Deze film pakt je direct bij de lurven met een intro dat
uiterst verontrustend is en heel creepy. Als die toon is gezet, leren we een
jong stel kennen dat de drukke stad verlaat om in een riante woning op het
platteland hun pasgeboren eerste kindje op te laten groeien. Het worden
onrustige tijden. De baby is in de war (day/night
confusion) en slaapt overdag en is ’s nachts veel wakker. Maar overdag
slapen zit er voor Alex en Penny ook niet echt in, want vlakbij zijn
bouwvakkers op luidruchtige wijze in de weer met de bouw van een huis. Dit
resulteert in een chronisch en gigantisch gebrek aan slaap. Combineer dit met
vreemde geluiden in een nieuwe omgeving en de ouders beginnen hallucinerende
beelden te krijgen van een vreemde vrouw, die niet veel goeds in de zin heeft.
Iedereen met kinderen kan zich het slaaptekort in de
beginperiode nog wel herinneren. De uitputtingsslag van Alex en Penny is
daardoor herkenbaar. En hoewel dit een extra schrijnend geval is, is het niet
vreemd om voor te stellen dat er ‘twilight zone’-achtige periodes zijn, waarin
je niet helemaal door hebt of je slaapt of wakker bent, en dat je twijfelt of
wat je hebt gezien in de slapende of wakende toestand was. Dark Circles (de donkere plekken rond je ogen) speelt daarbij op
slinkse wijze met het verwachtingspatroon. Waar je een schrikeffect verwacht
komt het niet altijd, of toch net even anders. De spanning zit er goed in, met
de unheimische verschijningen en de bijna ongelukken met de baby. Ook aan de
opbouw is gedacht. Slaapgebrek, uitputting, draaien op de automatische piloot, irritatie,
verwijten, ruzie, woede uitbarstingen, doordraaien…
Is het echt wat ze zien? Draaien ze door? Dit is heel lang
onduidelijk, waardoor het interessant blijft ondanks dat het zich op een
gegeven moment een beetje voortsleept. En hoewel het top niveau van het begin
nergens meer wordt gehaald kent de film een uitkomst die het geheel misschien
toch in een ander genre plaatst dan verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten