Het is altijd even leuk om in de grote zaal te kijken en te zien welke band er speelt en hoe de stemming is, voordat je je weg vervolgt naar het werkelijke doel, het minder bekende bandje in de bovenzaal. Als ik de klapdeur open doe en het balkon betreed, voel ik dat de temperatuur enkele graden hoger is, ruik ik een mengsel van zweet en bier, hoor ik de vrolijke muzikale klanken van Rowwen Hèze en zie ik de dansende menigte beneden terwijl menig biertje de lucht in gaat in plaats van in de mond. Kortom, Rowwen Hèze = feest. Ik heb ze zelf ooit in deze tempel gezien, niet omdat ik nu echt fan ben van de muziek, maar omdat ik dat feest een keer wilde meemaken. Dan helpen die biertjes wel, die ik zelf dus niet nuttig. Ik voelde me daarom meer toeschouwer, dan onderdeel van.
Snel door naar het kleine, nog vrijwel lege zaaltje, waar een gedegen soundcheck plaats vindt. “Check, check, one, two, one, two, check, one, two, three…” De man van de merchandise is nog bezig met uitpakken. Ik wacht rustig af tot hij klaar is om te vragen naar de nieuwe cd Bruiser die net uit is, maar die ik dus nog niet zie staan en waarvan ik merk dat hij dit ook door heeft. Even wat heen en weer lopen en een doos met de nieuwe aanwinst gaat open. Een tientje. Mooie prijs. Ik schaf meteen de Kusama EP en de limited white vinyl 7” Surrender aan, die alleen op tour te verkrijgen zijn. De nieuwe cd heb ik slechts één keer gehoord en viel niet tegen. Ik neem een plek in links vooraan en zie de setlist liggen. Het is een uitgeprinte versie met als titel: The Duke Spirit – Scala. Dat is dus de setlist van hun optreden in de Scala te Londen, waar ze twee dagen geleden waren. De lijst is echter met zwarte stift aangepast voor deze avond. Twee nummers zijn doorgekrast en komen te vervallen. Twee nummers zijn van plek gewisseld. Er staan drie toegiften, waarvan ze er uiteindelijk maar twee zullen doen.
Wat opvalt is de grote hoeveelheid songs van de nieuwe cd. Acht van de dertien. Waar hoor je dat nog, dat een band er genoeg vertrouwen in heeft om dit te doen? Of zijn ze gewoon eigenwijs, wat heel goed zou kunnen. In een uur wordt al het materiaal in ieder geval overtuigend en met de juiste ‘spirit’ gebracht. In 2005 en 2008 heb ik ze ook al eens live gezien en beide keren voelde ik een mate van afstand, een onzichtbare muur tussen de band en het publiek, waardoor interactie onmogelijk bleek. Nu is dit een stuk beter. Er wordt nog altijd niet veel gepraat, de nummers volgen elkaar in snel tempo op, maar de vibe is beduidend beter (misschien mede dankzij wat zeer enthousiaste fans uit het thuisland) en frontvrouw Liela Moss laat niet alleen zien dat ze elke mogelijke rockpose feilloos onder de knie heeft (met als fotografisch hoogtepunt de pose waarin ze haar twee woodblocks als duivelshoornen tegen haar hoofd houdt), belangrijker is dat ze niet gespeelde emoties toont. Ze bedankt niet voor niets het publiek voor het feit dat men dit keer in grote getale is gekomen.
Muzikaal gezien zit het ook wel snor. Hoewel het nieuwe werk nog niet in mijn systeem zit, hoor ik nu al wat nieuwe parels, zoals het meeslepende Bodies en het prachtige Northbound. Misschien is de band wat meer de pop kant op gegaan, maar dat is niet meteen een slechte zaak.
Twee toegiften dus, het heftig rockende Fades The Sun en Red Weather. Dan is het gedaan. Dat mag de volgende keer best wat langer duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten