Het is alsof je het terrein van de Parade oploopt. Gezelligheid alom. Na een paar biertjes of wijntjes doe je eens gek, zet je een rode kaboutermuts op je hoofd en ga je in het mini rad zitten. De kinderen knutselen wat afgrijselijks in elkaar in de knutseltent. Je koopt een ouderwetse snuisterij die je niet nodig hebt van twee jonge meiden in een oubollig kraampje en je snoept nog een biologisch verantwoorde muffin weg voordat je de besproken theatervoorstelling gaat bezoeken. De flappen van de tent worden opzij geslagen, je neemt je plekje in tussen gelijkgestemden en ontwaart vier doldwaze dames in extravagante kleding met pruiken op. Met een batterij malle instrumenten tot hun beschikking wisselen ze vrolijke zeemansliederen af met folk, pop en bluegrass in een heerlijk eclectische mix, waarbij de instrumenten onderling veelvuldig worden uitgewisseld. Het publiek is blij, er wordt geklapt (al dan niet in de maat), gezwaaid, meegezongen (zelfs in het Noors), gefeest…
Maar dan kijk ik nog eens goed. Ik zie helemaal geen gelijkgestemden. De dolle dames zijn keurig cabaretesk, spelen dat ze leuk zijn, weten waar ze hun publiek moeten kietelen, maar blijven ver van de schreef. Zelfs de weinige woordjes Nederlands die ze kennen (vijftien euro, twintig euro, de prijzen van achtereenvolgens hun cd en t-shirt!) hebben een doordacht commerciële basis. En het publiek drinkt geen biertje te veel, laat staan dat er eentje door de lucht gaat. Het is meedeinen op de plek, in plaats van wild dansen. Het wildste dat in velden en wegen te bekennen is, is de pruik van de rondborstige Marianne Sveen.
Waarom ben ik hier?
Een paar jaar geleden had ik vernomen dat dit zo’n leuke band zou zijn. Ik heb toen kaartjes gekocht voor hun concert en nam een vriendin mee. Het concert hebben we echter nooit meegemaakt, omdat we tijdens het diner in een restaurant zo intens zaten te praten dat ik dat belangrijker vond dan het concert, dat we dus hebben laten schieten. Enkele dagen geleden zag ik dat je kaartjes kon winnen voor dit concert in Paradiso. De rest is geschiedenis. Die trouwens afloopt met de realisatie ‘wat doe ik hier’ dat het onvermijdelijke gevolg heeft van halverwege de set de jas aantrekken en het pand verlaten. Het blijkt niet aan mij besteed. Net als de Parade. Ook ooit één keertje geweest, maar me al snel uit de voeten gemaakt.
Ik ben er van overtuigd dat verder iedereen in de zaal een fantastische tijd heeft gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten