House Of Flesh Mannequins

Art in extremes. The extremes in art.

Een week of zo geleden kwam ik thuis van een concert. Ik zet de tv nog even aan en val met mijn neus in een documentaire over performance artist Marina Abramovic. Het kunstprogramma  is net begonnen en zal tot in de late uurtjes duren. Wat ik zie, extreme vormen van kunstuiting, doet me de hd-recorder instellen om de rest van de uitzending later te bekijken. Dat doe ik vandaag. Het werk van Marina Abramovic komt voorbij. Zelfbeschadiging en uitputting zijn een leidraad. Werk en leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De interessante weg leidt uiteindelijk naar haar voorstelling in het MoMA onder de titel: The Artist Is Present. Ze zal drie maanden lang elke dag op een stoel gaan zitten en kijken naar de bezoeker die voor haar gaat zitten. Echt kijken. Echt zien. Spreken met ogen. Mensen staan in rijen te wachten om deel uit te mogen maken van deze voorstelling. De onthaasting ten top.

Wat een idioot, zou je misschien in eerste instantie denken. Maar als je je er in verdiept zet het je aan het denken, doet het meer met je dan verwacht. Deze documentaire is het uitgelezen medium om daar achter te komen.

Toevallig zie ik later deze dag House Of Flesh Mannequins. De droge opsomming van het verhaal van de film zou je hetzelfde gevoel kunnen geven over wat een idiote film dit is. Bij nader inzien zou het je mening kunnen veranderen.

De film is een stomme film met spraak. De tussentitels kondigen achtereenvolgens de proloog, drie aktes en een epiloog aan. De muziek (piano, zigeuner, opera, spaanse gitaar, jazz) lijkt zich weinig aan te trekken van wat er in beeld is en verandert soms mid-scène van soort. Het verhaal, voor zover je daar van kunt spreken gaat over Sebastian, een man die opgewonden raakt van gewelddadige beelden. Hij maakt films waarin hij en zijn obsessie een rol spelen. Zijn mooie buurvrouw krijgt interesse in hem. Hij neemt haar mee naar zijn donkere kamer en toont haar, op haar verzoek, zijn film, vol (persoonlijk) leed. Ze raakt door hem geïntrigreerd. In de tweede akte zien we Sebastian in een soort freak/peepshow. Een rariteiten kabinet in de geest van David Lynch, maar nu vol seksuele extremiteiten. Een ontdekkingstocht die gaat van de toepassing van naald en draad op het menselijk lichaam tot een vrouw die in het Italiaans een rede voert (zonder dat dit ondertiteld wordt) en vele penetratieve beelden daartussen. In de derde akte blijkt buurvrouw Sarah een soulmate voor Sebastian, met zowel een hoogtepunt als een desastreuze afloop tot gevolg, gelardeerd met diverse korte beelden van seksuele excessen.  

Ergens midden in de film hangt een poster van de film Peeping Tom. Een niet te onderschatten link, een ode. Wat trekt onze aandacht? Wat wekt onze interesse? What turns you on? “Art is the lie to help us see the truth”, zegt de dame van de peepshow. De waarheid zal voor iedereen weer anders zijn. House Of Flesh Mannequins is een bizar schouwspel dat even afstotelijk als intrigerend is. De ideale combi om eens stiekem te begluren.