Stoker

De mooie, maar duistere India heeft net haar liefhebbende vader begraven als diens broer (haar totaal onbekend) uit het niets opduikt, enkele dagen in het luxe landhuis zal verblijven, meer dan gezellig wordt met haar afstandelijke moeder maar bovenal interesse toont in haarzelf, waarmee er een spel ontstaat dat zal leiden tot een ‘coming of age’ thriller met aparte invalshoek.

Moeder Evelyn Stoker (Nicole Kidman) speelt de behoeftige , wat instabiele weduwe, die maar al te blij is met de aandacht van Charlie (Matthew Goode), die uiterst intelligent, beschaafd maar ook doortastend Evelyn zonder enige moeite om zijn vinger windt, maar een grotere uitdaging vindt in de toenadering tot de stugge, afstandelijke maar geïntrigeerde India (Mia Wasikowska), die hem op veilige afstand houdt, maar niet kan voorkomen dat ze wordt meegetrokken in het spel dat intrigant Charlie heeft uitgestippeld.  

Het spel intrigeert ook de kijker, voornamelijk vanwege het indrukwekkende spel, de onheilszwangere sfeer en de gestileerde filmwijze. Als India de zin “sometimes you have to do something bad to keep you from doing something worse” uitspreekt, is dat een voorbode voor wat gaat komen, een ‘self-fulfilling prophecy’ die het einde van de film inluidt.

Maar als dan alles is gezegd en gedaan, blijf je toch zitten met een wat leeg gevoel. Het gespeelde spel komt over als niet meer dan dat. Niet iedereen heeft duidelijke motieven. Daarbij blijkt de genoemde ‘key sentence’ uit de film ook nog eens niet te kloppen, hoewel ik dat hier niet uit kan leggen zonder te veel te verklappen. Stoker houdt de toeschouwer op een wat koele afstand, zoals India dat met haar oom doet. Maar waar Charlie er in slaagt tot het meisje door te dringen, laat de film dit bij de kijker enigszins achterwege. De film mist een connectie die regisseur Chan-wook Park wel in zijn beruchte wraak trilogie wist te maken, waarbij je niet alleen van een (duivels) verhaal kon genieten, maar ook op reële wijze aan het denken werd gezet over hoe een mens kan veranderen door leed dat hem is aangedaan. Eigenlijk maakt Chan-wook Park steeds dezelfde film, alleen lijkt de vorm dit keer belangrijker dan de boodschap.