In Noorwegen liggen twee afgelegen huisjes in het besneeuwde landschap. Kaja en haar man Erik wonen in één van de huisjes met hun zoontje. Het is een relatie waarin het vuur is gedoofd, maar het ‘schat ik heb hoofdpijn’ van hem komt i.p.v. haar. De behoeftige Kaja is erg opgetogen als er een stel naast hen komt te wonen. Het zijn de Deense Sigve en Elisabeth met hun aangenomen (Afrikaanse) zoontje. Kaja ziet erg tegen het stel op, dat perfect lijkt. Schijn bedriegt. Sigve is naar dit afgelegen oord gekomen omdat Elisabeth vreemd is gegaan. De bedrogen man (Sigve) en behoeftige vrouw (Kaja) vinden elkaar wel heel gemakkelijk en in het geniep, hoewel de andere twee ook zo hun geheimpjes hebben. Het zet de hele boel helaas niet genoeg op scherp, want dit is overduidelijk een komedie, waarin de dingen gebeuren omdat ze leuk zijn voor het verhaal, niet direct omdat het nu zo levensecht overkomt. Zo worden misstappen net zo makkelijk gemaakt, als dat ze weer glad worden gestreken.
Wat wel goed overkomt is het feit dat we bijna nooit ongefilterd zeggen wat we denken. Dan zou het leven (met je partner) haast onmogelijk worden. Als het echter mis gaat, of als de druppel de emmer over doet lopen, dan schiet de vlam ook echt in de pan en alles wat er dan uit komt is meteen in zijn lelijkste vorm. De opgekropte frustraties krijgen vrij spel en wederzijdse verwijten worden het liefst met gif vermengt.
Toch wordt de film nergens echt dramatisch. Daar is het te lichtvoetig en uiteindelijk ook te simplistisch voor, waardoor de geboeidheid middelmatig blijft, wat dan weer ergernis gaat veroorzaken over de leuk bedoelde muzikale interludes.
De wrangste vruchten zullen uiteindelijk worden geplukt door de twee kinderen, die aandacht ontberen en zich vermaken met pijnlijke slavernijspelletjes. Niet dat dit gevolg de aandacht krijgt die het verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten