Ik ga liever niet naar de JT bioscoop in Purmerend. Dat
heeft te maken met zitten en zien, twee hele belangrijke aspecten van de
filmbeleving die daar niet zo goed zijn geregeld. De stoelen zitten namelijk
niet lekker. Ik denk dat het aan de stand van de rugleuning ligt, want ik kom
na elke voorstelling met pijn in mijn nek naar buiten. Daarnaast laten ze
lichten aan, die zich aan de zijkanten langs het pad bevinden. Die geven licht
(duh!) waardoor de zaal minder donker is dan deze zou moeten zijn (net als de irritante
vluchtwegbordjes trouwens, maar daar zijn ze niet de enige in) maar vervelender
is dat je ze in je ooghoeken als vervelende vuurvliegen ziet hangen. Gelukkig
greep mijn zoon tijdens de pauze in de toch al bijna lege zaal in, door de
afvalbakken precies voor de lichten te zetten. Een beproefde methode die het
filmgenot tijdens de tweede helft enigszins opschroefde. En over pauze
gesproken, zie daar de derde reden van ergernis.
Maar ja, het is de bioscoop het dichtst in de buurt en als
ik er heen ga is dat meestal met mijn zoon. Voor The Amazing Spider-Man dit
keer. Een reboot, waarvan je je van tevoren al afvraagt: waarom in hemelsnaam? Die
vraag blijft ook gedurende de hele film in je hoofd hangen, want zeker in de
eerste helft wordt opnieuw het al uit Raimi’s eerste deel van zijn uiterst
succesvolle trilogie vertelde ‘origins’ verhaal (in een iets andere setting natuurlijk)
voorgeschoteld. Alles goed en wel, maar wat heeft de film te bieden? Iets meer
Peter Parker, iets minder Spider-Man. Een gemaskerde held die wel erg makkelijk
zijn identiteit prijs geeft. Een innemende en sprankelende Gwen Stacy, met een vonk die niet alleen
tussen de karakters, maar ook tussen hoofdrolspelers Andrew Garfield en Emma
Stone oversloeg. Een slechterik, die doet denken aan een geschubde hulk met meer
hersens. Het hoogtepunt van de film dat
veel te kort duurt (enkele seconden, twee keer) en zeker in 3D tot een magische
ervaring had kunnen leiden: het p.o.v. shot vanuit de camera die Spider-Man op
zijn hoofd monteert.
Dat laatste is de grootste gemiste kans. Voor de rest kom je
nooit los van het gevoel, ‘been there, done that’, hoewel het op zich helemaal
geen slechte film is en Andrew Garfield een overtuigende versie van de
webslingeraar neer zet. Voor mijn gevoel hadden ze deze film echter beter over
kunnen slaan om meteen te beginnen met deel 2 van wat ook weer een trilogie zou
moeten worden. Als er tenminste paden in worden geslagen die we nog niet kennen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten