“It was
twenty years ago today…” Dit door de The Beatles magisch geworden getal
wordt wel
vaker aangegrepen om iets heugelijks te vieren. Hier en nu zijn dat The
Breeders die fêteren dat in 1993 hun meest succesvolle album Last Splash op de markt kwam. Op 21
oktober van dat jaar speelden ze ook al in deze poptempel en daar mocht ik toen
getuige van zijn. Nu dan de zoveelste reünie voor deze band met de originele
samenstelling ten tijde van dat album, zijnde Kim & Kelley Deal, Jim
Macpherson en Josephine Wiggs. Een
reünie met betalende gasten: wij dus. Nu heb ik het over het algemeen niet zo
op reünies en laat ik die - zowel van scholen als van weer herenigde bands - meestal
links liggen. Bij The Breeders moest ik echter denken aan het laatste concert
dat ik van ze heb gezien in de Melkweg op 21 april 2008. De glorieuze dagen had
de band toen ook al lang achter zich liggen, maar ik ben blij dat ik toen ben
gegaan, want in de snikhete zaal was het een feestje van jewelste. Vol
verwachting klopt mijn hart dus…
We zijn er vroeg bij voor een mooi plaatsje op het balkon. Als
het Nederlandse voorprogramma Corduroy begint is de zaal nog vrij
leeg. De drie mannen maken in de basale opstelling van gitaar, bas en drums ‘rauwe
ongedwongen compromisloze no-nonsense indie-rock’, aldus hun eigen website. Dat
ze Pixies en Kyuss als voorbeelden hebben, hoor je in de muziek door. Zeker
niet onaardig en het terug in de tijd gevoel dat hun muziek oproept is voor
deze avond in ieder geval niet verkeerd. Het enthousiasme dat zanger gitarist
Johan Reukers meermaals in woorden vat is dat van een kind dat voor het eerst
naar de grote speeltuin mag. Heel leuk voor je John, dat je in Paradiso spelen
mag, maar om er zo op te hameren komt wat kinderlijk over.
Mooi op tijd stiefelen Kelley, Kim, Josephine, Jim en
violiste Carrie Bradley de bühne op om Last
Splash integraal te gaan spelen. Het is een gimmick van de laatste paar
jaar om albums in zijn geheel te spelen. Dat kan leuk zijn, als het gehele album
top is, maar naarmate deze set vordert word ik me er weer van bewust dat dit
album toch wel wat dalen kent, of in ieder geval nummers bevat die nu niet
bepaald tijdens een concert tot hun recht komen. De onsamenhangendheid van het
album doet dit concert geen goed en de band mist - op de heerlijk energieke
drummer na - ook een bepaalde pit en fruitigheid die met favoriete nummers als Cannonball, Divine Hammer en No Aloha een zaal vol
dansende mensen had moeten opleveren, wat dus helaas niet gebeurt. Maar ach, ik
zit hier ook op mijn krent op het balkon en de mensen beneden mij zijn over het
algemeen ook niet meer de jongste, dus dat heeft er misschien ook wel mee te
maken. Toch merk ik dat sommige zaken die vroeger misschien charmant waren,
zoals het feit dat de meiden niet de beste muzikanten zijn, nu een beetje tegen
de band gaan werken. Kelley kan nog altijd geen snaar aanslaan zonder te kijken
waar ze haar vingers moet zetten, waardoor ze bijna het gehele concert over
haar instrument is gebogen en geen contact met het publiek kan maken. De band
is verder nog steeds heel statisch op het toneel. De meiden verzetten ongeveer
geen voet, Josephine is daarbij haar ijzige Engelse zelf en alleen Carrie
Bradley, die naast viool ook toetsen en tamboerijn bespeelt, weet op zeer
innemende en aparte wijze wat dansbewegingen uit haar mouw te schudden. Verder
schiet het niet erg op tussen de nummers door en is het lang wachten op de
volgende song, wat de vaart sowieso wel uit de set haalt. Ondertussen maakt Kim
grapjes die alleen zei begrijpt, hebben enkele bezoekers de prachtige VPRO
documentaire over de band nog even bekeken en gooien twee bollen wol op het
podium die Kelley liefderijk langs haar gezicht aait en wisselen Josephine en Jim
van instrument tijdens Roi, omdat dit
ook zo tijdens de opnames van het album geschiedde. Wel leuk is het moment
waarop de band met Flipside wil
beginnen, Jim de maat begint te slaan, maar het toetsenbord van Carrie niet
werkt. Jim tikt lekker door, het publiek klapt vrolijk mee, een roadie checkt de
stekkers en haalt een nieuw koord en dan kan het nummer alsnog worden gespeeld.
Als het album is gespeeld neemt de band een korte pauze om
terug te keren met wat andere liedjes, “because Last Splash only lasts for about 30 minutes” zegt Kim. Verrassend
genoeg komt de set heel even goed tot leven met de Guided By Voices cover Shocker In Gloomtown en het door
Josephine geschreven liefdeslied (“for no one in particular” zegt ze) Head To Toe, waarna de storm weer gaat
liggen als rustiger vaarwater wordt opgezocht met o.a. The Beatles cover Happiness Is A Warm Gun en Oh!. Er volgt nog een tweede toegift in
midtempo, met Iris en Don’t Call Home om de
boel definitief mee af te sluiten.
De geplande reünie liep wat stroef, kan ik concluderen. De
warme gevoelens die je voor oude vrienden van lang geleden hebt slaan op een
gegeven moment wel om als je hun gebreken weer herkent. Die minder leuke kanten
nam je vroeger misschien iets makkelijker voor lief dan tegenwoordig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten