Tomie Unlimited

Een weekendje weg naar Leiden. Heerlijk neuzen in de DVD-bakken bij verschillende winkels. En dan heb je zo’n bak van drie voor een tientje en zie je titels liggen van films die je hebt gezien en voor die prijs wel mee wil nemen; nog niet hebt gezien, van naam wel kent en voor die prijs wel mee wil nemen; niet hebt gezien, niet kent maar een kans wil geven omdat het daardoor ‘drie voor een tientje’ wordt en dus voor die prijs (gratis) wel mee wil nemen. In die laatst categorie (aangespoord door mijn dochter) zat Tomie Unlimited. Of Tomi-é, zoals de Japanners het uitspreken. Japanse meisjes in schooluniform met lange zwarte haren. Nooit een slecht uitgangspunt. Tsukiko ziet voor haar ogen haar knappe zus Tomie op The Omen-achtige wijze  doorboord worden. Vreemde is echter dat ze een jaar later weer op de stoep staat en door vader en moeder liefdevol wordt binnengehaald. Tsukiko heeft zo haar vraagtekens en wij met haar, want wat volgt is een opeenstapeling van scènes die even fantasievol als ludiek als onbegrijpelijk zijn, met special effects die doen denken aan de tijd dat Freddy Krueger nog in je dromen rondstruinde. Dat waren de jaren tachtig. Tomie: Anrimiteddo is van 2011!!!

En dan te bedenken dat regisseur Noboru Iguchi drie jaar hiervoor nog Machine Girl maakte… Een regressieve ontwikkeling?! De film is gebaseerd op de manga genaamd Tomie en er is al een hele reeks films van gemaakt die kennelijk nog slechter zijn dan deze, als ik iemands recensie over deze film mag geloven. Misschien dat de manga over het meisje dat iedereen emotioneel kan manipuleren wel degelijk iets te bieden heeft, maar de films loop ik voortaan met een grote boog omheen.

Sound Of My Voice

Onder de indruk was ik, toen ik haar in de intelligente Science Fiction film Another Earth zag. Geen vliegende schotels, ruimteschepen of vijandige buitenaardse invasie, maar een aangrijpend verhaal over twee mensen en een geheim, met het SF element dat zorgt voor een filosofisch kader. De actrice in kwestie is Brit Marling, waarover ik ondertussen al iets meer heb gelezen. Zoals het feit dat ze afgestudeerd is (Economie), een baan aangeboden kreeg bij Goldman Sachs, maar daar vanaf zag omdat ze het in de artistieke hoek wilde zoeken. Als actrice kreeg ze alleen maar suffe rollen aangeboden waardoor ze zelf is gaan schrijven om zo voor zichzelf de juiste rol te creëren. Zo werkte ze aan twee films tegelijk, Another Earth en Sound Of My Voice, die allebei hun première beleefden op het bekende Sundance festival in 2011. Voor die laatste film werkte ze nauw samen met  Zal Batmanglij, waarmee ze ook haar volgende film The East maakte.

Sound Of My Voice gaat over een sekte. Mensen die zich vrijwillig op laten sluiten, alles achter zich laten en via rituelen en reiniging iets nieuws willen opbouwen als uitverkorenen. Er worden echter meteen twee troeven op tafel gegooid die de insteek van dit verhaal bepalen. Het stel dat we volgen en zich bij de sekte voegt doet dat om er in het geheim een documentaire van te maken en de sekteleiders te ontmaskeren als charlatans. Daarnaast is daar de charismatische vrouw (Brit Marling) die haar volgelingen weet te overtuigen en zegt uit de toekomst te komen. Via een onderverdeling in hoofdstukken worden stappen gezet in de ontwikkeling van voornamelijk de man van het stel, die dit niet zonder reden doet.

Verder is er nog de introductie van twee karakters die in eerste instantie los van het centrale gegeven lijken te staan, maar bepalende factoren zullen zijn in de uitkomst van het verhaal.

Als kijker sta je natuurlijk met beide benen op de grond, maar wil je maar al te graag geloven dat het onwaarschijnlijke waar is. Dit is film, nietwaar, zou Paul Verhoeven zeggen. De mogelijkheid om te ontsnappen uit het alledaagse leven. Maar wat is er voor nodig om iemand te laten geloven in wat je zegt? Sound Of My Voice is wat dat betreft goed te vergelijken met films als Safety Not Guaranteed en The Man From Earth. Alle drie indie-films, met een ongelooflijk uitgangspunt dat valt of staat met overtuigende bewijzen, die toch ook heel verschillend zijn. In Safety Not Guaranteed zit de aanstekelijkheid in de overtuiging van de hoofdpersoon en de liefde als drijvende kracht. In The Man From Earth wordt je puur door de woorden meegenomen die je laten geloven. Sound Of My Voice kent een wat meer thriller-achtige aanpak met een ontknoping die je toch echt niet aan zag komen.

Iets minder aangrijpend dan Another Earth, maar zeker de moeite waard. Op naar The East!

Insidious: Chapter 2

Zaal 13. Toepasselijk getal voor deze film vol ongeluk. Hoofdstuk 2 valt er te lezen. Dat doet vermoeden dat er nog meer hoofdstukken komen en dat vermoeden staat aan het eind van deze film op twee benen.

Insidious was - zeker het eerste deel – een angstaanjagende ervaring die oude thema’s op slimme  wijze een inventieve injectie wist te geven, waardoor de griezelbeleving optimaal tot zijn recht kwam. Nu dan deel 2. Helaas melkt regisseur James Wan nu wel oude koeien uit, al was het maar zijn eigen koe uit deel 1. Alle vondsten worden namelijk netjes herhaald of hebben niet de impact die ze in zijn andere films wel hadden. Zo steekt het kinderspel met de blikjes erg bleekjes af bij de geweldige vondst van het klap-klap-verstoppertje spel uit The Conjuring en is het feit dat dit keer niet de vader de zoon redt maar andersom ook niet echt een verrassende zet. Toch zit er een belangrijk verschil tussen de beide films, namelijk in de structuur van het verhaal. Het lijkt alsof Wan het dit keer allemaal wat slimmer aan wilde pakken met een verhaallijn die wat ingewikkelder in elkaar zit. Er zitten een aantal subplots, aanwijzingen en lagen in die later pas op hun plek vallen en het bekende cirkeltje rond maken. Dit werkt echter tegen de film. Het is nu eerder spannend dan eng.

Wonderkind Wan was een tijdje goed op dreef op het spookhuis terrein. Maar ik denk dat hij een goede beslissing heeft genomen om even een totaal ander genre bij de hoorns te vatten (hij gaat Fast & Furious 7 regisseren), zodat hij ons hopelijk na een tijdje met nieuwe ideeën kan laten huiveren zoals het zou moeten.

La Vie d'Adèle

Ik zou kunnen openen met La Vie De Marianne, het boek van Mariveaux dat Adèle aan het lezen is en haar zo raakt. Ik zou het kunnen hebben over de ontdekkingsreis die Adèle maakt, waarbij ze er achter komt dat ze meer op meisjes valt dan op jongens. Ik zou het kunnen hebben over de spraakmakende seksscènes, die al heel wat stof hebben doen opwaaien. Ik zou een parallel kunnen trekken met Jeune et Jolie van François Ozon en het verschil uitleggen tussen hoe hij Marine Vacth haar karakter heeft laten spelen en hoe Abdellatif Kechiche dat met Adèle Exarchopoulos heeft gedaan. Ik zou een andere parallel kunnen trekken met de homofobie die in de zogenaamde vriendengroep van Adèle op school aanwezig is en de ongelooflijke reactie van een Amerikaanse moraalridder die een vuil spuwt waar je koud van wordt.

Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen op waar het om gaat in deze film: de liefde.

Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen op om wie het gaat in deze film: Adèle.

Adèle Exarchopoulos is een ongelooflijk natuurtalent. Vanaf de eerste tot en met de laatste scène is ze onontkoombaar in beeld. Veelal in close-up, waardoor ik haar reactie op gebeurtenissen in de uitdrukking van haar prachtige gezicht terug zie. Ongelooflijk naturel, fragiel, met zo veel detail en finesse en soms met horten en stoten, met spuug, snot en tranen. De liefde laat haar stralen en brengt haar naar de afgrond. Ze laat me op een roze wolk meedrijven en vervult me met een ‘tristesse profonde’ die nog lange tijd na de film in mijn lijf blijft hangen.

Ik ben diep geraakt.

Would You Rather

De meest sadistische ‘would you rather’ vraag wordt gesteld aan Sophie Zawistowski in de film Sophie’s Choice. Welk van je twee kinderen wil je redden. Daarbij valt al het andere in het niet. Het intense drama ligt ten grondslag aan een leven vol ‘geesten’ die hun tol zullen eisen.

In Would You Rather draait het om geheel andere zaken. Het gaat om een vermogend man, die onder het mom van weldoen mensen in financieel uitzichtloze situaties naar zijn huis lokt om een spel te spelen, waarbij de winnaar verlost wordt van al diens geldzorgen. Wat er niet bij wordt verteld, is dat het om een uiterst sadistisch spel gaat, waarbij terugtrekken of opgeven geen optie is en de verliezers het niet na kunnen vertellen. Daar komen de acht genodigden te laat achter natuurlijk. Dus het spel moet gespeeld worden. “It’s all about decision making in it’s rawest form” glundert de gastheer (Jeffrey Combs). Hij en zijn zoon vallen enorm uit de toon doordat ze hun gekte weinig subtiel tentoon spreiden. Butlers zorgen er voor dat de gasten doen wat hun wordt voorgelegd en die gasten zijn op één na erg humaan, heldhaftig, opofferingsgezind en bezorgd over elkaar, iets dat je in vergelijkbare films als Among Friends en Vile toch minder ziet.

“Cut the crap” hoor ik enkele gorehounds in mijn oor fluisteren, “wat valt er te zien dan”? Nou, weinig. Zoals je kunt vermoeden moeten de gasten elkaar of zichzelf flink op de proef stellen, met stroom, een sjambok, de ijspriem en mogen ze twee minuten hun adem inhouden of hun daad bij het woord van de gastheer voegen in iets wat een scheermes en een oogbal betreft. Maar dit is geen Saw en het gore-level is redelijk laag. “Zit er dan nog een reden achter dit alles”, vraagt iemand die er enige logica in wil ontdekken. Driewerf neen, moet ik antwoorden. Het is gewoon een sadistische familie die dit jaarlijks doet als grappig verzetje. En verrast worden we ook niet, want de doorgewinterde kijker ziet zowel de uitkomst als de laatste grap wel aankomen.

“Wat moet ik hier dan mee”, hoor ik u zeggen. Niets. Links laten liggen. Of rechts. Uw schouders ophalen. Gewoon doorfietsen. Doen of uw neus bloedt. De andere kant opkijken…

Gravity (encore)

Dit doe ik bijna nooit, twee keer achter elkaar naar dezelfde film gaan. Maar nu dus wel. En ik neem mijn gezin ook mee, want ik wil dat ook zij deze unieke belevenis ondergaan. In de bioscoop. In 3D. En dat voor iemand die niet van 3D houdt.

Slechts vijf dagen geleden zag ik deze film voor het eerst en nu ik hem voor de tweede keer zie is de ervaring er niet minder om. Spanning, angst, pijn, verdriet, emoties die ook nu weer weten te raken. Maar het is toch bovenal de visuele pracht die werkelijk uniek en overdonderend is.

Gaat dat zien!

Pixies – Paradiso Amsterdam, 5 oktober 2013

in heaven  Andro queen  Wave of mutilation (u.k. surf)  the holiday song  nimrod's son  indiE cindy  greens and blues  brick iS red  break my body  bone machine  mOnkey gone to heaven  velouria  havalina  subbacultcha  Magdalena 318  i've been tired  broken face  dEad  allison  bagboy  ed is dead  what goeS boom  river euphrates  here comes your man  motorway to roswell  tame  blue eyed Hexe  rock music  sOmething against you  vamos  big neW prinz  wave of mutilation  planet of sound

The Last Will And Testament Of Rosalind Leigh

Rue Morgue is naast Schokkend Nieuws mijn lijfblad voor horror-film-nieuws. Ze zijn nu voor het eerst ook actief als filmproductie maatschappij en onder de naam Rue Morgue Cinema presenteren ze The Last Will And Testament Of Rosalind Leigh, geregisseerd door Rodrigo Gudiño, die dan weer oprichter en belangrijkste man achter dat blad is dat ik elke maand lees.

Rosalind Leigh (Vanessa Redgrave als stemactrice) spreekt tot ons d.m.v. een voice-over. Ze is overleden en laat alles na aan haar zoon. Leon heeft al jaren geen contact meer gehad met zijn moeder en betreedt nu haar huis dat vol staat met antieke objecten. Objecten die hij in het verleden als antiekdealer ter verkoop heeft aangeboden en die zijn moeder dus stiekem allemaal heeft opgekocht. Vreemd. Verontrustend. Moeders praat ondertussen verder tegen ons. Dat de dood niet het einde is, dat de ziel verder leeft, dat ze haar zoon dit duidelijk wil maken, dat hij moet geloven. In een zeer rustig tempo zweeft de camera als een geest door de vertrekken die Leon bekijkt. Zijn nuchtere houding zorgt er voor dat hij zich niets aantrekt van de vreemde geluiden die hij hoort en lichten die zo maar uit en aan gaan. Wij weten dat dit zijn moeder moet zijn, die contact zoekt, maar voor Leon is er wat meer nodig. Zoals het vinden van een cassette over communicatie met de doden. Dat het er om gaat de juiste frequentie te vinden om dit plaats te laten vinden. Leon vindt (letterlijk en figuurlijk) de sleutel om een deur in het huis te openen, waardoor de vreemde wijsheid van een tegel aan de wand werkelijkheid wordt. Of zijn het toch allemaal hersenspinsels?

Huis en inrichting zijn wonderschoon en ideaal voor Gothic horror. Het opbouwen van sfeer en spanning is iets waar best de tijd voor genomen mag worden. In deze film gaat het echter zo slepend langzaam dat het slaapverwekkend wordt. En dat terwijl er momenten van pracht inzitten, zoals wanneer er wordt aangebeld, Leon open doet maar je de beller nooit te zien krijgt en de camera zich tijdens het gesprek tussen de twee langzaam terugtrekt om op iets anders in te zoemen. De boodschap aan het einde van de film wordt door moeders nog even duidelijk gemaakt via die irritant geworden voice-over. Dat was hard nodig, want de weg er naar toe is erg vaag en ongrijpbaar en snijdt terugblikkend weinig hout. 

Een gevalletje van schoenmaker blijf bij je leest? De meningen zijn zeer verdeeld over deze film, maar het blad leest in ieder geval lekker weg…

Eefje de Visser – Paradiso Amsterdam, 3 oktober 2013

De Wereld Draait Door is voor vele muzikanten, ondanks het feit dat ze slechts een minuut de tijd krijgen, een mooie opstap om een groter publiek te bereiken. Eefje de Visser is ondertussen al bijna kind aan huis bij dat programma en is ook weer uitgenodigd om iets van haar nieuwe album te komen spelen op 9 september 2013. Maar dat gaat mis. Vlak voor de uitzending is Eefje haar stem helemaal kwijt en zoekt de redactie van DWDD koortsachtig naar vervanging. Dit wordt gevonden in de vorm van het mooie, twaalfjarige (“ik ben al bijna dertien!”) meisje Bente, dat pasgeleden heeft opgetreden tijdens Into The Great Wide Open. Ze maakt grote indruk op me met haar eigen liedje Summertime en ik google nadien even verder op haar naam om te zien of ze al muziek heeft opgenomen, of misschien nog gaat optreden binnenkort. Ik stuit op een documentaire die over haar is gemaakt. Bente’s Stem heet deze en gaat over Bente’s deelname aan het programma The Voice Kids, waarbij de maker heel goed laat zien welke emoties en gedachten Bente bij dit hele proces heeft. Wat me enorm aanspreekt is het feit dat Bente een enorm talent is, eigenzinnig, net even anders dan de massa en juist daardoor ver kan komen, maar tegelijkertijd wil ook zij door haar klasgenootjes aardig gevonden worden om wie ze is en vindt ze het maar stom dat kinderen die haar eerst niet zagen staan nu opeens overdreven aardig doen. Onzekerheid, behoefte aan bevestiging…

Zie ik dat nou terug als ik haar vooraan zie staan bij Eefje, vanavond in Paradiso? Als ze een enkele keer voor langere tijd opzij kijkt met haar grote ogen, naar twee meisjes van haar leeftijd, die dansen, foto’s en filmpjes maken en meezingen. Bente danst niet, maakt geen foto’s of filmpjes en zingt heel af en toe (bijna stiekem) mee. Ze staat daar alleen, niet met een vriendin, hoewel haar ouders iets verder naar achteren de wacht houden. Ze gaat op in de muziek, absorbeert deze, om wat het is en misschien om er van te leren, bedenk ik me zo. Maar misschien had ze daar ook wel met een vriendinnetje willen staan. Ik weet het niet. Als ik na afloop de zaal uitloop zie ik haar op de trap zitten. Ik zou wel naar haar toe willen stappen om te zeggen dat ze zich niets aan moet trekken van wat al die ‘populaire’ kinderen te zeggen hebben. Dat ze blij moet zijn dat het commerciële The Voice Kids niets is geworden. Dat ze een uniek, prachtig en talentvol kind is dat op haar eigen manier liedjes moet blijven maken, moet spelen op leuke plekken, waar er genoeg mensen zullen zijn die haar bewonderen om wie ze is en wat ze kan. Zoals ik. Ik kan niet wachten tot ze haar muziek uit zal brengen en een optreden gaat geven waar ik bij kan zijn.

En Eefje dan? Eefje heeft nog steeds stemproblemen. Haar aangekondigde optreden in Concerto eerder deze dag is afgelast. Gelukkig gaat het vanavond wel door. Een avond die wordt ingeluid door Elijah, een jonge man met een gitaar die eigen liedjes ten gehore brengt en dit heel aardig doet. Hij heeft een groot stembereik en neemt binnenkort een album op met een volledige band. Wat hij hier laat horen maakt nieuwsgierig naar dat album.

Eefje en haar band brengen daarna een dwarsdoorsnede van haar twee albums, De Koek en Het Is. Het Is is een stuk ingetogener dan De Koek, minder markant. Dat merk je tijdens dit concert in het middenstuk, als er drie rustige nummers achter elkaar worden gespeeld die me niet onderscheidend genoeg zijn, waardoor mijn aandacht wat verslapt. Toch valt er ook genoeg te genieten. Zoals van haar nieuwe single In Het Echt, het mooie Lise en oudere nummers als De Stad, Genoeg en het onweerstaanbare Schotland. Eefje heeft er wel zin in, danst wat als ze niet hoeft te zingen en haar stemproblemen zijn niet echt hoorbaar. Toch mis ik een vonk en vraag ik me af waarom de vorige keer dat ik haar zag meer indruk maakte. Dat was in de Keizersgrachtkerk, met zitplaatsen, minder opgezet als concert, meer als happening. Meer rust om te genieten van de rust die dat tweede album uitstraalt. Ik hoor de toegift Hartslag, het eerste nummer dat ik ooit van haar hoorde en me direct voor haar won. Maar Eefje heeft meerdere kanten, die me niet allemaal evenveel bevallen. Dat was op het eerste album al met Afdwaalt, op het nieuwe album met een aantal nummers die me iets minder weten te boeien en live met bijvoorbeeld de laatste toegift, een bekend (ik weet even niet meer welk) R&B nummer dat wel erg blank klinkt.

We zullen zien waar ze me brengt in de toekomst. Maar in de gaten houden blijf ik haar zeker. Al was het maar voor dat deel wat me op zo’n overtuigende manier wel aanspreekt. 

Don Jon

Joseph Gordon-Levitt. Slimme gast. Na zijn overstap van tv naar film is hij binnen afzienbare tijd opgeklommen tot de rand van de A-list acteurs en nu komt hij op de proppen met zijn regiedebuut  dat hij ook nog eens zelf geschreven heeft. En ik heb zo maar een vermoeden dat hij zijn inbreng heeft gehad in de casting.

Hij speelt Jon, een player uit New Jersey met bijpassend accent, die maar om een paar dingen geeft in het leven: “My body. My pad. My ride. My family. My church. My boys. My girls. My porn.” Wat die laatste drie betreft, hij gaat met zijn twee beste vrienden naar clubs waar ze meiden cijfers geven, waarna Jon er altijd met de lekkerste vandoor gaat, haar neukt en dan op zoek gaat naar de volgende. Maar wacht, ik vergeet een stap. Nadat hij heeft geneukt met zijn verovering, kijkt hij nog even naar porno om echt aan zijn gerief te komen. Want “reall pussy is not as good as porn” krijgen we van hem te horen. Toch worstelt hij een beetje met dit gegeven en gaat op zoek naar een vrouw die hem kan bieden wat porno hem geeft. Die vrouw moet natuurlijk “a dime” (een tien) zijn om mee te beginnen en dat begin begint in ieder geval goed met Barbara (Scarlett Johansson -> vinger – pap – casting?) waarmee hij een echte relatie aan wil gaan. Maar van een pornoverslaving kom je niet zo maar af…

Levitt levert een leuke film af. Zijn typetje is fraai. De opsomming van de dingen hij in het leven belangrijk vindt komen als een mantra steeds weer voorbij in de film en dat werkt prima. Het werken aan zijn lichaam in de sportschool terwijl hij weesgegroetjes bidt voor zijn zonden, zijn huis dat hij op het obsessieve af schoon houdt, zijn stoere kar van waaruit hij luidkeels commentaar heeft op alle andere weggebruikers, zijn Italiaanse familie met vader als evenbeeld, huiselijke moeder en zus die alleen maar met haar mobiel bezig is en de kerk waar hij steevast krijgt te horen hoeveel hij nu weer moet bidden om van zijn opgebiechte zonden af te komen. Zijn vrienden, vriendinnen en porno had ik al behandeld. Het type doet overigens verrekte veel denken aan Tony Manero uit Saturday Night Fever  en ik verwachtte dan ook bijna dat de vader (Tony Danza) hem aan tafel een oorvijg zou geven. Het opwindende voorspel en de clash met de uiterst romantisch en niet zo min realistisch ingestelde Barbara wordt mooi uitgespeeld en zelfs de interactie met buitenstaander Esther (Julianne Moore) kan ik in meegaan. Wat echter jammer is, is dat dit laatste de grote en voor de hand liggende moraal inluidt die uiteindelijk de lol wel uit de film haalt, maar voor de generatie die is opgegroeid met internetporno en acteren vereenzelvigt met de realiteit een wijze les kan zijn. 

Gravity

We hangen in de ruimte met onze blik op Aarde. Langzaam zweven we naar een ruimtestation, pikken we conversaties op en zien we drie astronauten. Er moet data worden verzonden naar thuisbasis Houston (‘do you copy?’) wat niet geheel blijkt te lukken. Ryan Stone (Sandra Bullock) probeert het een paar keer terwijl Matt Kowalski (George Clooney) zich uitstekend vermaakt in zijn met stuwkracht aangedreven pak terwijl hij grappige verhalen opdist en nog een derde astronaut in de verte ook nog even geniet van de afwezigheid van zwaartekracht. Het is hun laatste dag. Dan volgt er een nood oproep voor evacuatie vanuit Houston dat iedereen terug moet naar het basisstation. Er is een satelliet vernietigd waarvan het puin met grote snelheid richting het trio komt. Ze zijn niet snel genoeg en het puin begint zijn schade aan te richten. Er was geen vuiltje aan de lucht, dat is nu 180˚ gekanteld en we zoemen in op Ryan Stone die los raakt van de rest. De camerabeweging is ondertussen nooit gestopt , het is een onafgebroken opname van buitenaf die ons nu in de helm van Stone brengt en ons deelgenoot maakt van haar angst. We zien haar point of view, horen haar veel te snelle adem en voelen de claustrofobie die het pak, de helm en de situatie ons opleggen. Met dit briljante openingsshot van maar liefst 12 minuten geeft regisseur Alfonso Cuarón de kijker een magistrale 3D-ervaring zoals ik die sinds Avatar niet meer heb beleefd.

Wat echter heel fijn is, is dat het niet bij het visuele aspect blijft. Ook emotioneel is dit een achtbaan, met de al genoemde angst en haast astmatische ervaring van Stone tegenover de ratio en rust van Kowalski, die beiden in gevecht zijn op leven en dood en daarin onmenselijke beslissingen moeten nemen.

De hele film houdt je aan je bioscoopstoel (GA DEZE FILM IN DE BIOSCOOP ZIEN!) gekluisterd en de wet van Murphy treedt in werking als catastrofe op catastrofe volgt. Het oog voor detail is daarbij onwaarschijnlijk goed, waardoor je deze film gemakkelijk meerdere keren kunt gaan bekijken. Clooney speelt zeer verdienstelijk tweede viool om Sandra Bullock te laten schijnen als een ster aan de hemel. Ze laat een scala aan emoties zien die haar dicht bij de kijker brengt en houdt. Het menselijke middelpunt tussen de ruimtestations die aan stukken gaan in de grootsheid van het heelal. Het wordt samengevat in enkele onvergetelijke scènes, zoals wanneer Stone zich in het luchtledige van haar ruimtepak ontdoet en als een embryo blijft hangen, of als ze moet huilen en haar traan door de lucht zweeft richting camera. Het staat tegenover die verbluffende grootsheid als hele ruimtestations aan flarden gaan en het puin om je oren vliegt. Een overdonderende ervaring waarbij ik de term moderne klassieker best durf te gebruiken.