De Wereld Draait Door
is voor vele muzikanten, ondanks het feit dat ze slechts een minuut de tijd krijgen,
een mooie opstap om een groter publiek te bereiken. Eefje de Visser is
ondertussen al bijna kind aan huis bij dat programma en is ook weer uitgenodigd
om iets van haar nieuwe album te komen spelen op 9 september 2013. Maar dat gaat
mis. Vlak voor de uitzending is Eefje haar stem helemaal kwijt en zoekt de
redactie van DWDD koortsachtig naar
vervanging. Dit wordt gevonden in de vorm van het mooie, twaalfjarige (“ik ben
al bijna dertien!”) meisje Bente, dat pasgeleden heeft opgetreden tijdens Into
The Great Wide Open. Ze maakt grote indruk op me met haar eigen liedje Summertime en ik
google nadien even verder op haar naam om te zien of ze al muziek heeft
opgenomen, of misschien nog gaat optreden binnenkort. Ik stuit op een documentaire
die over haar is gemaakt. Bente’s Stem heet
deze en gaat over Bente’s deelname aan het programma The Voice Kids, waarbij de maker heel goed laat zien welke emoties
en gedachten Bente bij dit hele proces heeft. Wat me enorm aanspreekt is het
feit dat Bente een enorm talent is, eigenzinnig, net even anders dan de massa
en juist daardoor ver kan komen, maar tegelijkertijd wil ook zij door haar
klasgenootjes aardig gevonden worden om wie ze is en vindt ze het maar stom dat
kinderen die haar eerst niet zagen staan nu opeens overdreven aardig doen. Onzekerheid,
behoefte aan bevestiging…
Zie ik dat nou terug als ik haar vooraan zie staan bij
Eefje, vanavond in Paradiso? Als ze een enkele keer voor langere tijd opzij
kijkt met haar grote ogen, naar twee meisjes van haar leeftijd, die dansen,
foto’s en filmpjes maken en meezingen. Bente danst niet, maakt geen foto’s of filmpjes
en zingt heel af en toe (bijna stiekem) mee. Ze staat daar alleen, niet met een
vriendin, hoewel haar ouders iets verder naar achteren de wacht houden. Ze gaat
op in de muziek, absorbeert deze, om wat het is en misschien om er van te
leren, bedenk ik me zo. Maar misschien had ze daar ook wel met een vriendinnetje
willen staan. Ik weet het niet. Als ik na afloop de zaal uitloop zie ik haar op
de trap zitten. Ik zou wel naar haar toe willen stappen om te zeggen dat ze
zich niets aan moet trekken van wat al die ‘populaire’ kinderen te zeggen
hebben. Dat ze blij moet zijn dat het commerciële The Voice Kids niets is geworden. Dat ze een uniek, prachtig en talentvol
kind is dat op haar eigen manier liedjes moet blijven maken, moet spelen op
leuke plekken, waar er genoeg mensen zullen zijn die haar bewonderen om wie ze
is en wat ze kan. Zoals ik. Ik kan niet wachten tot ze haar muziek uit zal
brengen en een optreden gaat geven waar ik bij kan zijn.
En Eefje dan? Eefje heeft nog steeds stemproblemen. Haar aangekondigde
optreden in Concerto eerder deze dag is afgelast. Gelukkig gaat het vanavond
wel door. Een avond die wordt ingeluid door Elijah,
een jonge man met een gitaar die eigen liedjes ten gehore
brengt en dit heel aardig doet. Hij heeft een groot stembereik en neemt
binnenkort een album op met een volledige band. Wat hij hier laat horen maakt
nieuwsgierig naar dat album.
Eefje en haar band brengen daarna een dwarsdoorsnede van
haar twee albums, De Koek en Het Is. Het Is is een stuk ingetogener dan De Koek, minder markant. Dat merk je tijdens dit concert in het
middenstuk, als er drie rustige nummers achter elkaar worden gespeeld die me
niet onderscheidend genoeg zijn, waardoor mijn aandacht wat verslapt. Toch valt
er ook genoeg te genieten. Zoals van haar nieuwe single In Het Echt,
het mooie Lise en oudere nummers als De Stad, Genoeg en het onweerstaanbare Schotland. Eefje heeft er wel zin in,
danst wat als ze niet hoeft te zingen en haar stemproblemen zijn niet echt
hoorbaar. Toch mis ik een vonk en vraag ik me af waarom de vorige
keer dat ik haar zag meer indruk maakte. Dat was in de Keizersgrachtkerk,
met zitplaatsen, minder opgezet als concert, meer als happening. Meer rust om
te genieten van de rust die dat tweede album uitstraalt. Ik hoor de toegift Hartslag, het eerste
nummer dat ik ooit van haar hoorde en me direct voor haar won. Maar Eefje heeft
meerdere kanten, die me niet allemaal evenveel bevallen. Dat was op het eerste
album al met Afdwaalt, op het nieuwe
album met een aantal nummers die me iets minder weten te boeien en live met
bijvoorbeeld de laatste toegift, een bekend (ik weet even niet meer welk)
R&B nummer dat wel erg blank klinkt.
We zullen zien waar ze me brengt in de toekomst. Maar in de
gaten houden blijf ik haar zeker. Al was het maar voor dat deel wat me op zo’n
overtuigende manier wel aanspreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten