Gravity

We hangen in de ruimte met onze blik op Aarde. Langzaam zweven we naar een ruimtestation, pikken we conversaties op en zien we drie astronauten. Er moet data worden verzonden naar thuisbasis Houston (‘do you copy?’) wat niet geheel blijkt te lukken. Ryan Stone (Sandra Bullock) probeert het een paar keer terwijl Matt Kowalski (George Clooney) zich uitstekend vermaakt in zijn met stuwkracht aangedreven pak terwijl hij grappige verhalen opdist en nog een derde astronaut in de verte ook nog even geniet van de afwezigheid van zwaartekracht. Het is hun laatste dag. Dan volgt er een nood oproep voor evacuatie vanuit Houston dat iedereen terug moet naar het basisstation. Er is een satelliet vernietigd waarvan het puin met grote snelheid richting het trio komt. Ze zijn niet snel genoeg en het puin begint zijn schade aan te richten. Er was geen vuiltje aan de lucht, dat is nu 180˚ gekanteld en we zoemen in op Ryan Stone die los raakt van de rest. De camerabeweging is ondertussen nooit gestopt , het is een onafgebroken opname van buitenaf die ons nu in de helm van Stone brengt en ons deelgenoot maakt van haar angst. We zien haar point of view, horen haar veel te snelle adem en voelen de claustrofobie die het pak, de helm en de situatie ons opleggen. Met dit briljante openingsshot van maar liefst 12 minuten geeft regisseur Alfonso Cuarón de kijker een magistrale 3D-ervaring zoals ik die sinds Avatar niet meer heb beleefd.

Wat echter heel fijn is, is dat het niet bij het visuele aspect blijft. Ook emotioneel is dit een achtbaan, met de al genoemde angst en haast astmatische ervaring van Stone tegenover de ratio en rust van Kowalski, die beiden in gevecht zijn op leven en dood en daarin onmenselijke beslissingen moeten nemen.

De hele film houdt je aan je bioscoopstoel (GA DEZE FILM IN DE BIOSCOOP ZIEN!) gekluisterd en de wet van Murphy treedt in werking als catastrofe op catastrofe volgt. Het oog voor detail is daarbij onwaarschijnlijk goed, waardoor je deze film gemakkelijk meerdere keren kunt gaan bekijken. Clooney speelt zeer verdienstelijk tweede viool om Sandra Bullock te laten schijnen als een ster aan de hemel. Ze laat een scala aan emoties zien die haar dicht bij de kijker brengt en houdt. Het menselijke middelpunt tussen de ruimtestations die aan stukken gaan in de grootsheid van het heelal. Het wordt samengevat in enkele onvergetelijke scènes, zoals wanneer Stone zich in het luchtledige van haar ruimtepak ontdoet en als een embryo blijft hangen, of als ze moet huilen en haar traan door de lucht zweeft richting camera. Het staat tegenover die verbluffende grootsheid als hele ruimtestations aan flarden gaan en het puin om je oren vliegt. Een overdonderende ervaring waarbij ik de term moderne klassieker best durf te gebruiken.