(2e seizoen, 15 afleveringen, 43 min, IMDb 7,6)
Seizoen twee begint lekker heftig. Een follower neemt wraak
met dramatische gevolgen (een onverwachte dode) tot gevolg. Een jaar later
probeert Ryan Hardy zijn leven weer op de rit te krijgen. Joe Carroll is dood,
maar zijn followers (met Aphex Twin achtige Joe Carroll maskers) beginnen een
nieuwe moordgolf waarbij ze roepen: ‘Resurrection, Joe Carroll lives’. Mike
Weston en Ryan Hardy worden opgeroepen om als autoriteiten op dit gebied de FBI
te ondersteunen. “Is this new cult, old cult, fanclub, copycat, groupies?”,
vraagt de FBI zich af. Hardy zegt dat hij er niets meer me te maken wil hebben,
maar gaat ondertussen zelf op onderzoek, want het bloed kruipt…
Dat Joe niet dood blijkt is geen verrassing. Dat Ryan geen
hart probleem meer heeft wel. Ongeloofwaardigheid en voorspelbaarheid nemen toe
waardoor je zogenaamde verrassingen al tijden van tevoren aan ziet komen. Het
is een euvel dat ook al in het eerste seizoen zat. Op de één of andere manier
blijf ik toch hangen, vanwege de spanning en ik ben benieuwd welke kant het op
gaat.
Je krijgt inzicht in de (stupide) werking van een cultus,
waarbij de meeste volgers wel erge hersenloze zwakke lammetjes zijn die niet
voor zichzelf kunnen denken (maar misschien is dat bij zo’n groep ook het geval)
en voor degenen die dat wel doen loopt het dan slecht af natuurlijk. Bovenal krijg
je de indruk dat het moorden toch eerder een soort spel is dan een
noodzakelijke behoefte, hoewel Carroll ons het tegendeel wil doen geloven. Hoe
dan ook, het gevaar komt dit keer van meerdere kanten, met een hoop nieuwe met
zichzelf ingenomen psychopaten die toch vooral puberale machtsspelletjes spelen.
De door Carroll beloofde ‘epic conclusion’ richt zich tegen
(de katholieke) godsdienst, maar komt toch wat suffig tot een einde, dat
natuurlijk weer open is en de weg vrij maakt voor het volgende seizoen dat ik
echt niet meer ga kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten