Don Jon

Joseph Gordon-Levitt. Slimme gast. Na zijn overstap van tv naar film is hij binnen afzienbare tijd opgeklommen tot de rand van de A-list acteurs en nu komt hij op de proppen met zijn regiedebuut  dat hij ook nog eens zelf geschreven heeft. En ik heb zo maar een vermoeden dat hij zijn inbreng heeft gehad in de casting.

Hij speelt Jon, een player uit New Jersey met bijpassend accent, die maar om een paar dingen geeft in het leven: “My body. My pad. My ride. My family. My church. My boys. My girls. My porn.” Wat die laatste drie betreft, hij gaat met zijn twee beste vrienden naar clubs waar ze meiden cijfers geven, waarna Jon er altijd met de lekkerste vandoor gaat, haar neukt en dan op zoek gaat naar de volgende. Maar wacht, ik vergeet een stap. Nadat hij heeft geneukt met zijn verovering, kijkt hij nog even naar porno om echt aan zijn gerief te komen. Want “reall pussy is not as good as porn” krijgen we van hem te horen. Toch worstelt hij een beetje met dit gegeven en gaat op zoek naar een vrouw die hem kan bieden wat porno hem geeft. Die vrouw moet natuurlijk “a dime” (een tien) zijn om mee te beginnen en dat begin begint in ieder geval goed met Barbara (Scarlett Johansson -> vinger – pap – casting?) waarmee hij een echte relatie aan wil gaan. Maar van een pornoverslaving kom je niet zo maar af…

Levitt levert een leuke film af. Zijn typetje is fraai. De opsomming van de dingen hij in het leven belangrijk vindt komen als een mantra steeds weer voorbij in de film en dat werkt prima. Het werken aan zijn lichaam in de sportschool terwijl hij weesgegroetjes bidt voor zijn zonden, zijn huis dat hij op het obsessieve af schoon houdt, zijn stoere kar van waaruit hij luidkeels commentaar heeft op alle andere weggebruikers, zijn Italiaanse familie met vader als evenbeeld, huiselijke moeder en zus die alleen maar met haar mobiel bezig is en de kerk waar hij steevast krijgt te horen hoeveel hij nu weer moet bidden om van zijn opgebiechte zonden af te komen. Zijn vrienden, vriendinnen en porno had ik al behandeld. Het type doet overigens verrekte veel denken aan Tony Manero uit Saturday Night Fever  en ik verwachtte dan ook bijna dat de vader (Tony Danza) hem aan tafel een oorvijg zou geven. Het opwindende voorspel en de clash met de uiterst romantisch en niet zo min realistisch ingestelde Barbara wordt mooi uitgespeeld en zelfs de interactie met buitenstaander Esther (Julianne Moore) kan ik in meegaan. Wat echter jammer is, is dat dit laatste de grote en voor de hand liggende moraal inluidt die uiteindelijk de lol wel uit de film haalt, maar voor de generatie die is opgegroeid met internetporno en acteren vereenzelvigt met de realiteit een wijze les kan zijn.