Hannibal

(2e seizoen, 13 afleveringen, 43 min, IMDb 8,6)

Direct in de eerste aflevering van dit nieuwe seizoen zien we een ‘danse macabre’ waaruit blijkt dat Hannibal zijn geheim niet eeuwig kan bewaren en het slechts een kwestie van tijd is voordat hij wordt ontmaskerd. Die tijd duurt dan 13 afleveringen, want pas in de laatste zien we het fragment terug.

Will Graham zit in de gevangenis voor de moorden die hij zelf onderzoekt. Hij wijst de vinger naar Hannibal Lector, maar niemand gelooft hem. De twee mannen blijven in gesprek, hebben een vreemde aantrekkingskracht op elkaar. “What you did to me is in my head, and I will find it. There will be a reckoning”, belooft Will aan Hannibal, terwijl hij terug probeert te halen wat er tijdens zijn toevallen is gebeurd. Dr. Alana Bloom verwijt Jack Crawford dat hij Will niet in had mogen zetten bij het onderzoek, dat dit zijn ondergang is geworden. Beverly Katz ziet in dat Will’s geest haar kan helpen met het oplossen van zaken en onderzoekt als tegenprestatie zo objectief mogelijk de bewijzen die tegen Will zijn verzameld. Dr. Bedelia Du Maurier begint nattigheid te voelen en zegt de psychiater – patiënt relatie met Hannibal op. “I had to draw a conclusion based on what I glimpsed through the stitching of the person suit that you wear. And the conclusion that I’ve drawn is that you are dangerous”.

Elk woord wordt even zorgvuldig uitgekozen als uitgesproken, wat trouwens voor alles en iedereen in deze serie geldt. Inclusief de muzikale score, die veelal op percussie is gebaseerd, maar elke aflevering weer verandert, zoals in de laatste aflevering, wanneer de muziek tikt als een tijdbom die af zal gaan. Het uiterst geraffineerde schaakspel tussen Graham en Lector neemt zijn loop, waarin de eerste bewijs probeert te verzamelen dat niet naar hem wijst maar naar Lector en waarin de laatste alle bliksem weet om te leiden naar anderen. Halverwege krijgt de verhaallijn een nieuwe impuls met zulke anderen. Het zijn mooie bijrollen van o.a. Michael Pitt (Boardwalk Empire), Jeremy Davies (Helter Skelter, Rescue Dawn) en Katharine Isabelle (Ginger Snaps, American Mary).

De ‘viewer discretion advised’ is trouwens geen holle waarschuwing, want je moet af en toe een sterke maag hebben om sommige zeer heftige beelden aan te kunnen die in een doorsnee Saw film niet zouden misstaan. Qua gruwelijkheid dan, want visueel is het wonderschoon in al zijn gruwelijkheid, ware kunst. Daarbij zijn die beelden slechts illustraties in een intelligent woorden- en observatiespel, waarbij de netten zich steeds meer lijken te gaan sluiten rond de kannibalistische hoofdpersoon, die tussen de bedrijven door zoals altijd weer culinaire hoogstandjes op tafel weet te toveren. De man zou een plekje moeten krijgen naast Robert Kranenborg in De Wereld Draait Door. Wat dacht je van Kholodets, een doorzichtige schotel uit de Oekraïne. Of Rôti De Cuisse, in klei (!) geroosterde dij met in kano-vorm gesneden beenmerg. Hoogtepunt vind ik de Ortolan Bunting. Zoals Hannibal het verwoordt: “Among gourmands the Ortolan Bunting is considered a rare but debauched delicacy. Preparation calls for the songbird to be drowned alive in Armagnac. It is then roasted and consumed whole in a single mouthful”. “Bones ‘n all?”, vraagt Will Graham nog even voor de zekerheid. “Bones ’n all” is Hannibal’s bevestigende antwoord. Het zijn allemaal bestaande gerechten die door een team van specialisten voor de serie in elkaar worden gedraaid. Hoe ver dit gaat is te lezen op de uiterst interessante blog Feeding Hannibal.  

Om niet helemaal in de duisternis te blijven hangen wil ik deze vrij uitgebreide recensie van één van mijn favoriete series beëindigen met een mooie uitspraak (vrij naar Albert Pine) uit de mond van de seriemoordende chef-kok zelf: “What we do for ourselves dies with us. What we do for others lives beyond us”.