Ik zou kunnen openen met La
Vie De Marianne, het boek van Mariveaux dat Adèle aan het lezen is en haar
zo raakt. Ik zou het kunnen hebben over de ontdekkingsreis die Adèle maakt, waarbij
ze er achter komt dat ze meer op meisjes valt dan op jongens. Ik zou het kunnen
hebben over de spraakmakende seksscènes, die al heel wat stof hebben doen
opwaaien. Ik zou een parallel kunnen trekken met Jeune
et Jolie van François Ozon en het verschil uitleggen tussen hoe hij Marine
Vacth haar karakter heeft laten spelen en hoe Abdellatif Kechiche dat met Adèle
Exarchopoulos heeft gedaan. Ik zou een andere parallel kunnen trekken met de
homofobie die in de zogenaamde vriendengroep van Adèle op school aanwezig is en
de ongelooflijke reactie van een Amerikaanse
moraalridder die een vuil spuwt waar je koud van wordt.
Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen
op waar het om gaat in deze film: de liefde.
Ik leg het allemaal naast me neer en kan me niet anders dan focussen
op om wie het gaat in deze film: Adèle.
Adèle Exarchopoulos is een ongelooflijk natuurtalent. Vanaf
de eerste tot en met de laatste scène is ze onontkoombaar in beeld. Veelal in
close-up, waardoor ik haar reactie op gebeurtenissen in de uitdrukking van haar
prachtige gezicht terug zie. Ongelooflijk naturel, fragiel, met zo veel detail
en finesse en soms met horten en stoten, met spuug, snot en tranen. De liefde
laat haar stralen en brengt haar naar de afgrond. Ze laat me op een roze wolk
meedrijven en vervult me met een ‘tristesse profonde’ die nog lange tijd na de
film in mijn lijf blijft hangen.
Ik ben diep geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten