Rue Morgue is
naast Schokkend Nieuws mijn lijfblad
voor horror-film-nieuws. Ze zijn nu voor het eerst ook actief als filmproductie
maatschappij en onder de naam Rue Morgue
Cinema presenteren ze The Last Will
And Testament Of Rosalind Leigh, geregisseerd door Rodrigo Gudiño, die dan
weer oprichter en belangrijkste man achter dat blad is dat ik elke maand lees.
Rosalind Leigh (Vanessa Redgrave als stemactrice) spreekt
tot ons d.m.v. een voice-over. Ze is overleden en laat alles na aan haar zoon.
Leon heeft al jaren geen contact meer gehad met zijn moeder en betreedt nu haar
huis dat vol staat met antieke objecten. Objecten die hij in het verleden als
antiekdealer ter verkoop heeft aangeboden en die zijn moeder dus stiekem
allemaal heeft opgekocht. Vreemd. Verontrustend. Moeders praat ondertussen
verder tegen ons. Dat de dood niet het einde is, dat de ziel verder leeft, dat
ze haar zoon dit duidelijk wil maken, dat hij moet geloven. In een zeer rustig
tempo zweeft de camera als een geest door de vertrekken die Leon bekijkt. Zijn
nuchtere houding zorgt er voor dat hij zich niets aantrekt van de vreemde geluiden
die hij hoort en lichten die zo maar uit en aan gaan. Wij weten dat dit zijn
moeder moet zijn, die contact zoekt, maar voor Leon is er wat meer nodig. Zoals
het vinden van een cassette over communicatie met de doden. Dat het er om gaat
de juiste frequentie te vinden om dit plaats te laten vinden. Leon vindt
(letterlijk en figuurlijk) de sleutel om een deur in het huis te openen,
waardoor de vreemde wijsheid van een tegel aan de wand werkelijkheid wordt. Of
zijn het toch allemaal hersenspinsels?
Huis en inrichting zijn wonderschoon en ideaal voor Gothic
horror. Het opbouwen van sfeer en spanning is iets waar best de tijd voor
genomen mag worden. In deze film gaat het echter zo slepend langzaam dat het
slaapverwekkend wordt. En dat terwijl er momenten van pracht inzitten, zoals
wanneer er wordt aangebeld, Leon open doet maar je de beller nooit te zien
krijgt en de camera zich tijdens het gesprek tussen de twee langzaam terugtrekt
om op iets anders in te zoemen. De boodschap aan het einde van de film wordt
door moeders nog even duidelijk gemaakt via die irritant geworden voice-over.
Dat was hard nodig, want de weg er naar toe is erg vaag en ongrijpbaar en snijdt
terugblikkend weinig hout.
Een gevalletje van schoenmaker blijf bij je leest? De
meningen zijn zeer verdeeld over deze film, maar het blad leest in ieder geval
lekker weg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten