelijk. Eerder achterhaald. Het heeft denk ik niet eens zo veel te maken
met de beperkte middelen voorhanden als wel met de beperkte visie dat dit op
deze manier aan zou kunnen slaan. En dat is vooral jammer voor Sheri Moon, die op
ingetogen manier het meest overtuigende optreden van haar filmcarrière geeft,
ook al moet ze af en toe letterlijk en zonder reden met de billen bloot.
Misschien is het grootste probleem dat Rob Zombie duidelijk
een grote fanboy is. Het is echter de kunst om de liefde voor het genre te
vertalen in een eigen stem. Dat zal niet gaan zolang hij obsessief vast blijft
houden aan voorbeelden en idolen uit vervlogen tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten