Een weekendje weg naar Leiden. Heerlijk neuzen in de
DVD-bakken bij verschillende winkels. En dan heb je zo’n bak van drie voor een
tientje en zie je titels liggen van films die je hebt gezien en voor die prijs
wel mee wil nemen; nog niet hebt gezien, van naam wel kent en voor die prijs
wel mee wil nemen; niet hebt gezien, niet kent maar een kans wil geven omdat
het daardoor ‘drie voor een tientje’ wordt en dus voor die prijs (gratis) wel
mee wil nemen. In die laatst categorie (aangespoord door mijn dochter) zat Tomie Unlimited. Of Tomi-é, zoals de
Japanners het uitspreken. Japanse meisjes in schooluniform met lange zwarte
haren. Nooit een slecht uitgangspunt. Tsukiko ziet voor haar ogen haar knappe
zus Tomie op The Omen-achtige wijze doorboord worden. Vreemde is echter dat ze een
jaar later weer op de stoep staat en door vader en moeder liefdevol wordt
binnengehaald. Tsukiko heeft zo haar vraagtekens en wij met haar, want wat
volgt is een opeenstapeling van scènes die even fantasievol als ludiek als
onbegrijpelijk zijn, met special effects die doen denken aan de tijd dat Freddy
Krueger nog in je dromen rondstruinde. Dat waren de jaren tachtig. Tomie: Anrimiteddo is van 2011!!!
En dan te bedenken dat regisseur Noboru Iguchi drie jaar hiervoor
nog Machine
Girl maakte… Een regressieve ontwikkeling?! De film is gebaseerd op de
manga genaamd Tomie en er is al een hele reeks films van gemaakt die kennelijk
nog slechter zijn dan deze, als ik iemands recensie over deze film mag geloven.
Misschien dat de manga over het meisje dat iedereen emotioneel kan manipuleren
wel degelijk iets te bieden heeft, maar de films loop ik voortaan met een grote
boog omheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten