Vader, moeder, dochter. Het gezin betrekt een prachtige villa met zwembad. Verhuizers lopen af en aan. Wat gezeur over de dochter die uit wil terwijl de verhuizer vraagt waar die doos naar toe moet. Gefilmd met één camera, in lange shots (de hele film schijnt te bestaan uit maar 12 shots!), handheld, vloeiend, aanwezig op oog hoogte, als een derde persoon. Alsof je zelf aanwezig bent in de film. Het werkt de intensiteit in de hand.
Intensiteit die wordt opgeschroefd als de verhuizers zijn verdwenen en het huis wordt binnengevallen door een drietal gemaskerde mannen die hardhandig duidelijk maken dat ze waardevolle spullen willen. Ze nemen alle bankpassen en creditcards in en gebieden de codes te geven. Eén van de indringers neemt de vader mee naar een pinautomaat om zoveel mogelijk geld te halen. Elke keer als iemand tegenstribbelt, verhogen de gijzelnemers de druk en de mate van het gebruik van of dreigen met geweld om te laten zien dat ze voor niets terug deinzen.
Tijdens de kijkervaring komen er vragen op in mijn hoofd. Wat doe je in zo’n situatie? Probeer je te vluchten, mensen te waarschuwen? Hoe ver ga je daar in? Zet je het leven op het spel van je vrouw, kind, geliefde, jezelf? Of doe je niets, voldoe je aan de eisen die je worden gesteld in de hoop dat iedereen gespaard blijft, dat alles voorbij zal gaan, dat iedereen er zonder kleerscheuren (of erger) vanaf komt?
Aan de andere kant kunnen er altijd onvoorziene zaken voorvallen, die om improvisatie vragen, wat niet altijd goed uit zal pakken. Dat geldt voor beide partijen. En dat gebeurt hier dus ook. Langzaam maar zeker gaat het dan ook van kwaad tot erger.
Het zeer rauw realistische drama grijpt de kijker bij de nek, waarna de strot langzaam wordt dicht geknepen tot een steeds verstikkender wordende houdgreep. Er wordt zeer spannend gebruik gemaakt van de splitscreen en er volgen geweldserupties van heb ik jou door. Je snakt naar adem, naar verlossing. Die komt er. Als een absolute mokerslag, letterlijk en figuurlijk en misschien niet wat je had verwacht of gehoopt. Koude rillingen.
De film is zeker niet perfect. Maar het is gelul achteraf, want je hebt er tijdens het kijken nauwelijks tijd voor om dit te beseffen. Als je op het internet gaat zoeken naar reacties zie je veelal twee kampen. Voor of tegen. Een middenweg lijkt niet te bestaan. Een vergelijking met Funny Games van Michael Haneke ligt voor de hand en wordt meermaals aangehaald, maar is te kortzichtig. Secuestrados is een simpel maar zeer effectief verhaal over een beroving die uit hand loopt. Een zeer intense rit in een achtbaan. Funny Games gaat dieper. Het geweld in die film kent namelijk helemaal geen doel, wat een stuk verontrustender is en je uiteindelijk langer uit je slaap houdt. Dat neemt niet weg dat die achtbaan rit er wel een van de bovenste plank is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten