23 augustus 2011
Iemand zag eens schoenen staan. Het waren de schoenen van zijn held. Hij wilde in diens voetsporen treden en dacht dit optimaal te bereiken door eigen voetsporen te maken in de schoenen van zijn held. De schoenen zaten redelijk goed. Hij liep er een paar dagen op en het beviel hem uitstekend. Hij voelde zich haast als de held die hij zo hoog achtte. Omstanders keken hem vol bewondering aan. Zij zagen wat voor effect de schoenen hadden, op de drager, maar ook op hen zelf. Ze zagen de liefdevolle intentie die gepaard ging met de dracht. De voorzichtige stappen, zo veel mogelijk de loop van de held imiterend, die ook hun held was.
En toch…
Hoe goed hij ook zijn best deed, het lukte Iemand niet om de soepele tred van degene die hij zo vereerde te evenaren. Alsof de reeds ingelopen schoenen zich nooit helemaal naar de voet van de nieuwe wandelaar wilde vormen. Alsof het voetspoor toch andere afdrukken liet zien. Als Iemand daarop werd gewezen, voelde hij zich even Niemand. Hij begreep dat als hij ooit zelf uit wilde groeien tot een volwaardige held, hij dit in zijn eigen schoenen zou moeten doen. Schoenen die na een onverdroten inloop periode zouden zitten als gegoten, waarna Iemand er op geheel eigen wijze zijn ultieme schreden op zou kunnen maken. Iemand straalde bij de gedachte. Als dat toch eens waar zou zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten