Stitches

Een asociale clown treedt op bij vervelende kinderen waarbij de leukste truc is dat hij door het lot (dat je overduidelijk al eerder in close-up met de verkeerde kant naar boven in een open gelaten vaatwasser uit zag steken) om het leven komt. De jarige is dan ook nog eens getuige van een clowneske ritueel op het kerkhof dat hèm voor altijd tekent en de dode clown weer tot leven moet wekken. Dat laatste gebeurt dan met enige vertraging, als de kleine jongen een wat grotere jongen is geworden en na jaren zonder feestje toch wordt overgehaald om een denderende party te geven in zijn eigen huis. Ja, dat huis waar die clown zoveel jaar geleden zo onfortuinlijk aan zijn eind kwam wordt het toneel van wraak, uitgevoerd door de herrezen versie, die grappig en goor probeert te zijn, maar in het eerste geval faalt en het tweede geval slechts twee memorabele momenten weet te creëren.

Deze film werd vertoont in de ‘Night Of Terror’ van het Imagine Film Festival in april van dit jaar en scoorde daar hoge ogen. De film paste niet in mijn programma (slechts één reguliere vertoning) en het toen links laten liggen had ik nu ook weer moeten doen. Humor en horror is een zeer moeilijke combinatie, die voor mij hier ook weer niet werkt. Het oh zo simpele gegeven van een gek die op een feestje iedereen afslacht is daarbij ook niet meer dan dat. Geen verrassingen, interessante plots of ontwikkelde karakters. Het wachten is dan dus alleen nog op de slachtingen die dus op twee na ook niet echt memorabel of leuk zijn. Het cijfer 8,08 dat de film op het festival kreeg staat dan ook in schril contrast met de 5,6 die op IMDb wordt toegekend. Poepflauw werd ik van Stitches en een voldoende kan ik het zeker niet geven.