Een komische film over kanker. Kan dat? Werkt dat?
Het gegeven is kort te vertellen. Adam (Joseph Gordon-Levitt) hoort dat hij kanker heeft, met een kans van 50% om dit te overleven. We zien de weg die hij aflegt tot en met de uiteindelijke - alles of niets - operatie. Onderweg zijn de belangrijke personen in zijn leven op één hand te tellen (wat het lekker overzichtelijk maakt): zijn beste vriend, zijn vriendin, zijn ouders en zijn therapeut. Het is daarbij voornamelijk zijn beste vriend Kyle (Seth Rogen)die de lach aan zijn broek heeft hangen. Dat is een onlosmakelijk en reëel onderdeel van wie hij is. Dat maakt voor een groot deel dat de humor werkt. Het is een echte vriend, die hem door dik en dun steunt, die zelf issues heeft, maar zichzelf niet verloochent en dus grappen blijft maken, zonder dat hij geforceerd over komt. Dat het wel eens mis gaat, komt door de enkele keer dat de scenarioschrijver een geforceerde situatie/grap heeft bedacht die leuk moet zijn, zoals de scène in de kroeg waarin Adam zijn ziekte van Kyle moet uitbuiten. De grap is gelukkig van korte duur en slechts een opstapje voor een resultaat met iets meer diepgang.
Je kunt de titel van de film opvatten als dat de lach en de traan ongeveer gelijk zijn verdeeld. Dat is wel zo, maar daarbij moet ik aantekenen dat het geen schaterlach is en dat het geen dieptreurig tranendal oplevert. Dat was ook niet de bedoeling. Dat zou het bereiken van een grote doelgroep in de weg staan. Het is een uitgebalanceerd, onderhoudend verhaal geworden, dat zo nu en dan kietelt en af en toe voor een klein brokje in de keel zorgt.
…en Anna Kendrick is wederom om op te vreten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten