Thanatomorphose

Putrefactie en lust.

De bedorven melk is een voorbode. Net als de scheur in het plafond waar het behang los laat en het vocht donkere plekken achter laat waardoor het er ziet uit als een vagina. Een blauwe plek, een pluk haar, rode uitslag rond de schaamstreek, een nagel die loslaat. Het is een groot vraagteken wat de jonge vrouw die in het onaangename appartement woont overkomt. Heeft ze iets opgelopen, is het een seksueel overgedragen ziekte?

Wat zou er gebeuren als je niet sterft terwijl er al een verrottingsproces is ingetreden. Dat laat Thanatomorphose eigenlijk zien. Iemand die langzaam wegrot met alle lichamelijke ongemakken van dien. Kots, bloed, pus, schijt, ontbinding. Opvallend is dat het meisje geen hulp zoekt, noch aanvaardt. Daarbij blijft haar drang naar seks in tact. Seks met haar vriend die niet bevredigend is. Seks met zichzelf dan weer wel. Lustgevoelens voor een ander. Ondertussen zet de aftakeling van het lichaam door.

Dit is een zeer extreme art-gore-film. De camera is bijna de gehele film lang statisch, er wordt gewerkt met ‘out of focus’, focus die niet mee gaat met de actie, aparte kadering en het tempo is traag. Ondersteund door indrukwekkende vioolmuziek voor begrafenissen (Rohan Kriwaczek) draait alles om het verval en de gevolgen daarvan voor het lichaam en de acties die het meisje onderneemt om dit tegen te gaan, of uit te stellen. Ze probeert haar nagels weer vast te lijmen, vingers aan te naaien en wat niet te redden is, fotografeert ze en bergt ze minutieus op in potjes die ze labelt.

Regisseur Éric Falardeau noemt zijn film ‘existential body horror’. De drie hoofdstukken waarin de film is verdeeld zijn gebaseerd op de hoofdstukken van The Sickness Unto Death van existentiële filosoof Søren Kierkegaard. Maar om Jean-Paul Sartre aan te halen: ‘Existentie (bestaan) gaat vooraf aan essentie (zin van zijn). Dit betekent dat iemand eerst op deze wereld verschijnt, dan existeert, en uiteindelijk zichzelf definieert door middel van zijn eigen daden’ (WikipediA). Je zou kunnen zeggen dat het meisje zichzelf definieert door hoe ze met haar verval om gaat. De term ‘body horror’ is al gevallen en dan kan David Cronenberg niet onvermeld blijven. Maar deze film doet ook denken aan het vroege werk van Jorg Buttgereit (Nekromantik, Der Todesking) en meer recent zijn er overeenkomsten met de film Contracted die ik nog niet zo lang geleden heb besproken.

Het is zeker geen alledaagse kost, maar wie verder kijkt dan het trage tempo en de fantastische special effects van niemand minder dan Remy Couture* is getuige van een teloorgang die je op verschillende niveaus diep kan raken.

(*) Remy Couture is een special effects artist uit Canada die vanwege zijn korte eigen gemaakte films (Inner Depravity en Inner Depravity 2) een proces aan zijn broek kreeg wegens het produceren en verspreiden van obsceen materiaal en de corruptie van de moraal. Een interessante zaak waar zelfs een documentaire (Art/Crime) over is gemaakt. Dat het toepassen van censuur ook voor Thanatomorphose nog geldt mag blijken uit de twee verschillende DVD-hoesjes die zijn uitgebracht.