La Meute

16 september 2011

Op vakantie in de Vendée wil ik het ritme van enkele keren per week een aantal kilometers joggen vasthouden en vertrek ik vanaf onze gite over afgelegen landweggetjes waar je alleen bloeddorstige honden (die altijd loslopen) tegen komt. Voorbij een huis, maïsvelden, een wei vol koeien met gevaarlijk uitziende s/m-neusringen, een boerderij… Vanaf de boerderij verandert het geasfalteerde weggetje in een onverharde weg vol kiezels. Dat loopt wat minder, maar ik ken de buurt niet en ik neem geen risico , want verdwalen heb ik geen zin in, dus loop ik naar een bepaald punt en dan dezelfde weg terug. Met het oog op de tijd zoek ik een goede plek om te keren. Even verderop staat een auto geparkeerd achter een stuk bos. Vreemd. Misschien van een boer of zo. Er is in geen velden of wegen iemand te bekennen. Ik besluit even vóór de auto te stoppen, daar waar een paaltje in de berm staat. Het paaltje blijkt een markeerpunt voor een gedenkplek. Op het paaltje staat een bord met een foto en een heel verhaal. Ik begin te lezen. “La croix de Sophie Diboisne”. Op de foto staat een pilaar met een kruisbeeld er op. Als ik achter het bord het bos in kijk, zie ik daar geheel verscholen de sokkel nog staan, maar het kruis is er niet meer. Ik lees verder. “Les Jolly et Callot, fermiers de la famille Diboisne, avaient la réputation de faire disparaître les gens qui venaient coucher chez eux”. Het zijn dus boeren van de familie Diboisne, die de reputatie hadden dat ze mensen die bij hen kwamen slapen lieten verdwijnen. Het verhaal gaat verder dat Sophie op de plek waar die boeren hun misdrijven begingen dit kruis heeft geplaatst. Daar sta ik dan, in mijn renkloffie, opeens toch wat minder  ontspannen dan een minuut hiervoor. Te veel films gezien zoals Bosque De Sombras, Calvaire, Sheitan en Frontières, waarin de lokale bevolking toch minder gastvrij blijkt dan gedacht. Het doet me denken aan een andere vakantie in alweer Frankrijk, toen we op zoek waren naar een kasteel dat maar niet kwam en de wegen ons ondertussen steeds dieper door verlaten bossen voerden. In een bocht die we naderden stonden tientallen mannen met jachtgeweren. Een seconde flits het door mijn hoofd, dit is het einde. We moeten vaart minderen en de mannen schuifelen langzaam uit elkaar om plaats te maken voor onze auto, die stapvoets door de massa heen gaat. Een benauwd moment, dat alleen maar benauwd is door mijn op hol geslagen fantasie. Terug in het moment wordt het tijd om terug naar het vakantiehuisje te joggen, wat ik dan ook doe. De volgende dag rijd ik met de auto even terug naar deze aparte plek om wat foto’s te nemen. Goeie plek voor een griezelfilm…

Er zijn van die namen die me naar een film trekken. Philippe Nahon is er zo eentje. Mede dankzij zijn onvergetelijke prestatie in Seul Contre Tous, zijn angstaanjagende spel in Haute Tension en in iets mindere mate, maar zeker niet onbelangrijk zijn rol in Calvaire, zijn de drie opgesomde films niet voor niets favorieten van me. In La Meute speelt dan ook nog eens Emilie Dequenne mee, die ook al in het geheugen staat gegrift door de prachtfilm Rosetta.

Dat die namen vervolgens niet garant hoeven te staan voor een goede film, besef ik me terdege.

De stoere chick Charlotte rijdt in haar oude stationwagon richting de zon. Onderweg pikt ze een lifter op, die nu eens niet tussen haar dijen probeert te komen. Als ze onderweg een afgelegen restaurant aandoen, komt de lifter niet terug van zijn wc-bezoek en Charlotte gaat op onderzoek uit.

Geweld zit in de lucht, maar de aanloop tot iets extreems blijkt vooralsnog slechts een zeer inventief gevonden suggestie. Maar vooralsnog is niet van lange duur en de zoektocht leidt al gauw naar de grauwste uithoeken van het plattelandsvolk, dat meer dan alleen de koeien brandmerkt. Een soort akelige variant van ‘Boer zoekt vrouw’ lijkt zich te openbaren. Na drie kwartier wordt duidelijk dat er meer reden zit achter het geweld dan je zou verwachten. Sterker nog, de verwachtingen worden onderuit gehaald met een opvallende draai in het verhaal.

De film is met dik tachtig minuten redelijk kort maar desondanks vrij traag en, erger dan dat, toch wat spanningsloos. Een weinig zeggend en inconsequent script, een minimale plot, een beperkte hoeveelheid gore,  wat mij betreft ietwat misplaatste humor (Nahon met een t-shirt “I fuck on the first date”) en drie motormuizen die buitenproportioneel karikaturaal zijn maken de film een vreemd experiment dat maar niet toonvast kan worden. Een soort laffe ratatouille waarin de som minder is dan de delen.